The story of Haymitch

PART 5 : Already death?

Ik werd wakker in een witte ruimte. Dit was het dan, mijn hele leven was in één seconde volledig veranderd. één seconde kun je je dat voorstellen. Ik had al snel door dat ik in het Capitool was. Overal, maar echt overal was het kraaknet. Geen vuiligheidje te zien. Ik wou rechtstaan en even rondkijken, maar toen ik dit probeerde werd ik me ervan bewust dat mijn armen en benen aan het bed waren vast gebonden. Ik begon wild te trappelen en te slaan, maar natuurlijk zonder effect. Nog 1 laatste keer dacht ik bij mezelf. 1, 2, 3... Bam!!! Ik knalde met mijn hoofd terug op het bed en voelde een elektrische shock door mijn hele lijf. Alles werd zwart voor mijn ogen.

Ik werd gewekt door de koude handen van een man in een wit pak met een rode roos in zijn borstzakje " Wel, wel, wel, wie we hier hebben. Weer een afschuwelijk kind dat maar niet wil begrijpen dat wij, het Capitool, de macht hebben over alles en vooral iedereen" riep hij in mijn gezicht. Hij duwde me met een smak terug op het bed. Het was President Snow. De man die dit alles hier heeft verzonnen. Ik voelde dat een man de boeien rond mijn armen en benen losmaakt. Ik word meegesleurd door een witte gang naar een andere, geloof het of niet, witte kamer. Daar zat ik dan. Helemaal alleen in een witte kamer.

 Ongeveer een kwartiertje later kwam er een man binnen met Maysilee. Wat hebben ze toch met haar gedaan. Ze ziet er spierwit uit , anders had ze al niet veel kleur, maar nu zag ze er gewoon dood uit. Ze kwam naast me zitten en gaf me een klein knikje als begroeting. De man in het witte pak verliet de kamer en daar zaten we dan, alleen wij 2. Wat er nu met ons zou gebeuren wist ik niet. Na een tijdje denken dacht ik er op eens aan dat we normaalgezien onze families toch nog vaarwel mogen zeggen. Ik begon te protesteren. “ Ik wil mijn familie zien, zoals iedereen dat tijdens de andere spelen ook mocht!” tierde ik luid, maar geen reactie. Maysilee keek me nu recht in de ogen. “ Waarom denk je dat we ze zouden mogen zien. Ze hebben juist je moeder geëxecuteerd en wat maakt het uit we zijn toch al zo goed als dood.” zei ze dat nu echt. Heeft het meisje, dat ik vroeger kende als een doorzetter, nu gewoon de hoop opgegeven en gezegd dat we al zo goed als dood zijn? Ik kon het bijna niet geloven.

Er kwam een man binnen met een zwarte smoking aan. “ Hallo, mijn naam is James Neville en ik ben voor de rest van de spelen jullie mentor.” zei hij. Naast hem stond nog een zeer opvallend figuur. “ En u bent?” vroeg ik aan hem. “ Conner Woods, jullie stylist.” Antwoordde hij bruusk. “ Mijn hulpjes zullen jullie onder handen nemen zodat jullie er goed uit zien op de openingsceremonie” 2 mensen kwamen de kamer binnen en namen ons mee. Eerst begonnen ze met al het haar van mijn gezicht te verwijderen, op mijn wenkbrauwen na dan. Daarna deden ze me en soort gezichtsmasker op en lieten me daar voor een 10-tal minuten zo liggen. Toen ze terug kwamen hadden ze Conner meegenomen en die bekeek me alsof ik een alien was of zo. Na een minuutje of zo zei hij dat ik klaar was voor de make-up. Ze brachten me naar een andere kamer waar er 2 stoelen stonden met een spiegel er voor en wel 20 kilo make-up. Toen Imola wou beginnen met mijn make-up riep Conner haar snel halt toe. “ Imola, je weet toch dat ik de make-up altijd zelf wil doen.” Snel stapte Imola achteruit en gaf het make-up doosje, waarmee ze bezig was, aan hem. Toen hij al een tijdje bezig was kwam Maysilee eindelijk. Wow, ze zag er heel anders uit. Nergens was er ook nog maar een rimpeltje of een oneffen heedje te zien. Best wel mooi, maar toch heeft ze nog altijd die droevige blik in haar ogen. Toen Conner klaar was keek hij me even goedkeurend aan en zei tegen Lora dat ze me mocht aankleden. Ze nam me mee naar nog een andere kamer. “Hoeveel kamers zijn er hier wel niet?” vroeg ik aan haar. “ Genoeg, zoveel zelfs dat je erin kunt verdwalen.” Was haar kort, maar vriendelijk antwoord.

 In de spiegel die in de kamer hing keek ik even naar mijn make-up ze hadden rond mijn ogen super veel eyeliner opgedaan en mijn huid zat onder de blush gelukkig viel die niet zo op. Uit de kast haalde Lora een zwarte overal waarop er een soort oranje gloed op aangebracht was. Best wel mooi. Ze zette me een soort krans op mijn hoofd, maar dan bestaand uit kolen. Wat later mocht ik eindelijk naar Maysilee. Wat was ze prachtig. Haar haar was mooi opgestoken en ze had een zwart lang kleed aan dat bedekt was met glitters en aan de onderkant was er, zoals bij mij, een soort oranje gloed aan gebracht dat de indruk van kolen bij me opwekte. Ook had ze zoals mij een krans met kolen op haar hoofd. Haar make-up was zo zwart als het maar kon zijn. Ik vond dat ze er uitzag als de koningin van de hel.Ze brachten ons naar de lift en duwden op het knopje waar er een mooi ronde 0 op stond en de deuren van de lift sloten zich.