WARNING: This chapter contains explicit contents. Please be guided accordingly.
SPG: Language, Sex
Read at your own risks. YOU HAVE BEEN WARNED xx
-
Months passed by peacefully. Nakikita ko pa rin ang doktor na 'yon pero di ko na lang pinapansin. Parang kailan lang kasi ay nagkaroon ako ng malaswang panaginip na iyon!
Hah! Akala niya, ha?
"Your blood sugar level is dropping, sir. Continue with the medication and eat healthy foods." Marami pang sinabi si Eonji Ablaza pero hindi ko na maintindihan.
Medical jargon is giving me a headache. Ngunit habang paakyat ako sa akinh silid ay totoong sumasakit ang ulo ko. Parang umiikot ang paningin ko.
Napasapo ako sa aking ulo at sumandal sandali sa gilid ng hagdanan. What the hell!
"Hey," Untag ng kung sino.
Babalingan ko sana siya pero nagdidilim talaga ang paningin ko. Like everything's black. I could feel the coldness of my hands and face. The throbbing pain on my head is extreme that I almost lost my balance.
"Hey!" Aniya at marahan akong inalalayan.
I almost fell on the staircase!
Mabuti na lang talaga at may tao rito. "I- My head... It's painfully throbbing!"
Hindi ko na alam ang sunod na nangyari bukod sa pagangat ko sa ere buhat buhat ng isang malabakal na braso.
Sleep must give us peace of mind. It must. But not for me. Nightmares from the past keeps coming back. It's the most dreadful thing I have ever experienced that I wish to erase from my memory. I don't want to remember it for it pains me
"Mommy! Mommy!"
Napabalikwas ako ng bangon mula sa panaginip na iyon. Tumakbo ako papuntang banyo upang maghilamos ng mukha. I want to feel that this is indeed reality, it was just a nightmare.
Bumalik na akong kama ngunit di na ko makatulog. Hindi ko na kayang ipikit pa ang mga mata ko dahil sa takot na baka mapanaginipan ko ulit iyon.
My room is lit. Ayokong natutulog ng walang ilaw dahil sa takot ko sa mga panaginip na iyon. Ayoko na. Ayoko ng maalala pa.
Pumunta na lamang akong kusina upang doon uminom ng gatas. I need a diversion. I need it. Kahit ano, basta makalimutan ko iyon.
Nang nasa harap na akong ref upang kumuha ng gatas ay may nagsalita sa likod ko.
"Why are you still awake?" Napahawak ako sa dibdib ko sa bigla.
"You don't have to scare me like that!" Anas ko.
"I'm sorry. I didn't know you have a weak heart." He chuckled.
Gusto ko sanang magalit at mainis dahil bukod sa ginawa niya ay bakit nandito pa siya. Pero wala na 'kong lakas makipagtalo. I just need to drink my milk and get back to bed.
"Why are you still here?" Tanong ko na lang dahil pansin kong kanina pa siya nakatingin sa akin.
"I need to check on your father from time to time." Sagot niya.
"Ano bang meron sa Daddy ko?" And I started to worry. I'm sure he doesn't have to be here if it isn't serious.
Kahit naman hindi kami okay ni daddy ay mahal ko pa rin siya. At alam king kahit papano, deep inside his heart, he still loves me.
