Verblind Hart (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 1: Angstaanjagende ontmoeting

Bella's POV

Laat mij mezelf even voorstellen. Ik ben Isabella Marie Swan – maar ik wordt liever Bella genoemd –, de dochter van Renee Dwyer die getrouwd is met Phil Dwyer. Hij is mijn stiefvader en een honkbalspeler, maar hij speelt alleen maar minor league. Veel verdienen doet hij dus niet.

Vandaag is de eerste dag van mijn nieuwe leven in Forks. De eerste dag dat ik naar mijn nieuwe school toe ga en mijn eerste dag met nieuwe kansen op een gelukkiger leven. Want weet je, toen ik bij mijn moeder woonde werd ik heel erg gepest op school. Mijn moeder, Renee, heeft geen hoge inkomsten en kan daarom ook maar net mijn kleding en school betalen. Hierdoor droeg ik vaak oude kleren met scheuren erin. Toen het pesten zo ver was gekomen dat ik dagelijks met nieuwe blauwe plekken thuis kwam heeft mijn moeder besloten om mijn vader op te gaan sporen. Charlie.

Mijn ouders waren gescheiden toen ik nog maar een maand oud was en daarna heeft Renee nooit meer contact gezocht met Charlie. Hij mocht mij nooit zien van Renee, terwijl hij eigenlijk niks had misdaan. Dat besefte mijn moeder een half jaar geleden dus ook. Ze zocht weer contact met hem en vertelde over mijn situatie. Na een tijdje hebben ze allebei besloten dat ik hier mijn nieuwe start kan maken.

Charlie heeft een hoop nieuwe kleren voor mij gekocht, omdat werkelijk alles te klein was of volledig kapot was gedragen. Charlie heeft misschien een net iets hoger inkomen dan Renee, die op de kleuterschool werkt, maar heel veel meer is het ook niet. Charlie is namelijk het hoofd van de politie in het smalle dorpje genaamd Forks wat in de middle of nowhere ligt van Washington in Amerika. Echt goed verdienen doet het dus ook niet.

Maar goed, ik dwaal af. Mijn wekker is net afgegaan wat mij laat weten dat het tijd is voor een nieuw begin en een hopelijke goede eerste indruk. Dit jaar ben ik niet van plan meer om mezelf de grond in te laten drukken. Ik ga voor mezelf opkomen en ik weiger nog een slachtoffer te zijn van het gepest. Al die jaren lang is dat zo geweest, maar nu niet meer. Dit jaar zal anders worden. Een van de beste jaren in mijn hele leven.

Iedereen in het dorp weet al dat er een nieuwe leerling komt op school en dat verbaasd me ook totaal niet. In een dorp van deze omvang kent iedereen elkaar en is iets nieuws erg bijzonder of in dit geval iemand nieuws.

Charlie heeft ook voor mij een truc gekocht. Ik ben er helemaal verliefd op vanaf het moment dat ik hem zag. Hij is de meest geweldige rode kleur, door de jaren heen is hij wat lichter geworden en wat roestiger, maar hij ziet er nog steeds geweldig uit. Hij is groot en ziet eruit alsof je er alles en iedereen mee kunt verpletteren. Ik wil alleen niet denken aan de benzine prijzen die ik zal moeten gaan betalen. Komend weekend zal ik toch echt naar een baan moeten gaan zoeken, wat ik ook in Phoenix – mijn oude woonplaats – had gehad. Misschien dat je hier wat minder wordt uitgebuild en daadwerkelijk eerlijke lonen krijgt.

Ik stap met zenuwen uit mijn bed en maak me klaar voor deze dag. Ik pak mijn mooiste – nieuwe – outfit van mijn stoel die ik daar gisteravond al had klaargelegd en douche gauw voordat ik me dan ook echt aankleed. Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel om zeker te weten dat deze dag niet fout kan gaan. Ik pak een mueslireep en ik stap snel ik in mijn geweldige auto terwijl ik de mueslireep op vreet.

De school is niet moeilijk te vinden. Hij ligt – net als alle andere gebouwen en huizen – recht aan de snelweg. Het gebouw – of eigenlijk gebouwen – ziet er wel vreemd uit. Het zijn meerdere kleine gebouwen die allemaal een grote letter op de buitenkant hebben staan. Verder zien ze er een beetje oud en verwaarloosd uit, alsof ze ieder moment in elkaar kunnen storten. Dit geeft mij eigenlijk niet zo'n goed gevoel, maar ik zal het ermee moeten doen.

Ik parkeer mijn truc zo dicht mogelijk bij de recepties ingang en stap uit. Zodra ik uit mijn auto ben kijkt iedereen mij aan, of misschien deden ze dat al toen ik kwam aanrijden, maar heb ik het gewoon niet door gehad. Ik kijk blozend naar de grond. Ik ben nooit iemand voor de aandacht geweest, ik word er altijd erg ongemakkelijk door en ga blozen als een gek.