Just one girl

2

Ημουν, ειμαι και θα ειμαι παντα στην κατηγορια των ανθρωπων που ντρέπονται με το παραμικρό. Δεν κατάλαβα ποτε το γιατι ειμαι ετσι, αλλα υστερα απο τόσα χρόνια το εχω συνηθείσει. Βασικά αν εχω αποκτήσει οικιότητα με τον αλλο μπορώ να ειμαι ευχάριστη παρέα, αν οχι απλα θα ειμαι το κορίτσι που κάθεται στο πλάι και το μονο που κάνει ειναι να γελάει.Αλλα και πάλι ποτε δεν ειχα θέμα με αυτο. Οι φίλες μου απο την αλλη ειναι το ακρως αντίθετο. Η ψυχή του πάρτυ. Οπότε σε οποιοδήποτε γεγονός συμβαίνει μέσα και εξω απο το σχολείο τα ονόματα των φίλων μου βρίσκονται πάντα στην λίστα.Συνεπώς ηξέραν ολοι πως θα ερχόμουν και εγω απλα δεν γιόταν πρακτικα στα χαρτιά.

Οχι δεν ειμαι αντικοινωνική,απλά εχω αυτη την μοναδική δυνατότητα να βάζω τον εαυτο μου σε πολυ άβολες καταστάσεις. Και πολυ απλα δεν εχω μάθει τον τροπο ακόμα να βγαίνω απ΄αυτες.

Φανταστείτε λοίπον πως μπορει να αντέδρασα οταν άργυσα να φτάσω στην τάξη, επειδή μιλούσα με τα κοριτσία-ειμαι σίγουρη οτι το εκαναν επίτηδες-και η μόνη θεση που ηταν κενή ηταν πίσω πίσω.Και σιχαίνομαι να κάθομαι πίσω πίσω.

Αλλα δεν ήταν αυτο που με εκανε να καταραστώ την μέρα και την στιγμή που κατάλαβα ποσο σιχαίνομαι τα αρχαία και αγαπώ την φυσική,με αποτελεσμα να διαλεξω την αλλη κατευθυνση απ΄οτι οι φιλες μου.

Το γεγονός που με έκανε να νίωσω ετσι ηταν οτι στο πίσω πίσω θρανίο καθοταν ο Γιώργος.

Πάντα εκει καθεται.Μια φορα μου ειχε ζητήσει να κάτσουμε μαζί αλλα το μόνο που μπόρεσα να του απαντήσω ηταν να κουνήσω λιγο το κεφάλι μου και να ψιθύρησω κατι του τυπου ''εκει δεν θα μπορώ να βλέπω καλά.''

Αλλα δεν είμαι σιγουρη αν με ακουσε.Ηταν τοσο σιγανη η φώνη μου που δεν ειμαι σίγουρη πως μποοορύσα να την ακούσω εγω η ιδια.

Πίσω στην πργματικότητα λοιπον, οπου εγω εχω κοκαλωσει να κοιταω το θρανίο του Γιωργου,ο Γιωργος να με κοιταει πολυ χαλαρά αλλα με μια εκφραση έκπληξης και αγωνίας στα μάτια του και ο καθηγητης να κοιταει εμενα τρομερά ενοχλημένος αφου οχι μονο άργησα στο μάθημα αλλα καθυστερώ και τον ίδιο να συνεχίσει με την παράδοση του.

Σκύβω το κεφάλι μου οχι μονο επειδη εχω γίνει ρεζίλι σε ολη την τάξη αλλα επείδη ξέρω οτι πάλι έχασα στο καθημερινό παιχνιδι με μια φίλη μου,που όπως φαίνεται με μισεί.Ναι την ζώη εννοώ.

Το μονο που με κάνει να νιώθω καλύτερα ειναι η σκεψη που προσπάθω να μην χάσω απο το μυαλό μου.Πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία.