Aşka Yakın Sana Uzak

2.BÖLÜM- ŞEHRİ TERKETMEK ✌️

Bavullarımı topladım. Benim için önemli olan herşeyi aldım. Bavulumu alıp, merdivenlerden inerken babam aradı. Babamın aramasına cevap verip, telefonu kapattım. Anneme "babamın seni aldattığını biliyordum" demelimiydim ? Bunu dersem belkide, annemle asla konuşmazdık. Şehre bir daha asla geri gelemezdim. Gelsem bile kalacak yerim olmazdı. Bunların hepsini aklımdan geçirdim. Karar alma vakti gelmişti. Kararım söylememekti. Bavullarımı kapıya koyup, annemi çağırdım Ve konuşmaya başladım ;
"- Anne bana asla alınma, küsme ama ben aslında...
Kelimeme devam etmekte çok zorlandım. Kararım söylememekti ama içimden bir ses "söylemelisin" diyordu. Konuşmaya yeniden devam ettim ;
... Ben aslında seni herzaman çok seviyordum. Senden ayrılmak hiç istemezdim. Ama şartlar böyle gerektiriyor. Neyse, seni çok özleyeceğim. Kendine iyi bak görüşürüz.
Annem;
"-Kızım, bende seni çok seviyorum. Seni özlemeyeceğimi düşünme, ben seni çok özleyeceğim. Beni mutlaka ara."
Bahçeden korna sesi geldi. Hemen kapıyı açtım. Arabada görünen babamdı. Bir kaç adım attıktan sonra, durdum. Arkamı döndüm. Eve baktım. Yıllarımın geçtiği, anı dolu eve baktım ağlayarak arabaya koştum. Bindim. Babamla annemin konuşacağını düşünmüştüm, ama babam hemen gaza bastı. Anneme el sallarken ağlamaya devam ediyordum. Oysaki babam gülüyordu. Dikiz aynasından babama baktım, aynı anda onunda bana baktığını görünce gözlerimi kaçırdım. Babam;
"- Kızım bugün yeni hayatının ilk günü. Ama sen hiç mutlu değilsin. N'oldu? "
Camdan bakarken, kafamı dikiz aynasına çevirdim. Konuşmaya başladım ;
" Baba lütfen böyle davranma. Mutlu olmamı mı bekliyorsun? Nasıl mutlu olacağım. Ondört yılımın geçtiği evden ayrılıp, hadi evi geç şehirden ayrılıp, başka bir şehre taşınıyorum. "
Babamın konuşmasına fırsat vermiyordum. Sanki babama yıllardır kin besliyordum ve bunu artık kusmanın zamanı gelmişti. Babam konuşmaya devam etti ;
"-kızım çok yanlış düşünüyorsun. Tersine orada yeni bir hayata, yeni arkadaşlıklara kavuşacaksın. Babama dönüp bağırmaya başladım ;
"-Ben ne yeni arkadaşlıklar istiyorum. Ne yeni bir hayat, benim istediğim tek şey annem babamın bir arada olması tek istediğim bu anlayabiliyormusun? Yıllardır anlamadın, şimdi anlayabiliyormusun? "
Ağlayarak camdan baktım. Yıllarımın geçtiği okulun önündeydik. Herşey gözümün önünden geçti. Babam sessizce ;
" -İçeriye bakmak istermisin? Son kez."
Kafamı sallayarak, arabadan indim. Koşar adımlarla koridora girdim. Karşımda, okulun yakışıklısı Mete'nin sınıfı duruyordu. Belki onu görürüm diye sınıfa girdim. Mete en arka sırada, selviyle sarmaş dolaş oturuyordu. Umursamaz bir şekilde Selin'in yanına gittim. Beste diyerek hemen sarıldı. Bende gülümseyerek, karşılık verdim. Selin ;
"-Kızım nerdesin? Seni çok merak ettim. Ne oldu? "
Bende mete'ye bakıp cevap verdim ;
" - Başka şehire, Antalya'ya taşınıyorum. "
Mete hemen ayağa kalktı." Ne Antalya'ya mı taşınıyorsun? " diye bağırdı. Demek ki kulağı selvi'de değil bizdeydi. Bende bundan yararlanarak ;
" -Evet Antalya'ya taşınıyorum. Ne oldu üzüldünmü yoksa? "
Mete;
" -Hayır ya ne üzülmesi. Sadece merak ettim. "
Aslında bizim selvi ile arkadaşlığımız mete selviyle çıktıktan sonra bozulmuştu. Ben selvi'ye triplenmiştim. Selvide bana küsmüştü. Neyse... Baktığımda Selin ağlıyordu." üzülme" diyerek kolundan tutup koridora çıkardım. Konuşmamız baya uzun sürmüş olmalı ki babam koridorun sonundan; "-Beste hadiii" diye bağırdı. Bende son kez seline sarılıp, kapıya doğru ilerledim. Arabaya bindiğimde mete camdan bana bakıyordu. Göz göze gelmemek için gözlerimi kaçırdım. Zaten babamda hemen gaza bastı. Babam yolda konuşmaya devam etti ama ben hiçbirine cevap vermedim. Benim cevap vermediğimi duyunca, sustu. Bir süre sessiz bir şekilde yola devam ettik. Daha sonra yolu yarıladığımızda, mola verdik. Bende telefonu açıp mesajları kontrol ettim. Mete çevrimiçiydi. Yazsam mı? yazmasam mı?  Diye düşündüm. Elbet herzaman cevabım "Hayır" olur şuanda hayır. Acaba orada ne yaşayacağım? Arkadaşlarım olmadan ne yapacağım?.