I find it really hard to cope up with everything I missed. Ewan ko lang kung makakatagal ako sa isang university na never kong inakalang mangyayari. And judging the way I've been learning for two years, malaking adjustment ang kailangan kong gawin p...
WORSE THINGS HAPPEN anytime whether you like it or not. At kung sakaling ayaw mo sa sitwasyon, you should not let the situation control you, you must take control of the situation.
At heto ako ngayon at nag-iisip kung itutuloy ko pa bang putulin ang braso ko. Kung sakali man na maisipan kong itutuloy, alin? Yung left arm ko ba o yung right? Nakakainis na palagi ka na lang hahatakin ng parang isang maleta.
Buong akala ko si Han—short for Hit-And-Run—ang humatak sa 'kin pero hindi pala. Kagagawan na naman ni Cameron. Naisip ko tuloy na siya si Will Salas sa all time favorite science fiction movie ko na "In Time" (na pinor-tray ni Justin Timberlake) na palaging namomroblema sa oras kaya panay ang takbo.
In the story, time is the currency and many people die due to the lack of time they have on their clocks especially those who are living in the Dayton—where the poor lives. People should make use of their time wisely, they can be dead by tomorrow.
Napaisip tuloy ako.
Am I living my life wisely?
Ugh. I am indeed a human being after all, despite of being an outcast.
"You keep on dragging me, are you a dragger?" I asked the moment we stopped running. Nakakahingal. Parang 10 beses ako nagbaba-taas sa hagdan naming sa bahay.
"Ha. Ha. Very funny..." Sabi niya ng hindi sa 'kin tumitingin.
Napalingin-lingon ako saka napagtantong nasa may parking lot na pala kami. Medyo mabigat ang paghinga ko dahil sa pagod kaya hinayaan ko munang mamayani ang katahimikan.
"Ba't ba ang hilig mong mangh—..." Untag ko at hindi napagpatuloy ang pagsasalita ng mapansing nakayuko lang si Cam sa harapan ko. Ano bang problema ng lalaking 'to? Mas moody pa sa 'kin eh ako nga 'tong may dalaw ngayong araw.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Cam is still the same after a minute so I decided to bend down my knees and look at his face. He doesn't seem to be exhausted like me but I know something's bothering him.
"Sino 'yun?" Malumanay ang pagkakatanong niya sabay angat ng ulo kaya papatayo na rin ako ng maayos. "Yung lalaking kausap mo kanina? Haven't I told you that I'm your boyfriend back at the festival?"
O-kay? Naguguluhan ako.
Wait... Festival?
Then a memory flashed from the back of my mind. Ahhh. Nung nag-perform sila ng banda sa park. Yung araw na nag-confess siya... Ay hindi! Hindi pa siya nagko-confess. I mean, hindi siya nag-confess—o parang yun na rin yun?
