Ο Πραγματικος Μου Εαυτος.(On Hold)

*Chapter 30*

"Ανδρεας χαρηκα"

"Ναταλία παρομοίως "

Την μεγάλης διάρκεια μάτια τους αποφασισε να διακοψει η Αναστασία γιατι αν δεν το έκανε ίσως έμεναν να κοιτιαζονται για ωρες.

"Τι λέτε πάμε? "

Η Ναταλία βγήκε πρώτη απ το λήθαργο της και τη κοίταξε .

"Ναι φυσικα"

**

Ειχαν φθάσει στο εστιατόριο και εκαναν τη παραγγελία τους.

Ο Ανδρέας είχε παραγγειλει και για τους τρεις του.
Ηξερε καλά τι αρεσε στην Έλενα αλλα οχι στην Ναταλία και αυτο προκάλεσε μια διαμαρτυρία απο μέρους της επειδη ειχε παρει τούτη τη πρωτοβουλία.

"Ξερεις μπορω να παραγγειλω και μονη μου" Ο τόνος της φωνής της ήταν λίγο επιθετικός.

"Το ξερω αγαπητη μου απλά ηθελα να το κανω εγω για σένα "Εκείνος πάλι ψύχραιμος και ήρεμος της απάντησε.

"Α ναι?  Και γιατι αυτο παρακαλώ; "

"Γιατι μ αρέσει να φροντίζω και να είμαι προστατευτικός με τα ατομα που αγαπω... Και συμπαθώ"

Η απαντηση του την αποστομησε.

Μετα απ αυτο δε ξαναμιλήσε απλα συνεχισε να τρωει τη μακαρονοδα της.

Τι να του ελεγε άλλωστε?

Με έμμεσο τροπο της ειχε πει οτι την συμπαθεί, γιατι αποκλείεται να την αγάπησε μεσα σε τοσο μικρο χρονικό διάστημα.

Και ενώ αρχικά μιλούσαν περι ανέμων και υδάτων ξαφνικά η συζήτηση τους ειχε στραφεί στην Αναστασία.

"Ξεροκέφαλη μέχρι τέλους. Δε ξέρεις ποσο προσπάθησα να μη φυγει απ την εταιρία τοτε, η καλύτερη ηταν στη δουλειά. Επιμελής και παντα στην ωρα της,αγύριστο κεφάλι ομως ρε παιδι μου" Αρχισε να εκφωνεί ο Ανδρέας το χαρακτήρα της Αναστασιας που τον παιδευε αρκετά μερικες φορες.

"Όχι και η καλύτερη, εχασα.. Ανδρέα έχασα. "Εκανε να του υπενθυμίσει εκεινη με τη σειρά της.

"Μια δικη αγαπη μου ,μια, μονο μια, τόσο ξεροκέφαλο ανθρωπο δεν είχα ξαναγνωρισει" Αναφερόταν στο χωρο της δουλειας τους, γιατι εκει ηταν που γνώρισε την Αναστασία και κόλλησαν. Παντα μαζί της σε ολα.

"Εμένα μου λες"είπε με τη σειρά της η Ναταλία"Δε ξερεις πόση ωρα χρειάζεται να προσπαθησω να την πείσω για κάτι, αλλα εκεινη σταθερή στη γνωμη της,αδιάλλακτη και ισχυρογνωμων, σπάνια υποκύπτει "