The Styles Effect | Greek

Κεφάλαιο 3:Ο Βασιλιάς του Burger

Κοίταξα το πρόσωπο του Πρίγκιπα, στο πρόσωπό μου αντικατοπτρίζονταν η αγωνία καθώς τον έβλεπα να χτυπά επανειλημμένα τα δερμάτινα καθίσματα με τα μάτια του να είναι ευδιάκριτα, προσπαθώντας να κινηθεί πιο κοντά στο παράθυρο των επιβατών και φορώντας την ζώνη ασφαλείας του ήθελε να συγκρατηθεί πίσω από την ζώνη ασφαλείας του, που θα μπορούσα να πω ότι ήταν ενοχλητικό γι' αυτόν ακόμα κι αν προσπάθησε να το κρύψει.

"Ένα αυτοκίνητο ..." είπα, κοιτάζοντας μακριά καθώς άφηνα μια μικρή ανάσα, ακούγοντας τον Δάσκαλο Harry στο πίσω μέρος να αναστενάζει σιωπηλά στον ύπνο του.  

Ήταν στην πραγματικότητα το αυτοκίνητο του Δάσκαλου Harry, βρήκα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του στην τσέπη του τζιν του και απλά συνέχισα να πατάω το κουμπί μέχρι να βρω το αυτοκίνητό του να ανάβει και να ηχεί στον χώρο στάθμευσης.

"Λαμπρό, απολύτως λαμπρό." Ο πρίγκιπας Harry αντέδρασε κάτω από την ανάσα του με δυσπιστία, ξαπλώνοντας και κάθισε το κάθισμά του πάνω και κάτω με ένα ευρύ χαμόγελο, γεμάτος διασκέδαση καθώς προσπάθησα να κρατήσω την προσοχή μου στο δρόμο.

Εντάξει, το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να βρω τους υπόλοιπους, έχω ήδη τρεις, συμπεριλαμβανομένου της νέας προσθήκης, δηλαδή τον Πρίγκιπα Harry, που περιπλανιώταν άσκοπα γύρω από το σχολείο μου χωρίς προφανή λόγο.

"Λοιπόν, τι κάνεις στο σχολείο μου;" ρώτησα κοιτάζοντας προς τα κάτω, αφού ο Πρίγκιπας Harry  βρισκόταν ξαπλωμένος στο κάθισμα του συνεπιβάτη , παίζοντας ακόμα με το κουμπί στο πλάι.  

"Αστείο να το λες, ξάπλωνα στο μαρμάρινο σαλόνι του κάστρου μου με μια χούφτα από όμορφες  κοπέλες να με περιμένουν ...και έπειτα, βρίσκομαι εδώ να σε ψάχνω." είπε, η βρετανική του προφορά ήταν πολύ ισχυρότερη από τους άλλους δύο Harry, καθώς έβαλε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και αναστέναξε, κοιτώντας επίμονα την οροφή του αυτοκινήτου.

Πραγματικά ακούστηκε σαν κάποιος πλούσιος  μεγιστάνας που γέλασε σε διαφορετικές ποικιλίες μαλακού τυριού(είναι αγγλικό λογοπαίγνιο)  και του ανήκε ο αμπελώνας  σταφυλιού στην ύπαιθρο.

"Εμένα;" ρώτησα, έχοντας το βλέμμα μου μεταξύ αυτού και του δρόμου.

"Ναι" μου επιβεβαίωσε, και σηκώθηκε στην θέση του στηριζόμενος στον αγκώνα του και άρχισε να μου εξετάζει το πρόσωπο, λες και ήμουν κάτι εξωπραγματικό.