Verblind Hart (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 3: Blind

"We gaan er onderzoek naar doen. Dat beloof ik je." zegt de man weer. Maar wat heb ik aan onderzoek als het misschien alsnog niet gemaakt kan worden? Dit is niet goed. Dit is echt totaal niet goed.

Bella's POV

Na een paar minuten ongemakkelijke stilte merk ik een kleine verandering op. Ik voel wat trillen door mijn handen heen. Ik sta voorzichtig op van waar ik dan ook op mocht zitten en leg mijn hand op de grond. Ik kan alles voelen om me heen. Hele kleine trillingen. Dieren van een kilometer ver weg tot de mensen die hier in de kamer staan, ook al bewegen ze haast niet. Soms wat kleine bewegingen, maar verder staan ze volledig stijf. Zeker nu, alsof ze bang zijn dat ik ze wat aan ga doen.

Het is erg fascinerend en na een paar minuten komt die jongen of man weer terug met een heerlijke geur bij zich waar mijn keel meteen weer van gaat branden. Ik spring op en duik in elkaar, een aanvallende positie. Wat doe ik? "We hebben wat voor je brandende keel." zegt diezelfde man weer met de zakelijke stem. Ik knik en ga weer rechtop staan, waarom deed ik dat daarnet?

Iemand begeleidt me terug naar waar ik net op zat - een bed, gok ik - en geeft me dan een beker in de hand. "Maar het brandt alleen maar meer aan mijn keel! Hoe kan dat helpen?" vraag ik eerst nog.

"Vertrouw ons alsjeblief." zegt de man. Ik zucht, heb ik een andere keus? Ik ben blind, dus nee, eigenlijk heb ik geen andere keus. Ik krijg iets in mijn handen gedrukt en ik neem het over "Drink maar." zegt de man geruststellend. Ik neem een slok en tot mijn verbazing vind ik het heerlijk. Ik ben nooit iemand geweest die alles lekker vind. Ik drink het in een enorme snelheid op, maar mijn keel brandt nog steeds. Ik krijg meteen weer een nieuwe in mijn handen gedrukt en begin weer te drinken. Al snel heb ik ook die op.

"Wat is het? Het is heerlijk." vraag ik en in de kamer beginnen ze te lachen. Het zijn prachtige geluiden, maar ik snap niet helemaal waarom ze lachen. "Wat?" vraag ik verward.

"Uhm, Isabella, heb je al gemerkt dat er wat anders is met je?" vraagt de man nu lichtelijk ongemakkelijk. De sfeer hangt zwaar in de lucht en ik word nu ook een beetje oncomfortabel.

"Nou... ik kan veel verder horen en ik voel van de kleine trillingen in de grond, terwijl ik dat eerst niet kon." zeg ik, maar ik schaam me best wel dat ik dat laatste zei. Misschien had ik dat niet moeten vertellen, maar deze mensen voelen zo vertrouwd aan, alsof ik ze alles kan vertellen. Het is gewoon een gevoel in mij die dat zegt.

"Trillingen?" vraagt de man verbaasd, alsof dat eerst volkomen normaal is.

Ik hoor nu te blozen, maar op de een of andere manier lukt dat niet. "Uhm, ja, ik kan zelfs de kleinste dieren in de verte voelen bewegen." zeg ik beschaamd.

"Interessant." zegt de man.

"Pardon, ik weet uw naam eigenlijk nog niet?" vraag ik redelijk beschaamd, maar ik wil hem ook niet de hele tijd aanspreken in mijn hoofd met 'de man met de zakelijke, maar toch wel liefdevolle stem' dat is niet zo beleefd.

"Oh, het spijt me. Ik was zo afgeleid. Mijn naam is Carlisle en mijn zoon staat hier naast me, zijn naam is Edward. Mijn dochter en zoon heb je al ontmoet had ik gehoord. Alice en Jasper?" zegt hij.

"Aangenaam, mijn naam is Isabella zoals u al wist, maar u kunt me gewoon Bella noemen. En ja, ik heb Alice en Jasper in mijn Engelse klas ontmoet. Ik wist niet dat het uw kinderen waren." zeg ik een beetje beschaamd dat ik hier nu met de vader van twee medeleerlingen sta te praten.

"Van hetzelfde Bella. Het is totaal geen probleem, je had het niet kunnen weten en ze zijn niet echt mijn kinderen, maar mijn adoptie kinderen." zegt Carlisle. Ik knik. "Maar goed, we dwalen weer af. Er is iets dat Edward je moet vertellen." zegt Carlisle. Wat?