Forbidden love || Fanfictie

- Six -

POV JUNE

Het is al laat in de avond, maar ik had aan Link beloofd dat ik nog langs de pizzeria ging gaan om een pizza voor ons twee te kopen. Ik sleur mijn oude fiets uit het schuurtje en vertrek.

De pizzeria waar we altijd naartoe gaan ligt dicht bij de muur van de Exspectans. Omdat hij zover van het centrum gelegen is, komen er niet veel mensen.

Het nadeel is dat het zo afgelegen is dat er geen fietspaden of verlichting is. Meestal haal ik wat vroeger in de avond pizza zodat ik de weg nog kan zien, maar ik was pas laat thuis van school.

Het is donker en koud buiten. Vermoeid trap ik op de pedalen van mijn fiets in de hoop dat ik bijna bij de pizzeria ben. Maar blijkbaar ging ik compleet te verkeerde kant op.

"Fuck" mompel ik zacht wanneer ik omhoog kijk en zie dat ik aan het uiteinde van de muur ben. Er klinken voetstappen achter de muur. Bang zak ik door mijn knieën en hou mijn adem in.

"Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks" zegt een stem zacht vanachter de muur. Toch blijf ik in mijn beschermde positie zitten. Het is sowieso een Exspectans, het kan echt niet dat hij goeie bedoelingen met me heeft.

"Ik spring over de muur hoor, ik weet dat je er bent" zegt de stem nog een keer. Op de één of andere manier klinkt het niet angstaanjagend maar meer alsof hij bezorgd is.

Ik verstop mijn hoofd in mijn handpalmen en kruip nog verder aan de kant. "Oke dan kom ik wel gewoon" mompelt de stem. Ik kruip nog iets verder weg, achter een klein struikje.

Bang kijk ik door de balderen heen en zie een jongen over de muur springen. De muur is hier niet erg hoog, één meter denk ik. Hij kijkt verbaast om zich heen, waarschijnlijk omdat hij me nergens ziet.

Ondanks dat het donker is, zie ik dat zijn haar blond is en zijn ogen een lichte kleur hebben. Zuchtend kijkt hij in het rond en wanneer hij een stap naar voor wilt zetten, struikelt hij over een tak.

Ik giechel maar sla meteen mijn hand voor mijn mond. Nu weet hij sowieso waar ik zit, fuck. Hij staat recht en veegt wat zand van zijn broek. Dan loopt hij mijn richting uit.

Ik heb twee opties nu: Ik ren uit vanachter het struikje, spring op mijn fiets en fiets super snel weg óf ik blijf zitten, hij vindt me en dan kan er nog van alles gebeuren.

Maar hij is te snel en nog voor ik een optie heb kunnen kiezen, zit hij naast me. Geschrokken deins ik achteruit. "Doe me alsjeblieft niets" mompel ik met een trillende stem en gooi beschermend mijn armen voor mijn hoofd.

Hij begint te lachen en ik kijk hem vragend. "Dus meneer vindt het grappig?". "Eigenlijk wel ja". Ik trek mijn knieën dichter naar mijn lichaam toe. "En wat vind je dan precies grappig als ik vragen mag?". "Gewoon, je was zo bang voor me. Er zijn nooit mensen bang van me."

Als mensen nooit bang van hem zijn moet hij een aardig persoon zijn, toch?

"Wat stom van me, ik heb me helemaal nog niet voorgesteld! Ik ben Harm" zegt hij en steekt vriendelijk zijn hand naar me uit. "June" glimlach ik en schud zijn hand.

-
T W O     M O N T H S     L A T E R
-

POV JUNE
"Hey sweetheart". Harm's stem klinkt vertrouwd en warm. Ik gooi mijn fiets op de grond om me vervolgens in zijn armen te gooien. Hij neemt me stevig vast en wrijft te tranen vanonder mijn ogen weg.

"Heb je het nog steeds moeilijk met het verlies van je moeder?" vraagt hij zacht, bang om me nog erger aan het huilen te maken. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik mis haar, dat is zeker. Maar ik haat het om pap zo van streek te zien."

Zacht wrijft hij over mijn schouder als teken van troost. Ik nestel me tegen hem aan en kijk aandachtig naar de sterren boven ons. "Zou het echt waar zijn?" vraag ik zacht.

Harm kijkt me niet-begrijpend aan. "Je weet wel, dat je een ster wordt als je dood gaat, zoals verhalen ons vertellen. Wetenschappers zeggen dat je na je dood gewoon alles gedaan is, maar zou dat ook echt zo zijn?".

Er valt een stilte. Harm gaat zacht met zijn hand door mijn haar. "Als het zo zou zijn, zou je moeder die ster zijn" zegt hij wanneer hij naar een willekeurige plek wijst.

Hij merkt dat ik niet weet naar waar hij wijst en neemt mijn vinger vast. "Daar" zegt hij nog eens. Ik concentreer me op de plaats en zie een zachte ster verschijnen, juist zoals haar. Zacht en teder.

Sinds ik Harm heb ontmoet, is alles veranderd. Het begon met "ongeplande" ontmoetingen, de momenten dat ik "toevallig" voorbij het einde van de muur reed en daar Harm aantrof. Tot Harm me op een dag uit het niets zoende en zei: "I remember the frist time i looked into your eyes and felt like i came home"

En ja sinds dien is alles een beetje begonnen. Ik stelde Harm, na weken piekeren, voor aan mijn gezin. Link en mijn moeder reageerde vrij goed, ze snapten het gevaar maar waren blij voor me.

Mijn vader heeft het er moeilijk mee gehad maar heeft zich er toch bij neergelegd. En dan kwam het vreselijke ongeval wat mijn moeder's leven heeft gekost.

Ik focus me op de ster die Harm me aanwees en fluister zacht: "I love you mom, i miss you". Harm drukt een zacht kusje op mijn voorhoofd en ik laat mijn tranen geruisloos stromen.

POV ROSE
Me: Vergeet onze afspraak van zometeen niet :))

Jeremy: Ik zou niet durven little one x

Me: Is je geraden ook x

Jeremy: Word ik nu bedreigd door mijn best friend? WOW WOW GAAT FOUT ?!!?!!!!

Me: Haha you're so me

Lachend leg ik mijn telefoon aan de kant en trek mijn schoenen aan. "Mam ik ga met Nala wandelen, ben voor het avondeten thuis!" schreeuw ik vanuit de hal. Wanneer ik haar mompelend hoor "is goed" zeggen, sla ik de deur achter me dicht en vertrek naar Jeremy.Naar onze zoveelste afspraak.

Jammer dat we nog steeds in de friendzone zitten.

Oh shit did i just really said that.

-

[ Shit Jeremy niet zo friendzonen D: Het is echt twee weken geleden dat ik heb ge-update, sorry daarvoor. Heb het echt super druk en had niet echt veel inspiratie, vandaar de sprong in de tijd :) Hoop dat jullie toch zo lief zijn om altijd te wachten tot ik een deel heb gepost en dan ook extra excited altijd zijn ^.^]