Bugün kendimi affedebilirdim, hatalarımın, üzüntülerimin, canımın delice yanmalarına, sessizliklerime bir çizik çekip hayatımı degiştirebilirdim ama olmadı.
Affet beni aynada ki yüzüm.
Bugün içten ağlamalarıma son verebilirdim, mutluluğun eteklerinden tutabilirdim geçmişim izin vermedi. Dışardan aptal biri olarak görülmekten sıkıldım artık; Ama her neyse güçlü olduğumu göstermeme izin vermiyordu geçmişim, şimdi ki zamanım ve geleceğim.
Bugün kendimi affede bilirdim.
Yalnızlığım izin vermedi, üzerime çökmüş karanlığım yuttu beni,
bir sen göremedin.
Bilirim aslında bende insan gibi yaşamayı, ne önemi var artık bir sen anlamadın beni.
Yazarım işte başı boş işsiz zavallı gibi, çünkü orda anlatabilirim derdimi. Kimse ama kimse karışamaz döktüğüm göz yaşlarına. Bir orda rahat edebilirim. Bakma böyle umutsuz göründüğüme , var olan bir umudum, hasretim, hayallerim sensin; Sende çok gördün kendini.
Ne acı ama alıştım kalabalık görünüp yalnız kalmaya, geride bırakılmaya, acıya ve acının her türlüsüne. Çok görmüyorum artık yarım kalmayı, çünkü bir elmanın yarısının, yarısından daha küçük bir parçasıydım ben.
Alıştım artık alıştım...
Bir sen anla beni, gel de demem git de.
Bir sen anla beni.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAHRA
PoetrySeninle ölüme bile razıyım dediğimde yanlış anladın beni. Niyetim sensiz ölmek değildi.!
