BÖLÜM 5

13 0 0
                                    

Birden durdum...
Madem kendi hayatı yaşıyacakdım o zaman başkalarının hayatıma karışmasına izin vermiyeceğim! İngiltereye gitmiyeceğim. Onun yerine hep mutlu olmak istediğim,kendimi ait hissetdiğim yani  süt annemin yanına Forks'a gidiceğim. Ama bunu asla aileme söylemiyeceğim. Çünkü bunu öğrenirlerse kesinlikle beni almak için geri döneceklerdir. Süt annem normalde annemin arkadaşı. Ben doğmadan önce onun bir çocuğu varmış. Ama doğduk'dan birkaç gün sonra ölmüş. O zamanlar'da ben de  annemin karanlık,sessiz ve güvenli hissettiğim karnından gerçek dünya'ya gelmek üzereymişim. Annem acılar içinde kıvranırken onu arkadaşı yani Özlem annem kurtarmış. O yetişmeseymiş az daha kalsın annem kan kaybından ölücekmiş! Hastaneye gittiklerinde annem yoğun bakım ünitesi'nde yatarken beni ilk o emzirmiş. O zaman'dan iki yaşına kadar ben hep onun süt'ünü istemişim ve başkasını asla kabul etmemişim. Özlem annem bir zaman sonra beni gizlice Washington eyaletinin kuzeybatısın'da bulunan Olympic Yarımadası'nda bulunan küçük kasabaya yani Forks'a götürmek istemiş tam Havalimanında uçağa binmek için giderken annem yerini bulup beni almış. 17 yaş günümde bilmediğim birinden bir zarf aldım. - tabi ki bundan evdekilerin haberi yokdu ve olmadı- çünkü mektup ondandı numarası ve kaldığı yeri yazmıştı. Benden bu zarftan kimseye söz etmedim. Geri dönüp en yakın otele gittim ve hemen uçak bileti ayarladım. Aslında bu benim için fazla bir uzun yoldu. Phoenix'ten Seattle'a gittikden sonra küçük bir uçakla Port Angeles ve ordan'da Forks'da olucakdım. Süt anneme haber vermedim ve hazırlık yapmasına da gerek yoktu. Zaten o benim için bir odasını hazırlamıştı. Bavulumdan hemen rahat giysiler alarak banyoya gittim. Küveti sıcak çok sıcak su doldurduk'dan sonra hiç ikilem'de kalmadan kendimi küvetin içine attım. Yanıyordum...
Sıcak su derimi haşlamıştı ama buna aldırış etmedim. Ve şampuanla saçımı en az iki kere sabunladıkdan sonra kurulandığımdan emin olmuş bir şekilde temiz kıyafetleri giydim. Saçımı kuruturken gözüm kapının yanında ki o ufak kare boyundaki siyah basküle gözüm kaydı. Bu zamana kadar hiç kilomu öğrenmedim. Çünkü öğrenirsem kendime zarar vermekden korktum. Saçımı kuruladıkdan sonra aynada kendime "sadece bir defa." " Hiç bir şey olmuyacak" diye telkin verirken dayanamayarak birden baskülün üzerine çıkdım. Bir müddet üstünde kaldıkdan sonra kafamı bakmak için indirdiğimde 80 kilo olduğumu gördüm. Buna şimdi ağlasam mı sevinsem mi bilemedim. Sevinmemin nedeni ise en azından 150 kilo değildim, üzülmemdeki sebep ise benim yaşımdaki kızlar 60-65 kilo arasındayken ben sınırın kat ve kat üstündeydim. Moralimi bozmadım çünkü değişmeye karar vermiştim ve kendime çok güveniyordum.

İlk ADIMHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin