İlk ADIM

BÖLÜM 1

2000

Neden insanlar herşeyi yüzeysel olarak görüyor? Neden onunla empati kurup,o şeyin gerisin'de ne olup bittiklerini anlamadan etmeden herşeyi eleştirmeye kendilerinde hak görüyorlar ki? Sanırım bu soruların cevaplarını hiç bir zaman bulamayacagım cavapların sorularıydı. Yine insanlar beni eleştiriyor,yine bıyıklarımla,kilolarımla vb.gibi fiziksel dış görünüşümle ağır itamlar'da bulunuyordu. Ben ne kadar umursamasam,takmasam'da içimde hep bir ukte kalıyor.eve gidince ağlıyordum. Sanırım bir ailenin varlıklı oluşu bazı şeyleri değiştirmiyordu. Herkes benimle dalga geçerken çocukluğumdan beri sevdiğim Rüzgar her zaman ki gibi ifadesiz ve buz gibi soğuk suratıyla gözlerini bana çevirmiş okyonus maviliğindeki gözlerini bana dikmiş bakıyordu. Neden bunu bana yapıyordu? Yada sonunu bildiğim halde ve sonunu asla göremiyecegim bir yolda neden dümdüz bir şekilde ilerliyordum? Ufff yine çıkmaz sokağa girmiştim. Ne zaman onu hayal edip uyumaya çalışsam bir türlü sorunların içinden çıkamıyordum. Ben diğer zengin züppeleri gibi olmak istemediğim için kendi emeğimle bir yere tırmana bilmek için okulun bursluluk sınavına katılıp tam puanla kazanmıştım. Ama okulun içimdeki insan görünümlü yaratıklar daha okula adımımı atar atmaz beni alay konusu edinmişlerdi. İlk adımımı atarken bir çift mavi gözlerle buluştuğumda- aaaah kahretsin- o da oradaydı
Rüzgar Ali Sancaktar...
Ondan ne kadar kurtulmaya çalışsamda en azından denesemde sanki dünya onun avuçlarının içindeymiş de bende onun avucunun içinde dönüp dolaşıyordum.