7.BÖLÜM

14 2 2
                                    

   Merhaba arkadaşlar. Uzun bir aranın ardından yeni bölümü yayınladım nihayet.
Yeni bölümün bu kadar geç gelmesinin 2 sebebi var aslında. 1. Sebep; sınav haftamdı bölümleri yazmıştım ama yayınlayacak vaktim yoktu. 2. Sebep ; açık konuşmak gerekirse yazmak istemiyordum. Çünkü ne bir yorum aldım ne de yüksek vote bu durumda benim hevesimi kırdı.

  Arkadaşlar nasıl gittiğimi gerçekten bilmiyorum. Eğer bana yorum atarsanız yani fikirlerinizi söylerseniz ona göre birşey yaparım. YORUMLARINIZI VE VOTELERİNİZİ BEKLİYORUM...

Ertesi sabah uyandığımda çok aç olduğumu hissettim. Hemen üniformamı giyerek kahvaltıya indim. Selin zaten kahvaltıya inmişti.

"Herkese günaydınnnn..." diyerek sandalyemi çekip oturdum.
Annem her zamanki sevecenliğiyle yanıma gelip yanağıma öpücük kondurarak
"Günaydın mayıs hanım. Hayırdır sabah sabah bu ne neşe???" dedi. Selin pis pis sırıtarak
"Hayır nazar teyze hayır" dedi. Selin daha gülerken masanın altından tekme atınca küçük bir ah çıktı dudaklarından ve yemeğine devam etti... Tabiki hala gülüyordu.

"İyi öyle olsun bakalım" dedi annem ve msaya oturdu.
Masada bi eksiklik vardı ama neydi... Neydi... Neydi... Hahhh buldumm. Babam yok. Nerde bu adam... Yaa...

"Anne?? Babam nerde??" dedim masama kahvaltılık koyarken.
"İş için japonya'ya gitti bebeğim. Ha birde yarın bende yarın babanın yanına gideceğim kızlar." dedi annem.

Selin anneme dönerek "ne zaman dönersiniz peki" dedi. Annemde bize mahçup bir şekilde bakarak "1 hafta kalacağız canım" dedi.

Bizi yalnız bırakacağı için üzülüyordu canım annem yaa....

Annem aram hep iyi olmuştur. Herşeyimi ilk anneme anlatırım arkadaş gibiyiz... Ama babamla öyle değiliz.
Hani her kızın ilk kahramanı babası olur ya.. Benim değildi. Babam para kazanınca babalık görevi bitiyor sanıyor.... Ama benim paradan önce çok şeye ihtiyacım var.. Mesela sevgiye.. Ama en çok bir babaya ihtiyacım var.

Annem üzüldüğünü fark ederek masada elini tuttum "sıkıntı yok anneciğim. Biz başımızın çaresine bakarız." dedim.

Annem aklına bişey gelmiş gibi aniden kafasını masadan kaldırdı ve bize bakarak
"Az kalsın unutuyordum. Biliyorsun babanın iş ortağı Cihan bey vardı. Onun eşi gül hanımla birlikte gidiyoruz. Onların iki oğlu var mert'i biliyorsunuz zaten birde timmur var 10 yaşında onlarda bir hafta boyunca sizinle kalacaklar." dedi.

Annemin söykediklerini duyunca tabi ben şoklardan şoklara giriyorum... Selin'i sormayın gitsin.. İkimizde  masada şoktan saçma sapan hareketler yapınca annem bize bakarak

"Ayy ne oluyor kızlar. Bilseydim bu kadar kızacağınızı gelsinler demezdim.. Hay Allah şimdi ben nasıl derim gelmesinler diye??" dedi.

Ahh anne... Sen ciddi misin. Ömrüm boyunca bu anı hayal ettim... Demek istedim ama diyemedim..

ZİNCİRİMİ KIRDI AŞKHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin