Τι Μας Φέρνει Το Αύριο

Απαντησεις

Ο Κρίστιαν ξύπνησε σε ενα κρεβάτι με λευκά σεντόνια και μεταλλικό σκελετό, μέσα σε ενα μικρό δωμάτιο με λευκούς τοίχους και λευκά φώτα. Στην άκρη του δωματίου υπήρχε μια τουαλέτα. Παράθυρα δεν υπήρχαν και η πόρτα ηταν συμπαγής και μεταλλική. Ο Κρις είχε δει αρκετές ταινίες για να ξέρει πως αυτό ήταν κάποιου είδους κελί.
Σκατά. Πού ειχε μπλέξει? Λάθος . Ο ίδιος δεν είχε μπλέξει σε τίποτα, άλλος τον είχε μπλέξει. Και τώρα ήταν παγιδευμένος σε ένα κελί, περιμένοντας, ποιος ξέρει τι! Αναπάντητα ερωτήματα κατέτρωγαν το μυαλό του, μα ήξερε πως απάντηση δεν θα έπερνε. Έτσι , ξάπλωσε στο κρεβάτι και έστρεψε τα μάτια του προς το ταβάνι. Περίμενε να συμβεί κάτι, προσπαθούσε να μην σκέφτεται πολύ, διότι ήξερες ότι θα κατέληγε να τρελαθεί. Οι τοίχοι όμως τον έπνιγαν. Όλα ήταν λευκά. Τα λεπτά περνούσαν και δεν υπήρχε τίποτα να τον απασχολήσει. Τα λεπτά έγιναν ώρες, ίσως, δεν μπορούσε να καταλάβει.
Μετά από δύο ώρες, η είκοσι λεπτά - δεν ήταν σίγουρος, άνοιξε η πόρτα. Μέσα στο δωμάτιο μπήκε μια γυναίκα με ξανθά μαλλιά σε κότσο και την μπλε στολή του FBI. Αν και δεν φορούσε το αλεξίσφαιρο, ο Κρις μπορούσε να καταλάβει οτι ήταν η ίδια γυναίκα που τον είχε συλλάβει το προηγούμενο βράδυ- η πριν από μερικές ώρες. Τον διέταξε να σηκωθεί και να βάλει τα χέρια στην πλάτη και ο Κρις υπάκουσε. Έπειτα του πέρασε χειροπέδες και τον οδήγησε σε έναν διάδρομο φωτισμένο απο λευκούς λαμπτήρες. Ο Κρις την ρώτησε που τον πήγαινε και όταν αυτή δεν απάντησε, δεν επέμεινε. Ο διάδρομος ήταν γύρω στα 20 μέτρα και στους τοίχους του μπορούσε να δει μεταλλικές πόρτες, ίδιες με αυτή του κελιού του. Όταν διέσχισαν τον διάδρομο, έφτασαν σε έναν ευρύ χώρο με γραφεία. Τα περισσότερα γραφεία ήταν άδεια, με τους υπολογιστές κλειστούς. Μα ο Κρις είδε πως μερικοί υπολογιστές ήταν ακόμα ανοιχτοί, με το φως τους να φωτίζει τα κουρασμένα πρόσωπα των χρηστών τους. Απο τα παράθυρα μπορούσε να δει πως ήταν ακόμα νύχτα.
Τέλος, έφτασαν σε μια μεταλλική πόρτα, την οποία η γυναίκα άνοιξε. Στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα μεταλλικό γραφείο με δύο μεταλλικές καρέκλες αντικαθιστά μεταξύ τους και βιδωμένες στο πάτωμα. Τον έναν από τους τοίχους κάλυπτε μαύρο τζάμι και στην πάνω δεξιά γωνία του δωματίου βρισκόταν μια κάμερα, η οποία ήταν στραμμένη προς το γραφείο.
Τον οδήγησε έως την μια καρέκλα και βγήκε από το δωμάτιο, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της. Ο Κρις έμεινε εκεί, πάλι μόνος του με τις σκέψεις του. Περίμενε να έρθει κάποιος να τον ανακρίβειες, αυτό το είχε καταλάβει. Τώρα, γιατί θα τον ανεκριναν δεν είχε ιδέα.
Μετά από λίγη ώρα μπήκε στο ανακριτηριο ένας ηλικιωμένος άντρας με κοστούμι. Τα μαλλιά του ήταν λευκά και το δέρμα του σκουρόχρωμο. Η κόπωση ήταν εμφανής στο πρόσωπό του, το οποίο στιγμάτιζαν βαθιές ρυτίδες και φακίδες. Ο άντρας κάθισε στην καρέκλα απέναντι από τον Κρις και συστήθηκε ως δοιηκητής Τζον Κεντρικ. Ο Κρις δεν ανταποκρίθηκε. Ο άνδρας κοίταξε τα χαρτιά μπροστά του.
''Κριστιαν Ρομπερτσον." είπε και κοίταξε τον Κρις με ένα αναλυτικό βλέμμα, προτού σταματήσει στα μάτια. Ο Κρις δεν τράβηξε το βλέμμα του και απέμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Τα μάτια του άντρα ήταν εξεταστικά, σαν να ήθελε να δει βαθιά μέσα στον Κρις, να δει τον φόβο και την αγωνία του. Μα ο Κρις πρόσεχε να μη φανερώσει κανένα συναίσθημα. Το μόνο που ένιωθε να φουντώνει μέσα του ήταν θυμός. Θυμός που τον είχαν συλλάβει άδικα. Θυμός που τον είχαν αφήσει να βράζει απο αγωνία. Μα ούτε τον θυμό του δεν φανέρωνε, αντιθέτως έμενε ήρεμος και περίμενε, ελπίζοντας πως θα του δινόταν μια ικανοποιητική εξήγηση για όλη αυτή την αναστάτωση.
