chapter twelve

339 44 3
                                    

Amir terus terdiam dan tak jadi nak tepuk tangan. Tapi lepas tu dia recover balik buat muka selamba.

"Kau ingat aku tak tahu birthday kau bila?" katanya.

"But your reaction says otherwise?" aku mencekak pinggang dan beralih untuk duduk di buaian bersebelahan.

"No, aku guraulah. Saja nak bagi kau cupcake ada lilin. And ada hadiah untuk kau sekali," Amir mengeluarkan sesuatu dari celah hoodie dia.

Ok, semua barang ni macam tersangatlah obvious yang dia ingat harini birthday aku.

"Bila birthday aku sebenarnya?" aku test dia.

"15 April 1998, 9.45 pagi, Hospital Razif," Amir jawab dengan lajunya.

"Okay, tu terlebih spesifik dan buat kau nampak... menakutkan. Macam mana kau tahu?" aku pandang dia curiga. Sejujurnya, aku sendiri tak ingat pukul berapa aku lahir.

"Aku hafal," jawabnya.

"Untuk apa?"

"Err, scientific purpose? Okay, whatever. Nah, ambik ni," dia suruh aku hulurkan tangan dan meletakkan satu kotak kecik dekat tangan aku.

Jangan kata ni cincin je dah HAHA.

Aku bukak kotak tu dan nampak keychain totoro.

"Oh my god," aku memicit keychain tu dan masyaAllah squishy gila!

"Macam mana kau tahu aku suka totoro?"

Amir dengan lagaknya yang terlebih bangga, mengacah flip rambut ala beyonce. "Aku tahu aku lelaki yang sangat romantik."

Wait, apa? Terkeli kelip mata aku bila dia cakap macam tu. "Tolong cakap macam kawan lelaki yang normal."

Dia mencebik. "Sejak bila kau anggap aku normal entah?"

"Hm, betul jugak tu. Tapi kan, kenapa tiba tiba je kau bagi hadiah kat aku ni? Macam pelik je, macam kau..."

Pada saat tu, Amir pandang aku dengan senyuman yang sayu.

"Kau dah nak mati ke?"

"Hoi, kepala hotak kau! Soal ajal kau jangan main main. Bak balik keychain tu."

"Okay sorry sorry. Tapi serious lah, harini bukan birthday aku pun. Asal kau tiba tiba bagi ni?"

"Hm, saja. Tak boleh ke?"

"Tak. Pelik tetiba kau baik macam ni. Aku tak biasa," aku berseloroh.

"Tch, fine. Baru ingat nak bagi plushie totoro dekat kau. Tak jadi pulak."

"Alah, janganlah macam ni. Aku boleh biasa kau baik dengan aku. Bagilah bagilah bagilah—"

"Ah, blah. Kau ingat aku sugar daddy kau?"

"Ew, okay. Tak payahlah bagi. Geli pulak bila kau cakap macam tu."

"Aku sebenarnya ada benda nak bagitahu kau," Amir mendongak ke langit. Dia menggosok tangannya dan membetulkan rambutnya.

Eh, pehal dia nervous pulak ni? Muka dia nampak rileks je, tapi aku tahu dia selalu betulkan rambut bila nervous.

"Sebab tu ke kau buat aku lari dari apartment sampai sini?" aku menjongketkan kening.

"Hei, aku tak suruh kau lari pun. Pergilah naik motor ke apa ke. Pinjam basikal jiran sebelah ke. Cuba pakai otak sikit," Amir mengejek.

"Kau fikir aku ada masa nak fikir bila dengar suara kau macam nak nangis tu?"

Amir terus tersenyum bila aku cakap macam tu. Tersenyum lebar pulak tu sampai dia kena tahan diri sendiri taknak senyum macam joker. Gembira sangat dah kenapa?

Aku mungkin tak faham. Tapi bagi Amir, dia terasa macam aku ambik berat pasal dia sangat sampai sanggup lari semata mata sebab dengar suara dia macam nak nangis. Sebab tu happy semacam, sampai pipi pun naik blushing. Nasib baik malam, so aku tak perasan pun pipi dia tu.

"Tak payah happy sangatlah kan. Kau kawan aku, memanglah aku ambik berat pasal kau."

"Oh," terus terbantut senyuman dia bila dengar perkataan kawan tu. Dia mengeluh perlahan. Sampai bila dia nak keluar dari kawasan friendzone ni?

"So, apa benda yang kau nak bagitau—"

Kata kata aku terhenti bila terasa vibration dalam poket. Aku mencapai phone yang vibrate dalam poket depan seluar. Kakak aku call.

"Ha, kakak kenapa—"

"Lisa, balik sini sekarang. Abah kena admit hospital."

nescafé latteWhere stories live. Discover now