STAY ALIVE

EPILOGUE

(PS: MATAPOS ANG MANGYARE AY NAKALIMUTAN NI HENZ IYUN LAHAT, TILA BA WALANG NANGYARE, ITONG MGA NANGYAYARE AY 5 ARAW BAGO NUNG INIHATID NI HENZ SI MAE SA BAHAY NILA PAGKATAPOS MAGCOMPUTER)

Masaya, nagtatawanan. Lambingan at asaran. Yan ang nasa panaginip ko. Nakangiti akong napamulat ng mata. Inaalala ang masasayang ginagawa namin ng girlfriend ko.

Bumangon na ako, naligo. Pagkatapos magbihis ay kumain. Tinext ko si Mae, na magkita kami sa condo namin.

Pagkatapos kumain ay pumunta na ako sa garahe para kunin yung sasakyan. Nagdrive na ako papunta sa condo. Agad kong narating yun, agad ko din siyang nakita sa loob, hinihintay ako sa sofa.

"Henz!" Siya habang nakangiti, niyakap niya ako.

Niyakap ko rin siya at hinalikan sa labi niya. Ang ganda ng mukha niya, para siyang anghel. Ikaw yung taong ayaw ng iwan ang ganitong babae.

Mahal namin ang isa't isa. Sobrang mahal. Oo inaamin kong minamarkahan ko siya, sign na akin lang siya at sa kanya lang ko. Ibinibigay ko ang gusto at nararapat sa kanya. Lalo na ang pagmamahal. Iba siya sa lahat, ibang iba. Ganon naman lagi di ba, kapag may tao tayong mahal nagiging mas kakaiba siya sasa lahat.

Ang halikan siya, ang yakapin siya, ang markahan siya, ang pasayahin siya at ang mahalin siya ang mga bagay na masaya akong ginagawa sa kanya. Mahirap? Hindi, kasi nagkakaroon ka pa ng lakas kasi kasama mo siya.

Siya na nga yata ang pinakaperpect sa boung mundo maliban sa Mama ko. Siya na ang papakasalan ko, siya na wala ng iba.

Ang mga pagsubok, wala na yan samin, wala na. Dahil masaya na ang story namin. Masayang-masaya.

Niyakap ko siya mula sa likod niya. Pareho naming tinitignan ang tsudad. Ang mga taong naglalakad at ang mga sasakyan. Ano bang maganda sa view? Edi yung kasama mo yung pinakamagandang babae sa lahat. Hinalikan ko siya sa leeg niya, inamoy ko pa.

*knock*knock*knock*

"Wait," paalam ko. Binuksan ko ang pinto. Si Mama at kapatid ko. Nakangiti akong niyakap sila. "Bakit nandito kayo?"

"Gusto lang namin na kamustahin ka," sabi ni Mama. "Kamusta ka ba?"

Nakangiti ako at nagpamulsa. Sinagot ko siya ng "Oo naman po, kasama ko kasi si Mae,"

Nagkatinginan silang dalawa ng kapatid ko. Binigyan ako ng dalawa ng pilit na ngiti. My mom hugs me ganon din ang kapatid ko. Narinig ko ang hikbi nila, ano bang mali.

"Anak," Hinarap ako ni Mama. "Let go, baby. Let go. Wala na siya, naaksedente siya nung nagcomputer kayo,"

Napatingin ako sa baba. Ilusyon lang ang lahat. Tama, ilusyon lang ang nangyayare kapag kasama ko siya. Ang totoo, nakahiga lang ako, nagiimagine na kasama ko siya. Kaya lagi akong malungkot at uniiyak. Di ko kasi kayang tanggapin.

Lagi kong inaalala yung aksedente niya. Nakatayo lang ako, walang ginawa. Tulo lang ng tulo ang luha ko. Ang nasa isip mo, she's STAY ALIVE, pero di pala yun totoo.

Para kasi akong kulang, wasak at wala ng kwenta ang buhay kapag kasama ko siya.

Humarap ako sa likod ko. Nakita ko si Mae, nakasuot na ng puti at nakangiti. Namuo na naman yung mga luha ko na gusto na namang pumatak. Ayan, pumatak na. Kasi wala na si Mae, di na siya babalik. Di na niya ako babalikan. Lumapit ako sa kanya habang humihikbi. Nang makalapit ako, hinawakan niya ang pisngi ko, anlamig, ansarap, gusto kong sabihing wag niyang alisin.

"Mae, stay please, stay," garalgal ang boses ko habang pinapakiusapan siyang huwag aalis.

"Sorry, I love you~~ good byee~~" unti-unti siyang nawawala, unti-unti niya akong iniiwan.

Naramdaman kong niyakap ako ng Mama at kapatid ko. Mas bumuhos ang luha sa mga mata ko. Mas bumuhos ang sakit. Mas nagulila ako. Mas nahirapan ako.

"Kahit wala na siya, mananatili siya sa puso mo ng buhay," rinig kong bulong ng kapatid ko. "Kuya, mahirap man kayanin mo, nandito lang kami ni Mama, ng mga kapatid mo."

Kahit mahirap, tatanggapin ko kasi yun yung tama. Naniniwala akong nasa tabi ko lang siya. Naniniwala akong buhay pa siya sa puso ko.

Habang naglalakad kami. Bawat hakbang namin may sakit, may lungkot at hirap. Bawat isa may bigat na dinadala. Bawat sino lumuluha.

Mas masakit sakin to, pero kinakaya ko. Kinakaya ko para sa kanya. Hanggang sa maging payapa na ang lahat, hanggang sa maihatid na namin siya. Hanggang sa naiwan na akong mag-isa dito. Nagpaiwan ako kasi gusto kong magpaalam.

"Mae, good bye. " napatingin ako sa taas. Umaasang makikita ang mukha niya. Umaasa kahit imposible. "Mahal na mahal kita! Paalam~"

Namuo yung luha ko pero pinigilan ko. Magiging masaya na lang ako para sa kanya. Magiging masaya ako para sa lahat ng nasa paligid ko at magiging masaya ako para sa sarili ko.

Kahit mahirap ang mga pinagdaanan ko. Kailangan kong kayanin, syempre strong to. Marami pang darating na pagsubok, marami pang bagay ang mahaharap. Sa bawat pagsikat ng araw at paglubog nito. Sa bawat sandali alam kong may katapusan. Hays~~ matagal pa ang hihintayin ko bago kami magkasamang muli ni Mae. Kaya sa paghihintay, marami pa akong pwedeng gawin at gagawin. I hope mag-eenjoy ako habang nasa puso ko siya.

--THE END--

PLEASE VOTE, COMMENT!
SANA MAGUSTUHAN NIYO ANG SHORT STORY KONG ITO!

THANK YOU SA MGA NAGBASA!

KUNG GUSTO NIYO PA NG BAGONG PARANG GANITO PERO HAPPY ENDING- -- FREE TO COMMENT!

LAVLATS!