Syn Lucyfera

#Rozdział 5

Obudziłem się i od razu zacząłem się zastanawiać nad swoim snem. Byłem w piekle. Tam jest strasznie. Wszystko płonie, a oprócz tego, ta czeluść nie ma dna.

Ale bardziej ciekawiła mnie inna sprawa. Kim do jasnej cholery był ten zamaskowany osobnik. Mówił mi że jest ze mnie dumny, że spełniłem jego oczekiwania. Czemu tak bardzo podobało mu się to, że zabiłem trójkę ludzi? Poza tym mówił że jest mi bardzo bliski. Skąd on mnie zna? Ja go nigdy wcześniej nie spotkałem. Przynajmniej nie przypominam sobie żebym spotkał kogoś takiego. Zapamiętał bym taki głos. Ciężki i głośny, wręcz doprowadzał mnie to przerażenia. Mówił o tym, że to dopiero początek mojej potęgi. Czyli znowu odwalę coś takiego?! Znowu zabiję ludzi, a do tego ich większą liczbę?! Nie mogę do tego dopuścić!

Wybiegłem z domu. Byłem tak roztrzęsiony, że zapomniałem z domu kurtki, ale to nie było teraz ważne. Z nadludzką szybkością dotarłem do centrum . W kilka minut pokonałem kilkanaście kilometrów. Stanąłem u stóp najwyższego budynku w sercu miasta. Muszę to zrobić. Z mojego powodu nie może już zginąć więcej istnień ludzkich. Zacząłem wbiegać po ścianach budowli. Po niecałej minucie dotarłem na jej szczyt. Stanąłem blisko krawędzi. Skok stąd jest pewną śmiercią, ale to chyba najlepsze rozwiązanie. Wziąłem głęboki oddech. Pomyślałem chwilę o przyjaciołach. Przypominałem sobie piękne chwile, które razem spędziliśmy. Cofnąłem się o kilka kroków. Wziąłem rozbieg. Nie zawachałem sie. Skoczyłem.

Zacząłem spadać w dół. Patrzyłem na wysokie budynki wokół mnie i na ziemię która się do mnie zbliża. Czułem wiatr uderzający mnie w twarz. Wiedziałem że zaraz uderzę o ziemię. Wszystkie kości w moim ciele połamią się, a moje ciało zamieni się w czerwoną plamę na ulicy. Całe życie przeleciało mi przed oczami. Zrobiłem dużo złych rzeczy, a niewiele dobrych. Uświadomiłem sobie że trafię do piekła. Po chwili spostrzegłem że ziemia coraz bardziej się zbliża. Jest maksymalnie 10 metrów ode mnie. Zamknąłem oczy...