Τι Μας Φέρνει Το Αύριο

Έκτακτα Νέα

Ο Κρίστιαν δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Η ηλεκτρονική εφημεριδαy πάνω -πάνω έγραφε Σάββατο 12-5-2027 και συνέχιζε με το πρώτο άρθρο , που πιθανολογούσε την έναρξη 3ου παγκοσμίου πολέμου , με αίτιο τις σφοδρές οικονομικές συγκρούσεις μεταξύ Ρωσίας - Αμερικής .
Μα αυτό το άρθρο δεν ήταν ο λόγος που ο Κρις ένιωθε τώρα πως έχανε κάθε ελπίδα για την ανθρωπότητα .Όχι, το ακριβώς από κάτω άρθρο ήταν αυτό που τον φρίκαρε. Άρχιζε με τον τίτλο "Βρεφική ευθανασία" και αφορούσε έναν νέο νόμο που πέρασε σε 28 πολιτίες, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Υόρκης, στην οποία έμενε ο Κρις και ο σύντροφος του. Ο νόμος καταδίκαζε κάθε νέο βρέφος που είχε γεννηθεί με αναπηρία σε ευθανασία. Το κογκρέσο δικαιολογούσε την ανάγκη του νόμου δηλώνοντας πως έτσι ούτε η οικογένεια ούτε το κράτος δεν θα επιβαρυνόνταν οικονομικά και το παιδί δεν θα υπέφερε μια ζωή αναπηρίας.
Ήταν φρυκτό! Πώς γινόταν να περάσει τέτοιος νόμος? Πώς μπορούσε η πρόεδρος να υπογράψει κάτι τέτοιο? Γιατί δεν παρέμβαιναν οι δικαστές? Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του όταν ξαφνικά τον διέκοψε η σερβιτόρα της καφετέριας.
"Καλημέρα, είστε έτοιμος να παραγγείλετε?"
"Περιμένω κάποιον, έρχεστε λίγο αργότερα?" απάντησε.
Και η σερβιτόρα, συμφωνώντας με ένα χαμόγελο, έφυγε.
Θα μπορούσε κάνεις να υποθέσει πως η σερβιτόρα απλά προσπαθούσε να είναι ευγενική για να πάρει μεγαλύτερο φιλοδώρημα, μα η αλήθεια είναι πως ήταν δύσκολο να μην χαμογελάσεις όταν κοίταζες τον Κρις. Είχε ύψος 1.94 και μυώδες σώμα με φαρδιές πλάτες. Τα καστανά μαλλιά του έφταναν ως το σαγόνι και τονίζαν τα μάτια του, τα οποία είχαν ενα ψυχρό πράσινο χρώμα. Το πρόσωπό του ήταν ελαφρώς αξύριστο και όταν χαμογελούσε έβλεπες μια σειρά από ολόλευκα και ολόισια δόντια. Και ενώ κόντευε να κλείσει τα 34, δεν τον περνούσες πάνω από 25.
Μα ο ίδιος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του πάνω από τον άντρα που τον πλησίαζε τώρα. Είχε σκούρα μαλλιά και καστανά μάτια. Αν τους έβλεπες δίπλα-δίπλα θα νόμιζες ότι είναι μικρόσωμος, μα είχε ένα σεβαστό ανάστημα, στα 1.83 και δεν ήταν ούτε πολύ λεπτός, μα ούτε πολύ γυμνασμένος. Σου έδινε την αίσθηση ενός ανθρώπου σοβαρού, συγκρατημένου- αυτό βέβαια μέχρι να τον γνωρίσεις. Και μόλις τα μάτια του έπεσα πάνω στον Κρις, το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα πλατύ χαμόγελο που, όπως σκέφτηκε ο Κρις, γλύκαινε πολύ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Όταν ο άντρας έφτασε κοντά, ο Κρις σηκώθηκε και τον έκλεισε σε μια μεγάλη αγκαλιά. Μετα κάθισα και κάλεσαν την σερβιτόρα η οποία, βλέποντας τον τρόπο που κοιτούσε ο ένας το άλλον, κατάλαβε προς λύπη της πως δεν είχε ελπίδες με τον όμορφο πελάτη. Μα ο ίδιος δεν πρόσεξε το συνοφρίωμα της κοπέλας° ηταν ενθουσιασμένος που έβλεπε τον Εζρα. Ο Εζρα έλειπε απο το σπίτι εδω και δυο εβδομάδες για δουλειές και η κούραση ήταν εμφανής στο πρόσωπό του.
"Μου έλειψες" είπε ο Εζρα με ενα κουρασμένο χαμόγελο.
"Και εμένα. Πως πήγε? Φένεσαι σαν να σε πάτησε μπουλντόζα"
"Άστα, θέματα με τους αγοραστές. Να μην σε κουράζω με αυτά. Πες μου εσύ κανα νέο".
Έτσι ο Κρις άρχισε να του εξιστορεί τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων.
Και ενώ του έδειχνε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει στα γενέθλια του δίχρονου ανηψιού του, θυμήθηκε το άρθρο της ηλεκτρονικής εφημερίδας και ένιωσε έναν κόμπο να δένεται στον λαιμό του.
"Άκουσες για τον νέο νόμο?"
"Αυτό για τα βρέφη με αναπηρίες?" ρώτησε ο Εζρα.
"Αυτόν. Τρομερό! Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να πέρασε τόσο απάνθρωπος νόμος. Και κανέναν δεν είδα να αντιδράει" είπε ο Κρις και μπορούσες να ακούσεις την σύγχυση στην φωνή του.
Ο Εζρα ξαφνιάστηκε και αφού συμφώνησε με τον Κρις, άλλαξε το θέμα της συζήτησης.
Και συνέχισαν να μιλάνε, απολαμβάνοντας ο ένας την συντροφιά του άλλου μέχρι που έπεσε το σκοτάδι και έφυγαν για το διαμέρισμά τους.