" Κύριε Ρομπερτσον καταλαβαίνω πως είστε αρκετά αναστατωμένος. Σας φέραμε εδώ διότι χρειαζόμαστε την βοήθεια σας." Λέγοντας αυτά τα λόγια ο Τζον Κεντρικ έκανε μια παύση, ελπίζοντας πως ο Κρις θα ανταποκρινόταν. Ίσως ήλπιζε πως, δίνοντάς του λίγες πληροφορίες, θα του διήγειρε την περιέργεια και θα άρχιζε τις ερωτήσεις, μα ο Κρις δεν ήθελε να καταλάβουν πως μέσα του τον έτρωγε η περιέργεια. Ίσως να ήταν ο εγωισμός του, αλλά δεν ήθελε να τους δώσει την ευχαρίστηση.
" Βλέπετε, η κυβέρνηση προβλέπει την έναρξη πολέμου πολύ σύντομα. Δυστυχώς αυτή η προοπτική συναντάται απο την αποδοκιμασία του λαού. Εξεγέρσεις γίνονται σε καθημερινή βάση, σε ολη την χώρα. Αν ο κόσμος όμως δεν είναι σύμφωνος, πώς γίνεται να νικήσουμε τον πόλεμο? Έτσι μας δόθηκε εντολή να βρούμε έναν τρόπο να χειραγωγήσουμε τον πληθυσμό. Πριν απο μερικούς μήνες αναπτύξαμε ενα ναρκωτικό που επηρεάζει την ικανότητα του εγκεφάλου να παίρνει αποφάσεις. Όχι σε μεγάλο βαθμό, αλλά τα τεστ που κάναμε έδειξαν οτι μικρές δόσεις κάνουν τον χρήστη πιο ευκολόπιστο, ειδικά όταν οι εντολές προέρχονται απο ενα άτομο με κύρος. Έναν γιατρό, έναν αστυνομικό, έναν δικαστή, έναν πολιτικό. Μετά χρειάστηκε να βρούμε πώς να χορηγήσουμε το ναρκωτικό. Η εύκολη λύση ήταν τα επεξεργασμένα τρόφιμα, οπότε το προσθέσαμε στο σιρόπι φρουκτόζης. Τα πάντα έχουν  σιρόπι φρουκτόζης σήμερα. Τέλος, χρειαζόταν να δοκιμάσουμε την αποδοτικοτητά του. Έτσι, δημοσιεύσαμε ένα ψεύτικο άρθρο με θέμα την βρεφική ευθανασία. Και δούλεψε! Κανένα αρνητικό άρθρο , κανένα παράπονο, καμία εξέγερση, καμία πορεία." Ο άντρας σταμάτησε και κάρφωσε τα μάτια του πάνω στον Κρις περιμένοντας την αντίδρασή του.
Μα ο Κρις δυσκολευόταν να χωνέψει όλες αυτές τις πληροφορίες. Αυτό δεν ήταν μόνο τρελό αλλά και τρελά ανήθικο.
"Και εγω τι σχέση έχω με όλα αυτά?" ρώτησε.
"Λοιπόν, ενώ εμείς νομίζαμε πως είχαμε επιτύχει, ειδοποιηθήκαμε από ένα στέλεχος της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος πως ο σύντροφός του ήταν εξαγριωμένος με τον καινούριο νόμο. Τον έβρισκε απάνθρωπο, λέει. Αυτός ήσουν εσύ. Έτσι, δεν είχαμε άλλη επιλογή απο το να  σε συλλάβουμε αμέσως. Φαίνεται να έχεις ανοσία στο ναρκωτικό. Γι'αυτό χρειαζόμαστε την συνεργασία σου. Χρειάζεται να διεξάγουμε έρευνα για να διαπιστώσουμε τι πηγε λάθος. Αν έχεις εσυ ανοσία, σίγουρα θα υπάρχουν και άλλοι. Για να δουλέψει όμως πρέπει να έχουμε την πλήρη συνεργασία σου." Παύση. Καμία ανταπόκριση απο τον Κρις.
" Φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος, είμαι σίγουρος οτι μπορούμε να συμφωνήσουν σε ενα λογικό ποσό. Ως ανταμοιβή για την ταραχή που σου προκάλεσαμε, και βέβαια για την συνεργασία σου."
Ο Κρις τον κοίταξε, με ένα βλέμμα αηδίας στο πρόσωπό του.
"Ξέχνα το"
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει μέρος σε αυτήν την ανήθικη αποστολή. Δεν θα τους βοηθούσε. Τον αηδίαζε και μόνο η ιδέα πως ο Εζρα τα ήξερε όλα αυτά και δεν έκανε τίποτα.
Ευθύς τα χαρακτηριστικά του διοικητή σκλήρυνση.
"Όπως νομίζεις." Σήκωσε το χέρι του και χτύπησε τα δάχτυλά του.
Αμέσως, μπήκαν μέσα στο δωμάτιο δύο άντρες και τον τράβηξαν έξω από το δωμάτιο.
Στον δρόμο του έξω ο Κρις άκουσε τον Κεντρικ να λέει"θα αλλάξεις γνώμη." πριν κλείσει η πόρτα πίσω του. Έπειτα τον οδήγησαν πίσω στο κελί του.
Πάλι μόνος με τις σκέψεις του, αλλά τουλάχιστον αυτήν την φορά είχε απαντήσεις.