Ο Πραγματικος Μου Εαυτος.(On Hold)

*Chapter 27*

"Ναι. "Απάντησε χαμογελώντας και κλαίγοντας ταυτόχρονα. "ΝΑΙ ΝΑΙ ΔΕΧΟΜΑΙ"Φώναξε και τον αγκαλιασε με ολη της τη δύναμη.

"Αγαπη μου, αν συνεχίσεις έτσι θα πάθω ασφυξία. "Ειπε αστεια κάνοντας την να γελάσει.

"Εχεις δίκιο, συγγνώμη. "Ειπε και απομακρύνθηκε.

Έκατσε να τον κοιτάει για λιγο μην αντέχοντας χωρίς να τον αγκαλιάσει.

Το καταλάβαινε απ τη σταση της. Ηταν σαν του ζητούσε την αδεια για να κανει καποια σκανδαλια.
Και έμοιαζε τόσο χαριτωμένη στα μάτια του.

"Αντε έλα. "Της ειπε κλείνοντας της παιχνιδιάρικα το κατι.

Με μιας έπεσε με φορα στην αγκαλιά του με ενα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά, ρίχνοντας τον κατω στο πάτωμα.

Τα γέλια τους γέμισαν ολο το σπίτι.

"Σε λατρεύω. "Της ειπε γελώντας με τη καρδιά του.

"Λοιπόν αν νομίζετε οτι με τα ωραια λογια σας θα με ρίξετε κανετε λαθος. Εχω χρειάζομαι πράξεις κύριε Διαμαντοπουλε."Του ειπε ολο ναζι και τον κοιτούσε χαμογελαστά.

"Α ναι? Ε τοτε να αρχίσω τις πραξεις . " Της απάντησε πονηρά και χωρίς να της αφήσει χρονο να το επεξεργαστεί όρμησε στα χειλης της.

"Δε θελω να τελειώσει όλο αυτό. "Του ειπε μολις διέκοψαν το φιλι τους.

"Ποιος σου ειπε οτι θα τελειώσει? Τώρα που σε βρήκα δε πρόκειται να γλυτώσεις εύκολα απο μένα. "

"Μακαρι. " Του απάντησε με μια λύπη στη φωνη της και αυτη ηταν η μονη ευχή που ήθελε να γινει πραγματικότητα.

Μονο αυτο ήθελε .

Να μην τον χάσει απ τη ζωη της.

"Μωρο μου ολα θα πάνε καλα, μην ανησυχείς. Πλεον είμαστε μαζί. Δε θα αφήσω τιποτα και κανεναν να το χαλάσει αυτο. Είσαι η ζωη μου. "

Τον αγκάλιασε για αλλη μια φορά.

Δε μπορουσε να του αντισταθεί άλλωστε.

Ήταν υπέροχος.

Και ηταν δικός της.

"Σε ευχαριστώ ."του ειπε σιγανά.

"Για πιο πραγμα? "

"Που εισαι εδω. Που εισαι στη ζωη μου και μ αγαπας. Χωρις εσενα δε ξερω αν θα άντεχα, δε ξερω αν θα προσπαθούσα να ζησω οπως κανω τωρα. "

Τα λογια της είχαν αλλη σημασία αλλα ευτυχώς ή δυστυχώς για κείνη εκείνος δε τα εξέλαβε οπως τα εννοούσε.