Kim Jongin: Bir aşk hikayesi

Part:1

Jongin smut
Terle boğuşan göz kapaklarını bir kaç kez kapatıp açmana karşın kirpiklerinin kaşıntısını dindirememiştin. Dokunmak da istemiyordun zira metrobüsün değneklerine tutunuyor olan sol elin ile sabahın 9undan itibaren sokaklarda, dershanede ve atölyede iş yapan sağ elini çıkmadan önce sabunlamış olmana rağmen, temiz olduklarından şüpheliydin. Sakince kimsenin özel alanını onlara dar etmeden gözlerindeki kaşıntıyı gidermeye uğraşıyordun...Dakikalar sonra varacağın durağa gelmiş bulundun fakat çıkışa giden yol aralarından geçilemeyek kadar çok saman, iğne düşmeyecek kadar kalabalık bir insan topluluğundan oluşuyordu. Denedin,fakat başaramadın. Kapılar açılınca herkes sağ sola geçmeye, çıkacak yolcular insan selinde yollarını bulup zikzaklar çizerek dışarı çıkmaya çabalıyorlardı. Sen de farkında olmadan dışarı çıkmıştın bile. Yavaş ama umutlu adımlarla evinin yolunu tuttun.
Kapı zilini çaldığından bir süre sonra kimsenin kapıyı açmaması seni şaşırtmıştı. Endişelenmenden çok, şaşırmıştın. Bu saatlerde annen evde olur, atölyeden gelen yorgun ve gururlu kızına yemek hazırlıyor olurdu. Belki de duşa girmiştir?
Eve kendini attığında, annenin evde olmadığını anladın. Yavaş hareketlerle yukarı çıktın. Ya sevgilisi ile birliktelerse ve fark edilmeyecek kadar sessizlerse? Odanın kapısını araladın ve çantanda ne var yoksa dışarı çıkardın. Boya kalemleri, karakalemler, çizim defterleri... Anneni merak ediyordun.
"Anne nerdesin? Ne yapıyorsun?" Diyerek söze giriştin..telefonun elinde, odanın bir yakasından öbür yakasına yürüyordun. Şimdi endişeliydin fakat telefonunu açması seni az da olsa hafifletmişti. Yorgun ve de hayalperest düşüncelere kapılmış annen sana iyi olduğunu, arkadaşlarıyla içtiğini, sevgilisinin içmediğini, onu eve bırakabileceğini söylemesiyle konuşmanız bitmişti. Kendini yatağa bıraktın ve hayal kurmaya, o gün olanları düşünmeye başladın. Atölyedeki hocan sana bir kişisel sergi açabileceklerini söylediği an bulutları kucaklayan bir pamuk şekeri gibi hissettin. Wow
Üstelik matematikten senin için iyi sayılabilecek bir not aldığını öğrenmiştin. Sınıfı geçebilmen için büyük bir motivasyon kaynağı demekti bu. Saati kontrol ettikten sonra bakışlarını pencereye yönelttin. Pencelerinin kapalı olması seni üzmüştü zira karşı komşunu görmeyi onunla iki çift laf etmeyi ummuştun. Bakışların perdenin aralığına yönelmişti. Işıkları açıktı...
O yakışıklı, deha dansçı, sahne ismi Kai olan genci görmek hayallerini süsleyecek, her şeyin yolunda olduğunu sana hatırlatacak, o yegane mücevheri göğsünde hissetmek...keşke böyle bir günde doğmuş olsaydım diye düşündün.
Beklemekten vaz geçip sende perdelerini kapattın ve pijamalarını giyinip, ödevlerinin başına oturdun. Yatmadan önce birkaç eskiz yapıp, kitabından bir süre devam edecektin.
'Jongin'i sabah görürüm o halde...'diye düşündün.
Ertesi sabah okula gitmeye hazırlanmadan önce Jongin'i görmek için perdelerini sonuna kadar açtın. İşte oradaydı. Bir derginin sayfalarında gözlerini gezdiriyordu. Karşı dairenin perdeleri açılır açılmaz yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı. O kadar güzel gülüyordu ki, seni görmesine bağlı bu gülümsemesi insanı deli etmeye yetiyordu. Dağınık saçları havaya dikilmiş, yatağının ortasında bağdaş kurmuş, umut dolu bakışlarını dergisinden sana çevirmişti.
Çok güzel bir gündü... Hoperlörünü açtın ve onun da hoşuna gidebileceğini düşündüğün bir şarkı seçtin. Odanda bir oraya bir buraya koşuşturup şarkının sözlerini bütün siteye haykırıyordun. Jongin de ayağa kalkmış tebessüm ederek seni izliyordu. O gün senin doğum günün idi.
Üzerinde tebrikler yazan bir pano hazırlamıştı. Şimdi ise durduğu yerde, sana seni inceliyerek bakıyordu ve kocaman gülümsüyordu. Sonra kartı yukarı kaldırdı ve bağıra bağıra ortalıkta koşuşturmaya başladı. Yatağının üstünde zıplıyor, ardından sandalyeye geçip akrobasi hareketleri sergiliyordu. Sadece eğlenmesine karşın dans yeteneği onu estetik kılan bir başka özelliğiydi. Bir kuğu gibi salınıyor, risk almaktan zevk alan bir cambaz misali ayaklarını çarşaflara sürterek ilerliyordu. Tatmin olmuştun.