Ο Πραγματικος Μου Εαυτος.(On Hold)

*Chapter 17*

Άνοιξε τα ματια της κοιτωντας γυρω της,προσπαθώντας να καταλαβει που βρισκόταν.

Αυτο το σπιτι δεν της φαινοταν καθολου οικειο.
Θυμοταν αυτη και το Μιχάλη να γελανε στη θάλασσα και απο οτι φαίνεται μαλλον την ειχε παρει ο υπνος στην αγκαλιά του.

Μαλωσε τον εαυτο της για αυτο.Λες και η 18χρονη φοιτητρια ειχε επιστρέψει.

Κουνησε το κεφαλι της διωχνοντας καθετι τέτοια σκεψη και κατεβηκε κατω.

Ειχε ερθει η ωρα να παει σπιτι της.

"Καλημέρα. " ειπε μολις τον αντικρισε στην κουζίνα.

"Καλημέρα και σε σένα." Ειπε ευδιαθετα εκεινος.

"Συγγνώμη για χθες,δε καταλαβα πως με πηρε ο υπνος δεν ηθελα να σου γινω βαρος." Ειπε απολογητικα χωρις να τον κοιταει στα ματια , ενω ένιωθε για αλλη μια φορα τη ματια του να τη καιει.

"Μην ανησυχεις,δεν υπάρχει πρόβλημα.Άλλωστε ζω μονος μου."

Εγνεψε ανακουφισμενη πριν μιλήσει και παλι.

"Σε ευχαριστω παντως.Πρεπει να φυγω τωρα."

"Και εγω ούτως η αλλως πρεπει να παω στην εταιρία, θα σε παω εγω σπίτι σου."

Απλα εγνεψε καταφατικα.

***

"Σ ευχαριστω που με εφερες."του ειπε ζεστα με το που εφθασαν κάτω απο το ξενοδοχείο που εμενα.

"Αναστασια.." ειπε ο Μιχαλης χωρις να απαντησει σ αυτο που του ειπε.

"Ναι;" απαντησε χαρουμενα κοιτωντας τον στα ματια.

Ουτε η ιδια ηξερε πως μπορουσε να ειναι χαρουμενη μετα απ ολα αυτα.

Ειχαν ερθει τα πανω κατω στη ζωή της.

Της ακουμπισε το χερι απαλα και τη κοιταξε και αυτος στα ματια.

Στο πρόσωπο της ειχε ζωγραφιστει η απορια και η αμηχανια της ήταν ξεκάθαρη.

"Θελω να μαθω περισσότερα για σένα. Ξέρω οτι δεν εισαι αυτη που πιστευουν ολοι και αυτο αποδείχθηκε και στην εταιρεία. "

Εγνεψε διστακτικα.

"Μιχαλη εγω,εγω δεν μπορω να ανοιχτω."ειπε και κοιταξε κατω απολογητικα.Ενιωθε σα μικρο κοριτσάκι αυτή τη στιγμή.

Της σηκωσε το πηγουνι και τη κοιταξε ξανα στα μάτια,κανοντας την να κοκκινισει απ το έντονο βλέμμα του.

"Σιγα σιγα,θα μ αφησεις να σε μαθω;Να γνωρισω τη πραγματική Αναστασια;"

Τον κοιταξε και η αλήθεια ηταν οτι πραγματικα δεν ήξερε αν αυτη Αναστασια υπηρχε πια.

Τόσα χρονια την είχε θαψει και ειχε γινει καποια αλλη.

Θα μπορουσε να φερει ξανα στην επιφάνεια τον πραγματικό της εαυτος;

"Δεν ξερω αν υπάρχει πια." Ειπε την πλήρη αλήθεια.

"Υπαρχει,μπορεί να εχει κρυφτεί αλλα υπαρχει ακομα,το βλέπω στα μάτια σου.Απλα πρέπει να τον ξαναφερεις στην επιφάνεια. "

"Οχι." Απαντησε ξαφνικά ψυχρα και αποτομα.Καλύτερα να μην μπλεξεις μαζι μου,θα πληγωθεις."Ανοιξε τη πορτα του αυτοκινητου για να φύγει. Δεν ηθελε να κλαψει μπροστά του.

Πρωτη φορα μετα απο χρονια ενιωθε κατι τοσο εντονο για καποιον και το οτι δε μπορουσε να ειναι μαζι του εξαιτίας της  την σκοτωνε.

"Αναστασια.." της έπιασε το χερι αποτρεποντας την απο να φύγει.

"Πρέπει να φυγω.." Τράβηξε το χέρι της απο το κρατημα του και εφυγε τρεχοντας για το ξενοδοχείο.

Χιλια συγγνώμη για τη καθυστέρηση απλα είχα κολλησει..:'(

Πραγματικα χρειαζομαι τη γνώμη σας,πως σας φάνηκε αυτο το κεφαλαιο;

Σας ευχαριστω που διαβαζετε ακομα την ιστορία.

Καληνυχτα❤