Χορευοντας πανω στις Pointe

Κεφάλαιο 14 - Απο τα ματια της Betty

"Betty, θες να γίνεις το κορίτσι μου;"

Σε αυτή την φράση πετάχτηκα από το κρεβάτι. Απλώς ένας εφιάλτης ήταν ή μήπως όνειρο;

Ο Oliver να μου ζηταει κάτι τέτοιο; Μόνο στα όνειρα μου! Στο κάτω κάτω δεν θα δεχομουν. Νομίζω. Μα τι λεω, είναι καθηγητής μου και αρέσει στην κολλητή μου, αν λεγόμαστε πια κολλητές.

Σας έχει τύχει; Να ξυπνήσετε απότομα από τον ύπνο σας και να σας έρθουν όλες οι σκέψεις μαζι. Μπερδεμένες! Όλες οι σκέψεις που σας βομβαρδίζουν τον τελευταίο καιρό!"

Άνοιξα την οθόνη του κινητού για να δω την ώρα. 6:30. Όλη η σχολή κοιμόταν, αλλά εγώ δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα άλλο αυτά τα όνειρα γιατί τον ύπνο τον χρειαζομουν και με το παραπάνω!

Έβαλα το καλσόν μου ένα μπορντό κορμάκι και μία μαύρη φούστα και ξεκίνησα για την καφετέρια. 6:30 όμως το πρωί ήταν κλειστά όπως είναι και το λογικό.

Περιπλανήθηκα στους διαδρόμους. Αν με έβλεπε κανείς θα έλεγε πως κάτι ψάχνω. Μάλλον όμως το μόνο που αναζητώ είναι η ηρεμία μου.

Oliver "Όμορφη; Πως και τέτοια ώρα ξύπνια;" άκουσα τον Oliver. Αυτό που πάντα πέφτεις στο πιο ακατάλληλο πρόσωπο ή το πιο κατάλληλο; Δεν ξέρω είναι πρωι και όλα μπερδεμένα.

Betty "Δεν είχα ύπνο"

Oliver "Ούτε εγώ. Θες να κάνουμε κάτι μαζί; Οι άλλοι θα ξυπνήσουν σε καμια ώρα"

Betty "Θες να κάνουμε πρόβα;"

Oliver "Τέτοια ώρα; Είσαι σίγουρη;"

Betty "Γιατί όχι;" Φράση που μετάνιωσα.

Μου έλειπε ύπνος. Απλά μαρκαρα. Την στιγμή που με σηκώνει ήμουν λάθος. Αφού με σήκωσε έριξα άλλου το βάρος μου και έπεσα. Προσπάθησα να γατζοθω πάνω του αλλά αντί αυτού τον παρεσειρα μέχρι το πάτωμα.

Έτσι βρεθήκαμε εγώ από κάτω και αυτός από πάνω μου με απόσταση αναπνοής. Στην αρχή γελάσαμε, αλλά μετά το ύφος του σοβαρεψε όπως και το δικό μου. Με πλησίασε κι αλλο ενωνοντας τα χείλη μας.

Ανταποκρίθηκα και ένιωθα ωραία. Μονο ομως για εκείνη την στιγμή. Μετά το μετάνιωσα. Όλο το απόγευμα σκεφτομουν αυτόν και το φιλί μας. Από την μία ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει από ευτυχία, αλλά απο την αλλη ένιωθα προδοτρα!

Πως το έκανα αυτό στην καλύτερη μου φίλη; Παρόλο που περνάμε μία μπόρα νοιάζομαι πολύ για αυτήν. Ήμασταν από τεσσάρων χρονών πολύ δεμένες και πάντα η μία δίπλα στην άλλη. Μοιραζόμασταν πάντα τα πάντα! Μεχρι που φτάσαμε σε σημείο να μοιραζόμαστε το ίδιο αγόρι. Που να το φανταζομουν τότε; Όταν μαθαίναμε μαζί να κάνουμε κουντεπιε. Ή τότε που δεν μπορούσε να κάνει την αραμπεσκ γιατί έχανε την ισορροπία της και έπεφτε και είχαμε ξενυχτήσει μία μέρα πριν την παράσταση βοηθώντας την να τα καταφέρει. Και τότε που μαθαίναμε πιρουετες και έπεσα πάνω της με αποτέλεσμα να σιωριαστουμε και οι δύο το πάτωμα. Όλα μαζί τα έχουμε κάνει από το πρώτο πλιε μεχρι τις Pointe και εγώ της φαιρομαι τόσο ύπουλα πισώπλατα!