Accio Potter {JILY}

001

Lily
De warme ochtendlucht van juli klom door mijn raam. Ik deed mijn ogen vermoeiend open en ik voelde mijn ogen even pijn doen door het zonlicht. Ik wreef in mijn ogen en ik klom uit mijn bed, op mijn zachte deken. Op dat moment kwam mijn moeder binnen. 'Lily, we gaan vandaag je boeken halen in de WegisWeg. Heb jij je brief ergens liggen? Ik weet niet uit mijn hoofd wat je allemaal nodig hebt,' Ik was erg georganiseerd.  Mijn kamer was erg netjes, ookal had ik veel spullen. Ik had mijn brief in de derde la van mijn bureau liggen, wist ik. Ik trok mijn la open en mijn brief lag er groezelig bij, hardhandig in de envelop geduwd. Ik gaf de brief aan mijn moeder, wiens ogen rustig over de brief gleden, alsof er iets heel belangrijks stond dat van haar leven af zou kunnen hangen. 'Oke. Kleed je aan, we vertrekken binnen een paar minuten!'

Nadat ik me had aangekleed liep ik de trap af. Het loslatende gepiep van de treden achtervolgden mijn voeten totdat ik beneden was. Mijn vader en moeder stonden al klaar, maar toen ze mij hoorden keken ze snel om. 'Lily, heb je er zin in?' vroeg mijn vader met een deels bezorgde stem. Ik vroeg mij af waarom de bezorgdheid in zijn stem alsmaar sterker werd toen hij mij vertelde over London. Hij vertelde over zijn vrienden en over de spreuk die hij moest uitvoeren op een Dreuzel wanneer zijn nichtje ineens bovenop het dak van een fabriek stond. Ik moest wel lachen om zijn avonturen, maar van binnen was het stemmetje weer te horen. Het piepende stemmetje zei dat het mij ook zou overkomen, maar gelukkig werd het verbroken toen Petunia de kamer binnen kwam stormen. 'Wat?' zei het schrille stemmetje wanneer ze mijn vader boos zag staren. Haar handen waren gevouwd om een zak met chocolaatjes. 'Heb je al ontbeten, Petunia?' zei mijn moeder streng. 'Ja,' de blik van Petunia loog duidelijk, en dat merkte mijn moeder ook. Ze pakte de zak met chocolaatjes af en legde ze bovenop de oude verroeste kast. 'Petunia, wij gaan naar de WegisWeg om boeken te kopen voor Lily,' Ik glimlachte, maar Petunia dacht er anders over. 'Ts, die freak heeft boeken nodig voor die idiote school?' ze had het tegen mijn moeder, maar haar boosaardige blik dwaalde naar mij toe. Het staarmoment werd verbroken toen mijn vader met de autosleutels ritselde. Hij kuchte en zijn gezicht stond op onweer. 'Dames, het is over nu. We gaan,' Mijn hersenen stonden ook op onweer. Petunia was altijd al zo erg voor me geweest. Altijd jaloers. 'Ja,' zei ik met een flinke nadruk. Ik gaf Petunia een woeste blik en ik volgde mijn vader en moeder naar de auto.

'Je moet er niet zo mee zitten, Lily,' begon mijn moeder wanneer we in de auto zaten. 'Waarmee?' zei ik. Ik wist wat ze bedoelde; ik moest na een twaalfhonderdste keer proberen haar nog is proberen te negeren.
'Je weet het best,'
Tuurlijk.
'Jahaa, nou, zijn we er bijna?'
Maar die vraag werd al beantwoord toen mijn vader een parkeerplaats in reed die bijna overvol was, en toen hij na een tijdje met piepende remmen net een plaatsje kon inpikken voordat er een woeste man in een zwarte Fiat het deed. We stapten uit en door de klik van het slot dat dichtviel van de auto wist ik dat ik kom beginnen met lopen. 'Pak die brief is,' zei mijn moeder. Mijn handen hadden de brief al gevonden, aan het geritsel van oud perkament te horen. Ik lees voor:
WAAR MOET U ZIJN?
Dreuzel families:
Als u in Londen op het Bloesem parkeerplaats uw auto heeft geparkeerd, loop dan naar de Oude Rekemer straat. Vervolgens, als u de hoek om bent gelopen, ziet u een klein zwart deurtje, met een veroest bord dat The Leaky Cauldron zegt. Ga hier naar binnen. Daar word u verder geholpen.
'Oké, dan gaan we maar daarheen,' zei mijn vader met een zenuwachtige gloed in zijn stem. Eindelijk was de dag hier, eindelijk kon ik mijn handen om een echte toverstok vouwen die mij gekozen had, en kon ik daarmee toveren. Alles veranderen, met een simpel stokje.
Onze voeten leidden ons gelijk naar de straat, en we waren er eerder dan ik zelf verwacht had. Ik had het veelte druk met het nadenken over hoe Hogwarts er nou uit zou kunnen zien. Mijn vader kijkt zoekend om hem heen, om misschien een glimp van een zwart deurtje te zien. 'Dit is idioot, we moeten het vragen-' maar hij werd onderbroken toen ik wat zag - iets zwarts... het deurtje! 'Pap, het is daar!' roep ik. Ik kon mijn enthousiasme niet houden en gelijk versnelde ik mijn pas om als eerste mijn handen op de deurknop te leggen. Ik opende de deur en gelijk werden mijn voetstappen overstemd door de vele stemmen en bestek die tegen de borden aantikte. Maar toen ik en mijn ouders binnenkwamen stopte het gelijk, alsof iemand op een knop had gedrukt.
'Aha, een nieuwe heks in Engeland?' zei een oude man achter de balie. 'Ik ben Barts Morgenstern. Jullie komen voor de WegisWeg hè?'
Ik knikte.
'Mooi. Rosmerta?' riep de man. Gelijk kwam er een klein vrouwtje aan gehuppeld. Ze schudde mijn hand en nam ons mee naar een muur. Mijn vader klemde zijn hand om mijn schouder, en ik voelde zijn nerveusheid door zijn aderen prikkelen. De vrouw pakte haar toverstok - waar mijn moeder en vader even van achteruit deinsde - en tikte enkele keren rond een baksteen. Even dacht ik dat dit idioot was, en dat er geen effect kwam, maar algauw veranderde ik van gedachte. De baksteen bewoog, even later gevolgd door de honderden andere bakstenen, en er vormde zich langzaam een poort. Mijn mond viel open van enthousiasme. De WegisWeg lag nu voor mij. Felle kleuren flitste overal, prachtige grote winkels - gevolgd door kleinere. De drukte was niet te houden. Maar, hier stond ik dan. Op de drempel van mijn magische carrière.

1064 woorden.

Bedankt voor het lezen van mijn eerste hoofdstuk van Accio Potter. Er komen natuurlijk nog meer, en ik probeer een vaste datum te krijgen waarop ik een hoofdstuk upload. Waarschijnlijk word dat vrijdag, en als er een hoofdstuk op een andere dag ook nog word geüpload zal ik dat vermelden.
Bedankt voor het lezen!
~ Liefs ~