I'm bad so?? (#FBC2017)

{70}

~Μαριάννα
Οι ώρες περνούσαν υπερβολικά αργά. Έχουν περάσει 10 ώρες, 10 ώρες και ακόμα είναι στην εντατική. Όλοι φεύγουν και έρχονται εκτός από εμένα που είμαι εδώ, εδώ και 10 ώρες, δεν έχω φύγει στιγμή. Και ούτε πρόκειται. Αν δεν τον δω να ανοίγει αυτούς τους γκρι παράδεισους που έχει για μάτια εγώ από εδώ δεν φεύγω.

"Μαριάννα νομίζω καλύτερα να πας σπίτι" είπε ο Βύρωνας κουρασμένος.

"Όχι εγώ από εδώ δεν φεύγω" είπα και μαζεύτηκα περισσότερο. Εκείνη την στιγμή βγήκε έξω ο γιατρός και όλοι πεταχτήκαμε από την θέση μας.

"Πείτε μας γιατρέ πέτυχε;;" ρώτησε η κυρία Τόνια με την ελπίδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.

"Κοιτάξτε το χειρουργείο πέτυχε αλλά ο οργανισμός του δεν άντεξε και έπεσε σε κόμμα μας είναι άγνωστο το πότε θα ξυπνήσει, αυτό το 24ωρο είναι κρίσιμο θα σας πρότεινα να πάτε να ξεκουραστείτε και να έρθετε αργότερα" είπε ο γιατρός.

"Σας ευχαριστούμε" απάντησε η κυρία Τόνια και ο γιατρός εξαφανίστηκε. Δεν το πιστεύω, αν δηλαδή πάθει κάτι μέσα σε αυτές τις 24 ώρες τότε μπορεί να τον χάσουμε.

"Λοιπόν πάμε πίσω" είπε ο Ιάσονας και όλοι άρχισαν να ετοιμάζονται εκτός από εμένα. Δεν το κουνάω ρούπι από εδώ πέρα αν δεν ξυπνήσει.

"Μαριάννα έλα" μου είπε η Μάγδα και της έγνεψα αρνητικά, "κόψε τις μαλακίες και έλα" είπε προειδοποιητικά.

"Δεν έρχομαι αν δεν ξυπνήσει" της είπα και τεντώθηκα.

"Μαριάννα έλα μην σε πάρουμε σηκωτή" αυτό ήταν η Άντα.

"Όχι" έκλεισα τα μάτια μου μπας και ηρεμήσω αλλά που τέτοια τύχη.

"Μαριάννα τελείωνε" έτριξε η κυρία Τόνια.Μόνο και μόνο για εκείνη θα φύγω, δεν την αξίζει να μην την ακούει κανείς είναι πολύ καλή γυναίκα.

"Ωραία θα έρθω, απλά μπορώ να παω να τον δω;;" ρώτησα και μου έγνεψε κουρασμένα.

Μόλις μπήκα μέσα, το θέαμα με σόκαρε, ήταν παντού με μηχανήματα υποστήριξης και γάζες. Πονάει. Κάθισα σε μια καρέκλα δίπλα του και του έπιασα το χέρι, ας ελπίσουμε ότι θα με ακούσει.

"Μωρό μου, συγγνώμη. Εγώ έπρεπε να βρίσκομαι στην θέση σου, σε εμένα πήγαινε η μαχαιριά" δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους, "δεν σου αξίζει αυτή η θέση, σε αγαπώ, δεν θέλω να χάσεις μαθήματα, μετά πως θα περάσουμε στις σχολές που θέλουμε;; εγώ αστυνομία και εσύ ΑΣΟΕ;; πρέπει να σηκωθείς, εγώ θα είμαι εδώ συνέχεια, τώρα όμως θα φύγω με περιμένουν έξω" είπα και τα δάκρυα είχαν γίνει ρυάκι. Αφού τον φίλησα στο κεφάλι γιατί μόνο εκεί είχε δέρμα που δεν καλυπτόταν, βγήκα έξω και αφού τους έγνεψα φύγαμε.