BENİM DÜNYAM - Tek Başına

1.BÖLÜM |NEYDEN KORKARSAN, ONUNLA SINANIRSIN|

İlk bölümümüz bize şans getirsin! Ahaada hepinizi çok öptüm😘😘

BENİM DÜNYAM.

Elimdeki stres topunu canını çıkarmak ister gibi sıktım. İnsanlara dayanamıyorum! Aşağılayıcı bakışlarına, önyargıları​na, egolarına, kibirli gülüşlerine  dayanamıyorum!

Bana, hakır hakır gülen kalabalığı umursamadan,- ki bu alışkanlık yapmıştı- okul çıkışına doğru yürüdüm. Okulumuzun güvenliği Hilmi amca, 'yine mi be kızım' der gibi bana bakıyordu. Gözlerimden firar eden yaşları silerek, kaldırımda yürüdüm. Herkesin önünde rezil olmuştum! Tıpkı 2 senedir olduğu gibi. Ne mi oldu, gelin size anlatayım.

Dün, çantama gizli bir aşk mektubu bırakılmıştı. O notta 'yarın seni okulun arkasındaki merdiven boşluğunda bekliyor olacağım' yazıyordu. İnandım. Salak kafam! Böyle bir oyunu yutmuştum! Bir coşku bir heyecanla okulun arkasına doğru yürüdüm. Karşıma çıkan neydi biliyor musunuz? Ellerinde su tabancalarıyla bekleyen bir grup! Naz. Onun grubuydu. Bu kızın benle derdi ne, gerçekten bilmiyorum. Okula geleli iki sene olmuştu ve iki senedir yaşadıklarım çok berbattı. Üstüm başım ıslanmıştı. Naz ve grubu bana gülerken ben, ağlamamak için kendimi sıkıyordum. Sonrası ise böyle. Her gün olmasa bile, her hafta başıma böyle aşağılayıcı olaylar geliyordu. Diyeceksiniz ki, bunlardan okul idaresinin haberi yok mu? Var! Ama insanlar para için ölebilecek varlıklar. Okuduğum özel kolejin sahibiyle, Naz'ın ailesi ortaktı. Gerisini siz düşünün. Naz için kendini kurtarması çok kolaydı yani.

Bıkmıştım artık. Üzerimden şarıl şarıl akan suları umursamadan eve doğru yürüdüm. Elimdeki stres topu nerdeyse patlayacaktı. Ağlayarak yürümeye devam ettim. Bir Allah'ın kulu o pislik kızı durdurmuyordu. Bu kızın benimle gerçek derdi neydi? Hepsinin gözlerinde alay ve eğlence vardı. Herkesten nefret ediyorum! Ya da insanlar aşağılanan birini görmekten haz alıyorlardı. Bu saçmalık!

Düşünmeyi bırakıp, titreyen elimdeki anahtarı zorla deliğe soktum. Açıkçası, karşımda çenesi şaşkınlıktan neredeyse yere yapışmış olan, annemi beklemiyordum. Çığlık atarak bana baktı.

"A-Açelya! Sana ne oldu böyle?!" Gülümsedim. Annem bir şey çaktırma gibi saçma bir düşüncem yoktu. Bir kere böyle bir hata yapmıştım ve okulda adım 'eziğe' çıkmıştı. Kollarımı açarak anneme yaklaştım.

"Sakin ol, anne. S-su savaşı yaptık okul çıkışı. A-aşırı eğlendim." Annemin dehşete düşmüş suratı bir anda gevşedi. Ve oda gülümsedi. Yalan söylerken hep kekelerim. Annem bu huyumu ne kadar bilse de, gülümsemem onu ikna etmişti.

"Bir problem olmamasına çok sevindim. Hadi, üzerini değiştir, hasta olacaksın." Gülümsedim ve koşarak bir üst kata çıktım. Ama bu gülümsemem, sadece bir kaç dakika sürmüş, tekrar ağlamaya başlamıştım. Odamın kapısını kitledim. Ve yavaşça banyoya girdim. Buruş buruş olmuş parmak uçlarım, sıcak suya değince yumuşadılar. Ağızımı elimle kapatıp, sesi en aza indirdim.
O lanet okulda, herkesin gözü önünde rezil olmaktan bıkmıştım! Yumruk yaptığım elimi, sinirle banyonun fayansına geçirdim. Çıkan ses bir kaç saniye yankılanmış ardından, hızlıca kaybolmuştu. Yatar vaziyette, suyun içine girdim. Burnuma giren su, genizimi yaksa da umursamadım. Nefret ediyorum. İnsanlardan, dünyadan, her şeyden...

Yaptığım uzun duşun ardından, sessizce odama döndüm. Odamı seviyorum. Florasan ampulden çok, kokulu mumlar kullanıyordum. Adımınızı attığınız her yerde mum vardı. Üzerime kalın polarlı pjama takımımı geçirip, yatağa serildim. Hayatta sadece bir dostum olmuştu. Hazal. Onu da 3 yıl önce kaybetmiştim. Gerçek anlamda kaybetmek. Yani, onun bedenini toprağa koymak. Gözlerim dolu doluydu. Yanımda olmasını nasıl isterdim. Bana sarılmasını, şakalaşmalarımızı, kavgalarımızı... Çocukluktan bu yana gelen bir dostluktu bizimkisi. Üç yıl önce, kanser illetine yakalanmıştı. Hastalığın tehşisi geç yapıldığı için, ölümü de çok yakın olmuştu. Ah, Hazal. Yanımda olsa, bu kadar kötü muameleyi asla görmezdim. Onu çok özlüyorum...