Verblind Hart (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 11: Een complicatie

*Lichtelijk agressief op het begin ^^, maar dat zou ik ook zijn als ik drie en een half uur naar Emmetts gezang zou moeten luisteren.*

Bella's POV

Ik ben op dit moment tot alles bereidt. Zolang dat afschuwelijke zingen van Emmett maar stopt. Ik wil mijn oren er vanaf trekken of Emmetts hoofd van zijn romp afhalen. Zijn mond in stukken scheuren of zijn tong uit zijn mond branden.

Het maakt me niet uit hoe het wordt gedaan, zolang hij maar zijn mond houdt. Ik kan niet nog meer coupletten over potjes met vet aanhoren.

“Tweehonderd negenennegentigste couplet. Ik heb een potje met vet.” Ik schreeuw het uit, zoals ik iedere keer doe wanneer Emmett weer aan volgende couplet begint. Op het begin vond Edward het wel grappig dat ik me er zo aan irriteerde, maar zijn is ademhaling versnelt, van het stuur komen gevaarlijke kraken – waarvan ik vermoed dat hij er te hard in knijpt – en hij trilt af en toe. Hij staat, net als mij, op het punt om Emmett levend te verbranden na drie en een half uur dat irriterende liedje aan te horen.

Gelukkig, voordat dat kan gebeuren, komen we aan bij onze eindbestemming. Ik spring uit de auto zodra we bijna tot stilstand zijn gekomen en dan dringt de heerlijke geur bij mij naar binnen. De zoete aroma overwelmt me en is overal om mij heen. Ik ruik om me heen en probeer wanhopig een beetje door mijn schoenen heen te kijken, maar het werkt niet, dus vertrouw ik volledig op mijn andere zintuigen.

Voordat ik vooruit kan sprinten naar mijn doel – de heerlijke geur – grijpen twee paar handen mijn bovenarmen stevig vast. Als ik zo voel zijn het Jasper en Emmett die mij tegenhouden. Maar waarom houden ze mij tegen? Ik wil gewoon op de lekkere geur afgaan.

Ik word terug de auto ingetrokken en dan hangt er alleen nog maar een deel van de geur in de lucht en al snel is die volledig weg. Ik trek een klein pruillipje, omdat ik er zo'n trek in had, maar waarom zou ik daar niet heen mogen gaan? Ik bedoel, met deze nieuwe smaak- en geur zintuigen zal alles vast veel beter en lekkerder zijn.

“Waarom mocht ik geen pannenkoeken gaan halen?” besluit ik dan maar hardop te vragen als Emmett en Jasper me nog steeds stevig vast blijven houden.

“Pannenkoeken?” vraagt Emmett dan, een kleine glimlach verstopt in de toon van zijn stem.

“Ja?” vraag ik alsof het een misdaad is.

“Je wou alleen maar pannenkoeken gaan halen?” vraagt Emmett nogmaals.

“Ja,” antwoord ik nogmaals. Waar gaat dit naartoe?

“Tuurlijk mag dat, maar een van ons moet wel mee,” zeg Jasper dan. Ik haal mijn schouders op, het maakt mij niet uit, zolang ik maar mijn geliefde pannenkoeken mag gaan eten.

Dan uit het niets komt er een enorme rommel vanuit mijn buik. Het denken aan eten maakt me enorm hongerig. Een bulderende lach – die ongeveer als mijn maag klonk – klinkt van naast mij en ik herken het als Emmetts uitbundige lach. Iets moet wel heel erg grappig zijn voor hem om zo hard te lachen. En zelfs Jasper grinnikt een beetje naast mij. “Wat is er?” vraag ik een beetje geïrriteerd, omdat ik er buiten word gehouden.

“Niks,” zegt Jasper en dan begeleidt hij mij naar buiten. Terug in de open lucht en terug bij de heerlijke geur. Jasper houdt een hand achter mijn rug en begeleidt me zo verder naar de afkomst van de geur.

Ik baal ervan dat ik nu afhankelijk ben van anderen, omdat ik nu mijn schoenen niet kan uitrekken en de grond niet kan aanraken om de omgeving te scannen, maar ik zal het er voor nu even mee moeten doen. We zullen er vast wel een keer een oplossing voor vinden.

Ik krijg een bakje in mijn handen geduwd en merk dat ik een beetje was afgedwaald met mijn gedachten. Jasper heeft allang het eten voor mij gekocht.

