Grim Reaper

Realization

Sean: "Okay ka lang."

Keira: "hindi ko alam Master. Natatakot ako. Natatakot akong mamatay. Pano kung hindi nako makabalik? Pano kung hindi nako magising? Pano ko na hahanapin si Mama."

Nanginginig parin ako sa sobrang takot.
Ayuko. Ayukong mamatay. Natatakot ako.
Nabigla ako ng bigla akong niyakap ni Master. Pina-pat niya yung ulo ko.
At dahil dun feeling ko safe ako.
Dahil sa yakap nayun napanatag ako na hindi niya ako pababayaan. Na hindi niya hahayaan na may mangyaring masama sakin.

Sean: "Don't worry. Ill be here. Ill take care of you."

Habang yakap niya ako. Nakatingin lang ako dun sa Glass Jar niya. Ewan ko ba pero habang tinitingnan ko yun biglang tumulo nalang yung luha ko.
Ang bigat ng pakiramdam ko.

Sean: "ah."

Keira: "Master okay ka lang. May masakit ba?"

Nagaalala ako sa kanya kasi hawak hawak niya lang yung dibdib niya na para bang sumasakit ng sobra.

Sean: "Umalis ka muna."

Keira: "ha? Bakit?"

Sean: "BASTA! UMALIS KA MUNA! LUMABAS KA MUNA NG BAHAY. TATAWAGAN NALANG KITA PAG PWEDE KA NG BUMALIK."

Sinunod ko naman ang sinabi ni Master sa sobrang takot ko sa kanya. Ngayon ko pa siya nakitang galit. Yung sobrang galit talaga?
Bakit kaya? Anong nangyayari.

---
"Senior, wala na ba talagang ibang paraan?"

"Binalaan na kita, sinabi ko sayo na balang araw magtatapagpo ang landas niyo ng iyong Missing soul. At pag nangyari yun babalik lahat ng  alaala mo."

"Pero Senior, hindi ko kayang gawin ang pinapagawa niyo."

"Akala ko ba gusto mo pang mabuhay."

"Pero Senior wala bang ibang paraan? Hindi ko kaya e. Hindi pwede."

"Hindi mo pwedeng iwasan ang kapalaran mo. At hindi niya maiiwasan ang kapalaran niya. Sa ngayon kaya mo pang pigilan yan. Pero habang tumatagal hihina at hihina ka hanggang sa hindi mo na kayang kontrolin ang katawan mo. Tandaan mo isa lang ang pwedeng mabuhay sa inyo."

Bakit ba kasi bumalik pa ang alaala ko. Bakit ba kelangan magtagpo pa ang landas nating dalawa keira.
Bakit kelangan mangyari pa sa ating dalawa to.
Pero kung kailangan kong gawin ang alam kong tamang gawin.
Sana, sana mapatawad moko.
Mahal na mahal kita.

---
Andito ako sa park malapit sa bahay. Lakad lang ako ng lakad pero hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina.
Bakit kaya ako pinalabas ni Master? Okay lang kaya siya.

Habang nakaupo ako sa bench may bigla akong naalala.

Dito kami unang nagkita.
Isa lang siyang simpleng lalaki. Hindi yung tipo ko.
Wala ni isa sa mga standard ko ang na meet niya.
Gwapo naman siya oo. Pero hindi siya yung lalaking pinapangarap kong makasama hanggang pagtanda.
Pero sa kabila ng lahat ng yun minahal ko parin siya.
Tatlong taon din kami, pero dahil sa sobrang busy ko sa trabaho at dahil hindi ko siya mapakilala sa buong mundo. Dun na kami nagkalabuan.
Alam ko kasalanan ko. Wala naman siyang ibang ginawa kundi ang mahalin ako e. Ang suportahan ako. Pero ang ipagtanggol siya sa mga tao. Hindi ko man lang magawa.
Asan na kaya siya nuh? Kumusta na kaya siya.
Sana okay lang siya. Sana masaya siya.