Τι Μας Φέρνει Το Αύριο

Τελευταίο Ραντεβού

Του είπαν να περιμένει μέχρι να καλέσουν τον Εζρα. Επιτέλους μετά από κάνα μισάωρο η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε ο Εζρα, οσο όμορφος όσο τον θυμόταν, μα φαινόταν αγχωμένος, τα καστανά μάτια του κοίταξαν τον Κρις με λύπη. Για μία στιγμή ξέχασε πώς ο άντρας μπροστά του ήταν ο υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση, για μία στιγμή ήθελε να τον πάρει στην αγκαλιά του για να τον καθησυχάσει, να του πει ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Μα αυτή η παρόρμηση πέρασε γρήγορα και τον κοίταξε με σκληρότητα.
   Ο Εζρα κάθισε απέναντί του και αποπειράθηκε να πιάσει τα χέρια του Κρις πάνω απ'το τραπέζι, μα ο άλλος τα τράβηξε. Προσπάθησε να του ζητήσει συγνώμη, να του εξηγήσει πως δεν γνώριζε, δεν ήξερε, μα τον Κρις δεν τον ενδιέφερε. Γιατί ότι και να έλεγε δεν θα έπαιρνε πίσω αυτά που του συνέβησαν. Τώρα μόνο ένα πράγμα ήθελε από τον Εζρα. Μια χάρη.
"Οτιδήποτε" απάντησε ο Εζρα.
"Θέλω να μου φέρεις ένα μπουκάλι ηρεμηστικά."
   Όταν προφέρε αυτά τα λόγια ο Κρις δεν κοιτάζει τον Εζρα στα μάτια. Ήξερε τι θα έβλεπε αν το έκανε και φοβόταν να κοιτάξει.
"Οχι" απαντησε.
"Εζρα"
"Οχι Κρις! Δεν μπορείς να μου το ζητας αυτο." τώρα φώναζε.
" Εζρα σε παρακαλώ δεν αντέχω άλλο." η φωνή του Κρις ήταν ένας ψίθυρος.
Και ο Κρις τόλμησε να τον κοιτάξει στα μάτια, μα το θέαμα του ράγισε την καρδιά. Το πρόσωπο του Εζρα είχε τσαλακωθεί απο απόγνωση. Τα μάτια του ήταν κόκκινα από τα δάκρυα που άδικα προσπαθούσε να συγκρατήσει. Και τοτε ο Κρις συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πια θυμωμένος μαζί του. Δεν μπορούσε.
" Εζρα-" ο Κρις άπλωσε το χέρι του για να σκουπίσει τα δάκρια, αλλα ο Εζρα αποτραβήχτηκε, σηκώθηκε απο την καρέκλα και βγηκε απο το δωμάτιο δίχως να πει κουβέντα. Ο Κρις απέμεινε να κοιτάει την κλειστή πόρτα, περιμένοντας ποτε θα έρχονταν να τον μαζεψουνε.
   Εκείνη την νύχτα από την στχισμή της πόρτας δεν πέρασε φαγητό, αλλα ενα κουτάκι ηρεμηστικά και ενα χαρτί που έγραφε "συγγνώμη, σε αγαπω".