The story of Haymitch

PART 6: The opening ceremony

“ Dus nu we hier toch zijn kan ik me maar beter voor stellen. Mijn naam is Haymitch. En wat is jouw naam?” vroeg ik voorzichtig aan Maysilee. Ze keek me aan… “Donner, Maysilee Donner, maar dat wist je al. Jij bent die jongen die naast me in klas zit, die altijd naar me zit te gapen. Denk je dat ik het niet door heb of zo? Ik ben niet dom hoor!” riep ze. WOW, die had ik niet zien aankomen. Ze keek schamend weg en zei “ Sorry, ik had het niet zo mogen zeggen. Ik ben namelijk iemand die alles zegt wat hij denkt. Terug vrienden.” “Tuurlijk wil ik terug vrienden zijn.” Antwoordde ik. Ze nam mijn hand vast en gaf me snel een zoen op mijn wang. Net op tijd, de deuren van de glazen lift gingen openden zich al. Snel trok ze zich weg. Ik werd knal rood en zij ook. Daar stonden we dan als twee rode kreeften in een lift. James, onze mentor, stond ons al op te wachten. “ Volg me. Ik wil dat jij, Maysilee, streng en wraakzuchtig voor je kijkt. Jij daar en tegen, Haymitch, jij moet zorgen dat iedereen je charmant en lief vind. Is dat begrepen?” Zei hij tegen ons voor we in de koetsen stapten. We knikten alle twee van ja. Ik liep samen met Maysilee naar de koets en bood haar hulp aan bij het instappen. Toen ik haar hand wou vast nemen kwam er opeens één of andere rare snuiter tussen ons en bood Maysilee hulp aan. “ My lady, als ik iets voor je kan doen moet je het maar zeggen” zei hij. Maysilee grinnikte, maar toen ze zag dat ik hier helemaal niet tevreden me was wees ze zijn voorstel snel af:” Bedankt, maar ik kan gerust voor mezelf zorgen.” Daar stond hij dan, meneer met de grote bek, afgewezen door een meisje uit district 12. Hij vertrok. We konden het alle twee niet meer houden van het lachen, we stortten in tranen uit. Echt waar, je had zijn gezicht moeten zien, zo vernedert.

De poorten werden geopend en de paarden liepen vooruit. Eerst district 1, dan 2, dan 3 en zo verder tot het eindelijk aan ons was. Dit was het dan, het moment waarop ik zoveel mogelijk sponsors moest zien te overtuigen dat ik het was, diegene die de 49ste hongerspelen zou winnen. Maysilee keek recht voor haar uit zoals James gevraagd had. En ik? Ik lachte en zwaaide naar de mensen alsof mijn leven ervan afhing. Dit was ook wel zo. De mensen riepen uitbundig en wierpen allerlei geschenken naar ons. Ik ving een roos op van een dame en wierp haar snel een handkusje toe. Het publiek begon te schreeuwen alsof ik een mirakel verricht had. De paarden stopten en President Snow heette ons welkom en gaf zijn gebruikelijke speech. De koetsen kwamen terug in actie en we reden onder luidt gebulder van het publiek het gebouw binnen. James stond ons al op te wachten. “ Wel, wel, dat hebben jullie goed gedaan, het publiek was doodsbang van je, Maysilee en smoor op jou, Haymitch…District 9 en 11 vragen om bondgenoot te worden. Ik stel voor dat we afwachten tot de trainingssessie, dan mogen jullie zelf kiezen wie je wilt om mee samen te werken.” zei hij. Maysilee antwoordde dat ze dit wel ok vond, maar het liefst alleen met district 9 zou willen werken. Ze twijfelde eraan of 11 wel een voordeel zou zijn. Het is namelijk een meisje van 14 jaar en een jongen van 15, die hebben nu eenmaal niet zoveel kansen om te overleven. We namen de lift naar boven. Ik nam snel een douche en deed al de make-up van mijn gezicht. Maysilee was er zo te zien ook niet tevreden mee dat ze zoveel make-up op haar gezicht hadden gedaan. Ik trok een gewone jeans aan met een T-shirt en ging naar de eetkamer. Effie stond al vol ongeduld op ons te wachten. Ik was de eerste die er aan kwam. “ Oh, schat je hebt het schitterend gedaan. De mensen zijn nu al dol op jullie.” Zei ze met een grote glimlach. Maysilee kwam net de eetkamer binnen toen ze dit zei. Tijdens het eten was het opvallend stil. s’Avonds hebben we naar de heruitzending gekeken van de openingsceremonie. Het was werkelijk prachtig. Rond een uur of 10 besloot Maysilee dan maar te gaan slapen. “Wacht ik ga mee. Slaapwel iedereen” zei ik. Zonder veel te zeggen liepen we naar onze kamers. “ Slaapwel” zei ze “Slaapwel” antwoordde ik, ging mijn kamer binnen en plofte me neer op het bed. ‘Wat zou er morgen gebeuren? Hoe sterk zullen mijn tegenspelers zijn?’ dacht ik bij mezelf. Na lang nadenken viel ik uiteindelijk in een diepe slaap