Kendime gelince aklım başıma gelmişti çünkü karşımda duran kadın... bir dakika ben bu kadını tanıyordum sanki. Evet, evet o Hülya idi. Sap sarı saçları, masmavi gözleri ile karşımda. Tabi 3 kişi fazlasıyla... uzun süre bakıştık ikimizde şaşkındık. Çok uzun zaman sonra birbirimizi ilk defa görüyorduk. Ufak bir tebessümle kafasını bir aşağı bir yukarı hareket ettirerek, utangaç, mahçup bir şekilde selamladı. Bende aynı hareketi yaptım Yanında ki adam bir bana bir de Hülyan ya baktı ve onu kollarıyla hafiften kendine doğru çekti. Belli ki kıskandı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Hafiften yutkundum. Aralarında fısıldaşarak konuştular ve bir müddet sonra ince sesiyle
-Yolculuk nereye beyefendi? Dedi.
Şaşırdım, sersemledim durumu anlamaya çalışıyordum. Bir müddet düşündükten sonra galiba anlamıştım! Beni unutmuş! İlk aşkını! Bir zamanlar elini tuttuğu, gözlerinin içine aşk ile baktığı adamı! Bir zamanlar uğrunda can verebilecek adamı... Dillere destan olan aşk işte böyle bitmişti o sevdiği adamla mezara kadar gitmişti.
Evlenip çoluk çocuğa karışmıştı uğruna canımı vereceğim kadın!
Cevap veremedim dondum kaldım. Ardından adamın o narin kolundan tutarak hadi gidelim dercesine çekiştirmesi üzerine hep birlikte gittiler. Belki arkasına bakmak istemişti Hülya'm belki de ben kendimi avutuyordum çünkü arkasına bakmadan öylece uzaklaştı benden yabancı biriymişim gibi. Çok ta haksız sayılmaz, artık ikimizde birbirine hiç kavuşamayacak olan dağ gibiydik. "Hoşçakal Sevdam" dediğim kadın!
"Hoşçakal kara sevdam"
