DOĞRULARIMDAN AS BENİ #Wattsy2017

Öğrenci Evine Veda

Bir eve bile veda edemiyorum.Onca yaşanmışlık onca hatıra. Önceden kapının dışında bıraktığım tüm sıkıntılarımı şimdi bir bir içerde bırakıp üzerine kapıyı kapatıp gidiyorum. İnsanlar öyle kolay onca yaşanmışlığı nasıl bir çırpıda silip atabiliyor? " Ben bir eve bile veda edemiyorum..."
Kimsenin böyle öğrenci evi olmuşmudur bilmiyorum.
Ara sıra pavyonu andıran renkli ışıklarım.
Duvarlar.. Duvarlarım...
Tüm yaralarını ben sardım.
Sökülmüş tüm boylarının üstünü kapattım.
Kapatamadıklarımı süsledim sarıp sarmaladım.
Hiç bir yarası göze batmadı şimdiki gibi;
Duvarlar bomboş şimdi.
Ondan daha yaralı insanlar tanıdım adam edemedim.
Denedim çok denedim, beceremedim.
"Kapının ardındaki tüm dünyam evimin içinde şimdi..."
Hangi birisine oturup ağlayacağımı şaşırdım.
-Biri geliyor "bak ben tam şu tekli koltukta oturmuştum" diyor ve gidiyor.
-Biri geliyor "bak şu masada senin ellerinden mantı yemiştik" diyor ve gidiyor.
-Biri geliyor " Işıkları kapatıp şurda hep beraber şarkı söyledik" diyor ve mumları birer birer üfleyip gidiyor.
-Biri geliyor. Gitme diyorum. Bu kez duymuyor ve gidiyor.
-Biri geliyor "kanka gıybet var." diyor ve gidiyor.
-Birileri geliyor "başımız belada şimdi ne yapıcaz?" Diyorlar. Hep beraber olduk mu üstesinden geliriz diyorum. Geliyoruz da...
Sonra defolup gidiyorlar, gitsinler.
Bu son gecede anı olarak dahi sokmuyorum onları kapıdan içeri.
Birileri geliyor, birileri hep geliyor bu gece kapım hepsine açık. Geliyorlar.. Onları yerleştirip gidicem.
-Biri ise bu kapıdan içeri hiç girmiyor. Saatlerce telefondaki sesi yankılanıyor odamda, salonda.
Gözyaşlarım durmuyor. Hiç bir gelen konuşmuyor.
ANILARIN SESİ NERDEN AÇILIYOR?
Oysa Ahmet Kaya ne de güzel anlatmıştı: "Duvarlar konuşmuyor."
Geliyorlar, geliyorlar hepsi geliyor. Ve sanırım artık benim için gitme vakti.
Bir şehir öldü. Bir ev gömüldü bugün.
İçinde bir sürü insan.
Katliam var.
Hiç bir acıya tepkisiz kalamayan ben gözlerimi kapatıyorum bukez.
Canım yanıyor. Canım hala yanıyor. Ama uzatmıyorum elimi. Uzatırsam bende sağ çıkamam içinden.
Yaşamam için yeniden; gözlerimi kapatıp gitmem gerek.
Başka duvarları sarıp sarmalayıp adam etmem gerek.
Ne olursa olsun ilk evimi hep özleyerek artık benimde defolup gitmem gerek.
Yalvarırım anıların seslerini açmayın... Kapatın.
Ve kokularını kullanmayın.
Anılara sarılamıyorum.
Ne olur yapmayın.
Hepsi burda kalsın.
Artık beni bırakın...