mijn vader en ik, wij criminelen

6.onderweg

'Waar gaan we heen?' ik kijk papa vragend aan. ' Naar school. We moeten Nick menen. Als hij je naam doorverteld zijn we erbij. Ze mogen niet weten wie we echt zijn' antwoord hij. Ik zucht; 'De laatste keer dat ik naar deze school ga. Ik zoek Nick en neem hem mee naar de achteruitgang, jij staat er dan met de bus. Ik zorg dat niemand je ziet.' deel ik mee. 'Komt voor elkaar.' zucht papa. Ik stap voor school uit, loop naar binnen en kijk om me heen, het is stil, eng stil. Niemand loopt door de gang en de lessen zijn al bezig. Ik ren naar het lokaal toe waar ik (als ik nog normaal naar school zou gaan) les heb. Nick zit rustig in de klas te leren en heeft niet door dat ik voor de deur sta. Na een half uur gaat de bel. Nick staat op en loopt weg, ik volg hem enheb voor de zekerheid mijn mes al uitgeklapt. In mijn andere hand heb ik het slaap middel, het zit in een injectiespuit. Nick loopt naar buiten presies waar papa's bus staat. Ik volg hem nog steeds maar opeens draait hij zich om. " Waarom volg je me, ik word gek van jou. Laat mij met rust!" Schreeuwt hij recht in mijn gezicht. Ik kook van woeden, ik ga mijn emoties zijn gang laten gaan. Ik gooi zonder natedenken de spuit in zijn richting. De spuit vloog door de lucht en kwam terecht in zijn bovenbeen. Ik ren op hem af om de spuit uit te drukken in zijn been, maar hij grijpt naar de spuit en wil het eruit trekken. De naalt breekt af en blijft in zijn been hangen. Het bloed gutst eruit. Ik had blijkbaar een ader geraakt. Hij valt schreeuwend op de grond. papa komt eraan gerend. "Wat heb je gedaan, als je hem nu laat liggen gaat dat dood."
We pakken hem op en leggen hem in de bus. Ik pak mijn blouse en bint hem om zijn been om het bloed te stoppe. 'Dag blouse.' Denk ik terwijl ik kijk dat mijn nieuwste blouse weg bloed.
We rijden richting de grens.

Dag wereld, we gaan weer vluchten.