Destiny Of The Lost Hearts

❇Chapter 13

Ands POV

I'm here at my room, pumipili lng ako kung ano ang isusuot ko, kung mgpapants ba ako or dress na lng? ugh, baka hinihintay nako ni Jm sa labas eh, so ayun nauwi ako sa pants, na may partner na longsleeve polo na color white.

Agad ko yun sinuot at ngmakeup onti, saka sinuot yung black kong flat shoes, wala din kasi ako sa mood mgheels ngayon eh!

Lumabas na ako ng kwarto at nakita ko agad si Jm,

"Hmm, Okay lng ba yung suot ko?" tanong ko sa knya na nakaripped pants, at nakalongsleeve lng din na white, aba! terno ata kami.

"Yes, halika na" sabi nya sakin, agad akong sumunod sa knya at sumakay na ng kotse,

Sa di kalayuan, huminto kami sa isang lugar na hindi ko makakalimutan, kung saan nya ako iniwan.

"Bat nandito tayo?" tanong ko saknya, hinidi na nga ako pumupunta dito simula noon eh! Ang sabi nya magugustuhan ko itong place nato! Eh bat ngaun parang gusto ko ng umuwi!!

"Dito yung sinasabi ko sayong place" sabi nya, of all places, bakit dito pa! si destiny ba may pakana nito?

"Tara, punta tayo doon oh!" turo nya doon sa isang malaking puno, hinila nya ang kamay ko at yun nga pumunta kami dun at umupo na

"Ang sariwa ng hangin noh" sabi nya habang nilalasap ang mahangin na panahon.

"Alam mo Ands, dito kami lagi ngpupunta ng unang babaeng nagustuhan ko." sabi nya, bgla ako nakaramdam ng lungkot,hindi ko alam,bakit parang sa sinabi nya nasasaktan ako?! ewan.

"Oh tapos?"

"Tapos? tapos na, iniwan ko sya rito at hindi na ako ngpakita sakanya ng ilang taon." sabi nya, parehas pala kami, kaso ang pinagkaiba lng is ako yung iniwan at nghintay ng ilang taon.

"Bat mo naman sya iniwan?" tanong ko.

"Dahil sa kagustuhan ng mga magulang ko." sagot nya.

"Sa totoo lang, dito rin yung place na hindi hindi ko makakalimutan, dito ngyari yun eh! tandang tanda ko pa! dito nya ako iniwan at hindi na binalikan pa." kuwento ko.
______________

Mikel's POV

"Sa totoo lng, dito yung place na hindi hindi ko makakalimutan, dito ngyari yun eh! tandang tanda ko pa! dito nya ako iniwan at hindi na binalikan pa." pgkukuwento nya, ramdam ko ang sakit na dinadala nya hanggang ngayon, yung sakit na ako tlga yung dulot.

Flashback:

"Mom, dad pwede po ba ako sumama ky Janjan, mamamasyal lng po kami dyn sa park, please" rinig kong sabi ni Andeng sa mom at dad nya.

"Hmm, i can't say no to you baby, magiingat kayo" sabi ng mom nya, pero yung dad nya hindi man lng kumibo at seryoso ang mukha, alam ko naman hindi magkasundo ang mga magulang namin dahil sa kompanya ng bawat isa eh! pero ayoko rin namn mapalayo ky Andeng, she's my bestfriend ever since, lagi kaming mgkasama, hindi nga kami mapaghiwalay eh!

"Tara na" excited na sabi nya saka ako hinila papuntang park, pumunta kami dun sa tambayan namin, sa isang malaking puno, kung saan nakalagay yung name namin na Andeng <3 Janjan, hinayaan ko ng isulat yun ni Andeng, dahil para saknya walang meaning ang lahat ng ito dahil masyado pa syang bata, i'm 14 and she's only 10, kaya akala nya laro lahat ito.

Inaamin ko, hindi lng bestfriend ang turing ko saknya, nalove at first sight nga ako nung una ko syang makita sa company namin. Although sasabihin ng iba na "puppy love " lang ito, eh bakit ba, wala namang pinipiling edad ang pgmamahal eh! basta pg natamaan ka, at hindi ka nakailag! Yun na yon!!