The story of Haymitch

PART 4 : The fine

Eindelijk was het zover, niet dat ik er naar verlangde, maar ik wou gewoon dat het achter de rug was en dat moeder niet meer zo zou stressen. Vandaag was de dag van de boete. Na het ontbijt hielp ik moeder met afruimen en hielp zus met haar haar te borstelen. Het was opvallend stil. Moeder keek de ganse ochtend gewoon recht voor haar uit.     ” Mam, waar liggen onze kleren?” vroeg ik zo rustig mogelijk. Ik wou haar niet laten merken dat ik bang was voor de boete. Anders zou ze er alleen nog maar meer mee inzitten.” Op de kast in de keuken, schat” antwoordde ze bedroefd. Noemde ze me nu echt schat?! Brrr,… walgelijk. Ik haat het als mensen me schat noemen of zo. Ik ben helemaal niet schattig en mijn aaibaarheidsfactor ligt ver onder nul. Ik liep naar de keuken en zag dat Eleonora de kleren al eerder had gevonden dan mij. Zij vind het nog altijd een heel spektakel de hongerspelen, vooral omdat ze graag punten heeft op de kleren van de tributen en natuurlijk op de pruik van Effie. “ Hey, broertje. Heb je al gezien wat mama voor ons klaar heeft gelegd?” “Wat denk je nu zelf scharminkel jij hebt ze als eerste van de kast gehaald. Hoe zou ik ze dan al moeten gezien hebben.” Het was er al uit voor ik echt door had hoe gemeen ik wel niet was tegen haar. “Sorry, ik wou dit echt niet zeggen, maar het was er al uit voor ik het wist.” Ze schudde even snel afkeurend, maar vooral verdrietig haar hoofd en zei: “ en dan je dacht het EN  zei het, dat is al voldoende voor mij om te weten dat je het niet waard bent mijn broer te zijn.” Zei ze, draaide zich om en liep naar haar kamer. Dat heb je weer goed gedaan Haymitch, dacht ik bij mezelf. De dag van de boet, misschien één van onze laatste momenten samen en ik moet het weer verpesten.

Ik nam mijn kleren mee en trok ze aan. Het was gewoon een simpele jeans met schoenen en een zwart hemd. Best wel mooi voor iemand vanuit ons district. Ik ging naar de kamer van Eleonora en klopte aan: “ tok, tok, tok. Mag ik binnen komen?” even was het stil tot ze antwoordde: “ Ja, op één voorwaarde. Je noemt me nooit, maar dan echt ook nooit meer scharminkel.” Ik opende de deur en ging naar binnen. “Het spijt me van daar juist, ik had je echt niet.. je weet wel hoe moeten noemen.” Zei ik zo onschuldig dat het leek alsof ik echt verdriet had. “ Het is allemaal niet erg. Ik had gewoon een manier nodig zodat je me niet meer scharminkel noemt.” gierde ze het uit van het lachen. Ik kon mijn oren niet geloven. Hoe kreeg ze het toch telkens weer voor elkaar om me beet te nemen. We babbelden nog wat na en ik hielp haar in haar jurk voor de boete. Het was een prachtige zwarte jurk met een rode strik. Ze zag er werkelijk beeldig uit in die jurk. Jammer dat ze hem alleen maar mag dragen voor de boete. Ik hielp haar haar invlechten en liep naar beneden om moeder te zeggen dat we allebei klaar waren voor de boete. “Dat is dan goed. Over 5 minuten vertrekken we naar het plein.” was haar antwoord. Ik wandelde samen met moeder en Eleonora naar het plein toen we plots Maysilee en Harvey tegen kwamen. Wat me opviel was niet alleen haar bloed rode jurk, die had ik ook wel gezien, maar vooral het meisje dat naast haar moeder liep. Ze leek sprekend op Maysilee. Toen ik zag dat ze op Maysilee leek kon ik me vaag herinneren dat ik ooit eens iets had opgevangen van een tweelingzus. Vraag me niet hoe ze heet. We liepen verder alsof we ze niet gezien hadden. Op het plein was er al een redelijke menigte aanwezig. Ik liep naar de kant voor de jongens, moeder bleef staan en Eleonora liep naar de andere kant. Nu zag ik voor de eerste keer de angst op Eleonora haar gezicht. Ze was nu wel echt bang. Vooral omdat ze wist dat ik er maar liefst 14 keer inzat. Na zowat een tien tal minuten liep Effie Prul het podium op en vertelde ons nogmaals de reden waarom we hier waren. Na de toespraak gehoord te hebben, dwongen ze ons ook nog om die afschuwelijke film te bekijken van zowat 49 jaar geleden. Na de film begon Effie met haar gebruikelijke zin: mogen de kansen altijd in je voordeel zijn. Zoals gewoonlijk, lady’s First. Ze liep naar de glazen bol en grabbelde er wat in voor ze er een naam uit nam. Even was het stil. “ Madison Donner! ” piepte het door de boxen. Ik kon mijn oren niet geloven. Dit was de tweelingzus van Maysilee waarvan ik daarjuist nog amper van haar bestaan afwist. “ Ik bied me aan als vrijwilliger!” hoorde ik iemand roepen. Het was Maysilee. Dit kon niet waar zijn, het meisje waarvan ik zoveel hield moest de spelen in. Nog altijd door angst geslagen zag ik haar het podium van de dood oplopen. “ Wat is jouw naam?” vroeg Effie” Maysilee Donner” was haar antwoord. Ze keek recht voor zich uit en zag hoe haar moeder in elkaar stortte van verdriet. “En dan nu de jongens.” Zei Effie met diezelfde opgewekte, vrolijke stem als altijd. Weer grabbelde ze een tijdje door de glazen bol voor ze er een naam uit trok. “ Haymitch Abernathy” Het duurde enkele seconden voor ik me realiseerde dat dat mijn naam was. Ik liep als een zombie naar het podium en hoorde oma schreeuwen dat dit niet eerlijk was, maar dat was het wel ( volgens het capitool toch). Toen ik op het podium was zei Effie: “ Mag ik u voorstellen de tributen voor de 49ste hongerspelen uit district 12!” niemand applaudisseerde er, zoals verwacht. Andere jaren was het altijd stil geweest na de bekendmaking van de tributen, maar dit jaar was het behoorlijk roemoerig. Na de zinnen van Effie kuste mijn moeder haar drie vingers en stak ze de lucht in. Al snel deed de hele bevolking hetzelfde. Ze sleurden mijn moeder het podium op en grepen Eleonora vast. Nog voor ze de deuren van het gerechtsgebouw voor mijn neus konden dichtslaan hoorde ik een schot en wist dat mijn moeder geëxecuteerd was. De deuren sloegen voor mijn neus dicht en Maysilee keek dromerig voor haar uit. Wie zou er nu zorgen voor Eleonora en de bakkerij?