The Study of Malandi

Chapter 2: Expect the Unexpected

At pagkatapos akong tawagan ng mga magulang ko na magingat at huwag kumausap sa mga di ko kakilakilala, eto ako ngayon at papunta sa likod ng dorm namin, ineexpect ko na may naghihintay na sakin na isang Garren the Malandi.

Huwaat? Yan sabi niya eh.

And yes. My parents check me out every single fucking hour. Don't blame me, nagsasalita din ako ng bad words in my mind. Likeduh?

"Ang tagal ng Garren na eto." Naiinip na ako sa kahihintay at nagawa ko nalang humiga sa malaberdeng damuhan at magmunimuni.

"Gold. Gold. Gold.Gold. Gold. Gold.." Napatigil ako sa pagbilang ng mga tropeyo at medalya sa mga patimpalak na aking sinalihan.

Simula pa kasi noon parang di pa nakuntento tong mga magulang ko sa mga achievements ko. Kahit kailan di ko naramdaman na mahal nila ako.

"Oo nga pala, May I me-memorize pa akong formula sa math." Pagpapatuloy ko habang nakatingin sa kalangitan.

"Such a smartass."

I gasped.

Kanina pa ba siya nandyan? Di ko naman ipinagmamalaki ang sarili ko kanina, Gawain ko na talagang magbilang ng mga pinalanunan ko.

"So.." Umupo siya sa tabi ko at gumulong ako palayo sakanya.

"Come on baby, I ain't that bad." He held out both of his arms and by the looks of this guy alam kong hindi maganda ang patungo nito.

Tiningnan ko siya ng maigi.

It confused the f*ck out of me na inamin niyang malandi siya. Ang weird diba? Parang ang gay.

Pero may mukha din naman tong Garren na ito eh..

"Ano bang kailangan mo sa akin?"

"Oh no.." He shook his head. "Ikaw yata ang may kailangan sa akin." Inilabas niya ang nakakaloko niyang ngiti.

Huh? Ang gulo. Napapunta lang ako dito dahil sa itinangkang threat niya sakin, at ako pa daw ang may kailangan? Nagloloko ka ba dre?

Ang bitch. Hayys.

"First of all, dont you know who I am? Ako lang naman po si -" Di ko natapos na ipagmalaki yung sarili ko.

"Ahri Akino. I get it, the smartest of all shit."

Di ko alam kung paano gawing positive yung sinabi niya. Napaupo na ako sa pagkakahiga ko at hinarap siya. "Thank you." Ipinilit kong maging mabait at magalang sa lahat ng tao buong buhay ko, dahil utos ng parents ko.

Wishgranted.

"Quit the act, flawless. I can see right through you. And it seems to be living in hell at your point of view."

Part of me ay nagsasabi ng oo at ang kalahati naman ay umiiral sa pride na nagsasabi na 'No, I'm perfectly perfect alright.'

"What act?"

"Stop it. Doesnt suit you at all. Just stop. Your not perfect at all, that act."

And it almost broke my heart into pieces.

I felt rejected. Ngayon lang ako ulit tinanggihan ng isang tao. Sa mga sinabi niya pakiramdam kong lahat ng effort na ginawa ko unti-unting nasisira.

"I'm gonna teach you how to be bad." Sabi niya ng nakangiti.

Nacurious ako at parang na excite at the same time.

NoNoNo. This is wrong.

But it felt so right, right? My subconscious spoke.

"No... It isnt right." Mahinang sabi ko.

"But you want to be bad a badgirl right?"

Di ako umimik.

"Then its a yes." He smirked. I watch his lips habang nagsasalita.. what?! Stop it Ahri.

"Oy, Nandito ang mata ko Ahri." Natatawang sabi niya. Napatingin na ako ulit sa mga mata niyang kasing tamis siguro ng tsokolate. Fudge! What?!

"A..alam k- ko.."

"Eh yun pala eh. Then why were you staring at my lips?" This cocky bastard.

Ang feeler. Well, kahit totoo sinasabi niya ayaw kong aminin no! May dignidad tayong mga babae!

Sa halip na sumagot ako sa tanong niya, ang nasabi ko nalang na ikinagulat niya.

"Teach me how to be bad then.."

I said while staring deep in his eyes and then to his lips.

❌❌❌

Helloooo after one year? ngayon lang po ako ulit nakapag update nito. Thanks sa mga friends na naginspire sakin nito. Oh please tell me on what you think about the story.

Thanks! Feel free to vote and comment guys *virtualhugs*

- Sm:)e