Yitik Aşk

Giriş

Yazım hatalarım çok olabilir. Özellikle Roman ağzı yazmak zordu. Bilen biri yardım ederse çok güzel olur. Umarım hikayeyi seversiniz. Kapak için teşekkürler Ku_Hanjeon000🥰

Hayat nedir? Kimi için sadece yaşamaktır, kimi içinse hep bir arayış içinde olmaktır.  Ne kadar ayrı hayatlar yaşasalar da herkes için, hayat  sürprizlerle doludur: Bazıları mutlu ederken bazıları ise sadece hüzün verir. Dünya hassas kalpli insanlar için cehennemdir denir ya; aslında hepimizin hayatının bir döneminde dünya, cehennemden farksızdır.

Hayat beni hem mutlu, hem de bedbaht eyledi. Kimi zaman aşk kapımı çaldı. Kimi zaman çaresizlik yüreğimi parçaladı. Lakin umut etmekten katiyen vazgeçmedim, vazgeçmezdim. Çünkü elimde kalan tek şey hep umuttu. Bu hikayede umudun ve sevginin hikayesi kimi için sıradan kimi için garip gelecek bir hikaye. Ancak herkese anlatmak istediğim hikaye: Belkıs Yılmaz'ın yani benim hikayem.

Her şeyi en baştan anlatmaya başlayacak olursak,  İstanbul depreminden kaçan ailem kalıcı olarak Edirne'ye yerleşmişler. Sonrasında yani üç yıl önce bir trafik kazasında abimi kaybedince de annem eski evimizde anılarla neredeyse kafayı yemek üzereyken bu mahalleye taşındık. Daha doğrusu taşınmak zorunda kaldık. Annem kaldığımız evi yaktı, hem de kendisi evin içindeyken, neredeyse onu da kaybediyorduk. Okuldan dönünce komşumuzun ağlaması ve neredeyse tamamen yanmış evimizin harabeleri karşılamıştı, beni. Annem ise ortalıkta yoktu. Hastaneye kaldırmışlardı. Vücudunda kalıcı hasar yoktu; sadece birkaç yanık ve gaz zehirlenmesi. Evsiz kalmıştık ama annem yaşıyordu. (Kafayı yemek üzereydi demiştim ya ne demek istediğimi şimdi anladığınızı düşünüyorum.) Sonunda babamın ara sıra görüştüğü askerlik arkadaşı olanları duyunca boşta olan evini bir süreliğine bize verdi. Sonrasında babamın ısrarıyla kira almayı kabul etti. Tam 3 ay sonra.  İşte bizim bu Roman mahallesine taşınmamızın hikayesi buydu...

Babam elindeki kahve fincanını; siyah, kullanmaktan yıpranmış koltuğun yanındaki eski beyaz sephaya bıraktı. İçtiği kahveyle aynı koyuluktaki gözlerini bana çevirmişti. Ayağa kalkınca, neredeyse 2 metreye yakın olan boyu vardı, bu hareketiyle geriye doğru iki adım attım. Ayağa kalkınca heybetli görünüşü ortaya çıkmıştı ve çattığı kaşlarıyla bana dik dik bakması da eklenince beni korkutmaya başlamıştı.

"Çiçekleri yine arkadaşına götüreceksin, değil mi?"

Yavaşça başımı olumlu anlamda salladım. Bu hareketimle babam çılgınlar gibi bağırmaya başladı.

"Annenin haline rağmen bahçeden gülleri çaldın demek, aferin. Umarım, annen yine bir kriz geçirmez. Hele öyle bir şey olsun..."

"Ben özür dilerim. Ama arkadaşım okumak için para kazanmak zorunda. Biliyorsun baba, annesi tek başına yetişemiyor, babasının durumu zaten belli. Adama sırf tekerlekli sandalyede diye iş vermiyorlar. Bu sefer de bir bahane bul, lütfen baba. Bu üçüncü ve son kez olacak." Sesindeki öfkeye rağmen yalvarmamın bir işe yarayacağını düşünüyordum. Babam bakışlarını fincandaki kahveye odaklayıp olabildiğince sakin söylediklerimi  cevapladı.

"Pekala. Bu seferlik de öyle olsun. Üçüncü defa bana yakalandın, bir de yakalanmadıklarını saymaya çalışsak altından kalkamayız. Sakın onlar için, gül ağacını budama işiydi o, deme. İnandıramazsın, yorma kendini güzel kızım." Sonlara doğru bıyık altından gülerek şaşkınlığımın daha da çoğalmasına sebep olmuştu.

🌸🌸🌸

Çiçeklerin en güzellerini toplayıp Gül'ün işine gitmesi için ona eşlik ettim. Ona gülümseyip yakınmaya başladım. Bu sefer saçlarına bayağı özenmişti. Vaktinin çoğunu saçını düzleştirmek için harcadığı belliydi. Ama yine de saçları biraz elektiriklenmişti ve bunu umursuyor gibi de görünmüyordu. Benim gibi açık tenli ve kumraldı. Yanaklarında iki gamzesi vardı  ve beni görür görmez  gamzelerini daha da belirgin eden bir gülümseme yüzünde peyda oldu. Sevgiyle dolu, kahverengi gözleriyle bana bakmaya ve gülümsemeye devam etti. Oldukça koyu belki siyah denilebilecek kadar koyu renkte gözlere sahip olmasına rağmen sıcacık, insanın içini ısıtan bir bakışla.