Ik neem grote happen – erg onvrouwelijk trouwens – en geniet volledige van de smaak explosie op mijn tong. Volgens mij heb ik nog nooit zo lekker gegeten. Dit is heerlijk. En voordat ik het weet heb ik alles alweer op, maar mijn honger daarentegen is nog steeds niet gestild.

“Jasper...” begin ik liefjes. Hij duwt me al een nieuw bakje in de handen en meteen eet ik weer verder. Volgens mij is dit de grootste honger die ik in heel mijn zeventien jaar heb beleefd. Maar hoelang heb ik dan ook al niet meer gegeten? Bloed, ja. Echt eten, nee.

“Genoeg gehad?” vraagt Jasper als ik er nog twee naar binnen heb gevreten. Ik knik tevreden en begeleidt hij me weer terug naar de overige Cullens, die trouwens allemaal doodstil zijn – iets wat ik niet gewent ben van hun.

“Dus, zullen we gaan doen waar we hiervoor kwamen?” vraag ik dan en ik hoor wat instemmende 'ja', en nog wat onderdrukte lachjes voor Emmett.

~

Ik vind het jammer dat ik het niet kan zien, maar oh man, dit is geweldig al zonder het zien! Emmett heeft nu al een acht mensen de weg gevraagd naar Victoria Secret en zover heeft hij een klap, een zoen en een huwelijksaanzoek gekregen – waarbij ik even moet vermelden dat het huwelijksaanzoek van een man in de vijftig jaar kwam. Ik vermoed dat hij een beetje mentaal wat dingen mist, maar goed. Het was hilarisch.

Victoria's POV

Ik wist wel dat er iets anders aan haar was. Ze gedroeg zich vreemd. Op het begin wist ik niet waarom ze mij opviel. Misschien kwam het omdat ze bang achter de rug van haar vriendje stond. Of misschien was het wel het feit dat ze op een gegeven moment aan de aarde ging voelen. Maar ik wist dat ze niet hetzelfde was als de normale vampieren.

Ze vermoorde James. Laurent maakt mij niks uit, hij heeft nooit wat betekend voor mij, gewoon een blok aan het been. Maar ze heeft James, mijn mate en zielsverwant vermoord. Dus nu zal ik ervoor zorgen dat ze ervoor zal boeten. Ze zal ervoor betalen met haar leven. En ik weet al precies wie de perfecte mensen zijn die dat voor mij kunnen regelen.

Ik stap de kamer binnen waar ik naartoe werd geleidt en meteen kijken de drie mannen op van hun werk.

“Hallo,” zegt de middelste man, zijn stem als glas met toch nog een bepaalde sterkte erin. “Wat brengt jou hier?” vraagt hij dan.

“Er is iets... vreselijks gebeurt,” begin ik, “Iets wat nog nooit eerder gezien is.”

Meteen schiet de man naar voren, zoals alleen vampieren dat kunnen. Hij pakt mijn hand vast en kijkt me met sympathie aan. Alles wat er gebeurd is weet hij.

“Het is ongelooflijk,” zegt hij fluisterend. Volledig verbaast. “Wij zullen dit regelen. Wees maar niet bang,” stelt hij mij gerust en in zijn ogen kan ik het zien. Er gaat bloed vergiet worden.

“Ga nu,” zegt een van de mannen die nog steeds op redelijke afstand van mij staan. Ik knik en ren dan weg.

Weg van de pijn van verlies en verdriet.

Het spijt me zo erg dat ik zo lang niet heb geüpload. Ik had mijn maand niet helemaal. Een hoop dingen gebeurd en zo, dus ik kon me er niet echt toe zetten om te schrijven, maar ik heb het nu eindelijk weer gedaan!

Wat vinden jullie ervan? Naar wie denken jullie dat Victoria is gegaan?

Laat het met weten ;) en vergeet niet te STEMMEN :)

Xxx Heleen

Trouwens, ik zou jullie willen vragen om mijn nieuwe boek te lezen. Hij heet 'Jij Bent Van Mij' en het gaat over weerwolven ^^. Ik heb er nog niet zoveel reacties opgekregen en dat zou ik wel graag willen hebben. Dus alsjeblieft lees mijn nieuwe verhaal (en als je Engels kunt heb ik ook nog 'The Bad Boy and My Six Brothers' die ik ook pas ben begonnen met schrijven).

DUS ALSJEBLIEFT LEZEN! <3