Heartless Series 1: Ace Montero [Completed]

Kabanata 2

Kabanata 02
Banyo

I didn't waste any time and I quickly followed him while carrying my luggage.

"Tara sa taas. Ituturo ko sayo ang magiging kwarto mo. Pwede mong gawin ang kahit na anong gusto mo basta huwag kang mag-iingay dahil busy akong tao." bilin niya. Ha! Busy rin ako 'no! Anong akala niya sa akin? Tambay?
Tutal nandito na rin naman kami sa Pilipinas, gagamitin ko na itong chance para maghanap ng bagong trabaho since I think I should give this a shot. At aalis din ako sa bahay na ito! Hindi ko kayang tiisin ang hambog na ito na makatira sa iisang bahay.

"Magpahinga ka na. You've come a long way. Katukin mo lang ako sa kabilang kwarto kung may kailangan ka. Kung makakatulog ka ay gigisingin na lang kita para sa hapunan." ako malakatulog? Oh please. Buong oras na nasa eroplano kami ay tulog ako kaya gising na gising ang diwa ko.

"M-may mga kasama ba tayo dito?" tanong ko bigla. I looked around. This mansion is too quiet. Parang wala tuloy nakatira. Papasa na itong haunted house kung hindi lang malinis at elegante.

"Meron. Paminsan-misan ay pumupunta dito ang katulong nila Mom at Dad para tulungan ako sa paglilinis. Madalas din ang mga kaibigan ko dito." sabi niya. So most of the time, kaming dalawa lang ang magkasama. Hay nako. Ano ba itong pinasok ko? I think I should blame my Mom for this.

Nang maka-akyat kami sa taas, timuro niya ang unang kwarto na makikita sa may kaliwa. Binuksan ko ito at pumasok na ako sa kwarto. Di na ako nagulat na maganda ang loob nito. Gray and violet ang theme nito. Ang classy tignan at medyo boyish din kung titignan mo.

"Hey. Nandiyan na ang mga kailangan mo. I asked the maids earlier to check the guest room. Kumpleto na ang toiletries at may mga damit na rin kung kakailanganin mo. So I assume na wala ka ng kakailanganin. Wag mo na akong guluhin." sabi niya sa may pintuan saka ito sinarado nang walang pasabi. Damn that man! Hambog!

Really? Is he joking? Well, yeah clearly he's not. Wala naman akong ibang magagawa dito. Humiga na lang ako sa aking kama at pinagmasdan ang buong kwarto.

***

7 pm. An hour after I got here and still wala pa rin akong maisip na gawin. Sa buong isang oras ay nakatingin lang ako sa balcony at ineenjoy ang malamig na hangin.

*kriiiing kriiiing*

"Hey mom. What do you need?" sagot ko nang tumawag si Mom sa phone ko.

"Nothing. Gusto lang kitang kamustahin. Are you okay there?" excited siya nang tanungin ako. Buti pa siya masaya. While me? I can't even do anything.

"Yeah. For now. Bakit ba naman kasi kailangan niyo akong pasamahin dito eh." nakasimangot kong sabi. Sana pala ay sumama na lang ako sa kanila.

"Easy there, sweetie. I just want you to meet new friends. You can't contact yours in California since you're here." sabi niya sa akin. Parang nairita ako bigla sa sinabi ni Mom.

"Seriously mom? Friends? With a boy?" hindi makapaniwala kong tanong sa kanya. I'm not good at making friends and she knows that.

"You have too many boy friends back there in California, anak." she said to me. Well, that's because I knew them for too long!

"Alright. I'll try." sabi ko pero para lang matahimik si mom. Now is not the time to argue with her. Baka sumama pa ang loob niya sa akin eh.

Lumabas ako ng kwarto sa di ko alam na dahilan. Siguro dahil bagot na bagot na ako. Bumaba ako at naabutan ko yung kasama ko sa kusina. Hindi ko naman alam ang pangalan niya.