(Okul çıkışıdır)
—Songül,kankamsın benim yaa!İyiki arkadaşımsın.Hocadan nasılda kurtardın beni!Saol.
—Yaaaa!Önemli değil.Sonuçta sen de beni kurtarmıştın.Değil mi?
(Esma nın arkadaşı Songül.)
Songül:Sahi ,sen nereye gideceksin şimdi.Derste bana söylemiştin.Fakat ben seni duymamıştım.
Esma:Evet. Okul çıkışı eczaneye gideceğim.Anneme alınması gereken ilaçlar varda...
Songül: Hmm.Geçmiş olsun.İşte annem de geldi.
(Songül'ün annesi Selma Hanım.)
Selma Hanım:Esma iyi akşamlar.Annene selam söyle.
Songül:Hadi canım iyi akşamlar.
Esma:Sana da iyi akşamlar.Görüşürüz.
Esma içinden:Keşke anneme selam söyleyebilsem,dedi ve eczaneye doğru ağır adımlarala yürüdü.
Esma üniversite birinci sınıf öğrencisi,orta durumlu bir aileninin tek kızı.Üniversiteyi burslu olarak okuyor.Sesi dinleyenlerin kulağına çok hoş gelmesine rağmen şarkı söylemiyor.Derslerındeki başarısı bütün öğretmenlerin ilgisini çekiyor.
Esma:Bakar mısınız?
Eczacı:Buyrun.
—Şey,ben şu reçedeki ilaçları almak istiyorumda... (Reçeteyi uzatır.)
—Tamam,hemen veriyorum....Bu,şu,he bir de şu.Buyrun.Toplam 150 lira tutuyor.
—Peki .(Çüzdanını sırt çantasından çıkarıp 200 lira eczacıya verdi.)Buyrun.
—Tamam işte bu da para üstünüz.
—Hayırlı işler!
—Sağ olun.
Eczaneden sonra hemen otobüs durağına geçti.Acrle etmesi gerekiyordu çünkü annesinin ilaçlarını yetiştirmesi gerekiyordu.Hemen otobüse bindi.
—Şeyy.Buyrun,paranız.
Otobüse binmekte zorlanıyordu.Çünkü bayağı kalabalıktı.Ve sonunda bir yere sığdı ve oturdu.Tabii bu telaşlar sırasında onu takip eden posbıyıklı adamıda tabiki farketmeyecekti...
