Trouvaille

Chapter 9

Chapter 9

Mabilis ang bawat hakbang ko papunta sa lugar na pagkikitaan namin ni Nina. Dahil siguro sa kakulangan ko ng tulog noong nakaraang gabi ay napahaba ang dapat na idlip ko lang kanina.

"Oh my god, I'm sorry, I'm sorry."

Sa kakamadali ko ay nabangga ko ang isang lalaki na palabas ng cafè. Tumapon sa damit nito ang inumin na hawak niya.

"Tss."

"Pasensiya na talaga."

Kinuha ko ang panyo ko sa bag at akmang ipupunas iyon sa damit nito nang pigilan niya ang kamay ko.

"Sa susunod, Miss, tumingin ka sa dinadaanan mo. Binigyan ka ng mata para gamitin sa pagtingin, hindi iyan palamuti lang." Padabog nitong itinapon ang plastic cup sa basuharan sa tabi ko pagkatapos mabilis itong naglakad palayo.

I was offended, okay. But given the fact that it was my fault, I just let it slide. May mas importanteng bagay ako na kailangang gawin ngayon.

Nagpatuloy ako sa pagpasok sa cat cafè at kaagad kong namataan si Nina ay may kandong na dalawang pusa. Nagsimula na naman sa pagtatambol ang puso ko. It hurts. Just seeing her hurts big time but I need to do this.

"Hi." Bati ko sakaniya pagkalapit. Nag-angat ito ng tingin sa akin.

"You're finally here. Akala ko tinakbukan mo na ako eh." Tumawa ito bago iniabot sa akin ang isang puting pusa. Tinanggap ko iyon at umupo na sa katapat na upuan nito.

"So, anong pag-uusapan natin?" Pagsisimula ko.

"Gusto mo ba na seryosohang usapan na o lambingan muna?" Tinawanan ko ito.

"Ikaw ba, babe, anong mas gusto mo?" Pinalambing ko ang boses ko. Kita ko ang panlalaki ng mga mata nito sa gulat. Mukhang hindi inaasahan na sasagot ako ng ganoon.

"Nyeta, Nicole. Sige na, seryoso na. Hihimatayin ako dito kung hindi eh."

Binitawan nito ang pusang hawak, ganoon din  ang ginawa ko. Rinig ko ang pagbuntung-hininga nito.

"By now, I'm guessing you already know what we'll be talking about. Am I right?" Tumango ako.

"Nicole, alam ko na sobrang awkward nitong nakaraang araw sa pagitan natin. I also know why, of course. Inaya kita dito for an attemp to make things better between us."

"Firstly.... I'm not sorry for saying yes to him." Uminom muna ito bago nagpatuloy. Nanatili lang na diretso ng tingin ko sakaniya.

"I may sound mean or whatever, but I don't want to sugarcoat my words. I'm not sorry for letting him in on my life. I'm not sorry for loving him, Nicole. At ayaw kong magpanggap na ganoon sa harapan mo because I'm not. I will never be sorry for being in a relationship with the man I love." Napainom ako sa tubig na nasa harapan ko.

I know, I understand Nina. Because that's what I would also feel had I been in your position. But I am not.

"Also, hindi ko hihilingin na intindihin mo kami kung mahirap pa para sa iyo. It's your own feelings, you're free to do whatever you want with it. Kung masama ang loob mo, I'll deal with it. I'll understand. I don't want you to fake your emotions for me. I'll take whatever you can offer me, Nini." Ngumiti ito ngunit hindi iyon umabot sa mga mata nito.

Ilang sandali kaming natahimik na dalawa. Our eyes never met the whole time. Pinagmasdan ko ang mga pusa na ngayo'y naglalaro sa tabi ng mesa namin.

Huminga ako ng malalim at ipinikit ng mariin ang mga mata bago ibinaling ang paningin kay Nina.

"Just to clarify..." nakuha ko kaagad ang atensiyon nito "It's not that I am unhappy for you, trust me I am. You finally found someone who can give you love, I can't ask for more, Nana. Pero... I still need some time. Please give me some time to straighten out my thoughts."

The cat beside us purred loudly kaya napatingin ako doon.

"Lala said, of course, take all the time you need. I would never counter that," Nina said, referring to the brown cat who made the noise. Lili, the white cat, and Lala have been on this cafe for a long time. Bata pa lamang kami ay silang dalawa na ang kalaro namin so we named them based on our nickname for each other.

I barely slept that night, napakadaming bagay ang nasa isipan ko. I really am happy for them but on the other side, may parte parin sa akin na naghahangad na sana... hindi nalang si JC iyon. Sana iba nalang.

Morning came and went to school feeling sleepy. Nakayuko lang ako habang naglalakad dahil sobrang antok na talaga ako. I was thinking how I can sleep in class without anyone noticing when my head bump on the wall. Damn.

"Aray ko." Hawak ko ang ulo ko nang mag-angat ng tingin para lang mabigla dahil ang nasa harapan ko ay isang lalaki at hindi ang pader.

Nakakunot ang noo ng lalaki at ang mga mata ay parang sinasabi na 'ikaw pa ang nasaktan e ako itong binunggo mo'

Well to be honest, hindi naman talaga masakit. Pero natural reaction ko nalang yata na mag-aray sa tuwing nabubunggo ako.

"Sorry, I-"

"I told you, your eyes are yhere for a reason, right? Tss." Iyon lamang at tumalikod na ito at iniwan akong mag-isa roon. The f?