LIGHTNING UNITY

7.

Noc była wietrzna, co sprawiło że na korytarzu było słychać wszelkiego rodzaju świsty. Charlotte szła powoli w stronę pierwszej celi. Spojrzała w głąb pomieszczenia w którego kącie spał łysy, wychudzony mężczyzna. Dziewczyna powoli stawiała kolejne kroki w głąb korytarza. Za kolejnymi kratami zobaczyła odwróconego do niej plecami siedzącego po turecku mężczyznę o poczochranych włosach sięgających mu do ramion. Włosy i liczne tatuaże były swego rodzaju znakami rozpoznawczymi Syriusza odkąd tylko sięgała pamięcią. Patrzyła przez chwile na postać siedzącą w bezruchu. Niespodziewanie mężczyzna odwrócił się gwałtownie.

- Podejdź do światła! Żadnych gwałtownych ruchów- powiedziała mierząc w niego różdżką.

- Lily?- zapytał z niedowierzaniem w głosie mężczyzna wstając z podłogi- Lily, czy to ty? Oszalałem albo umarłem- stwierdził powoli zbliżając się do krat.

- Nie umarłeś, a co do tego pierwszego nie jestem pewna, podejdź do światła- powtórzyła trzęsącym się głosem Charlotte kompletnie ignorując fakt iż Syriusz pomylił ją z jej matką.

W tym momencie wiedziała że to on, lecz nadal chciała się o tym upewnić patrząc na jego twarz w świetle które cały czas emitował jej patronus.

- Lily, pomszczę ciebie i Jamesa, przyrzekam ci, zabije go kiedy tylko uda mi się stąd uciec- zamilkł na chwilę, ponieważ znalazł się w takiej odległości od Charlotte że zdołał przyjrzeć się jej twarzy- Twoje oczy. Takie same jak Jamesa. Nie, nie rozumiem- powiedział widocznie zagubiony.

- Jestem córką Jamesa- powiedziała dziewczyna.

- Charlotte- powiedział cicho- Na mą duszę, myślałem że postradałem zmysły. Co ty tu wyrabiasz dziecko?!

- Przyszłam dowiedzieć się prawdy. Nie wierzę że to zrobiłeś. Ludzie mówią o tobie różne rzeczy, ale teraz wiem że to nie prawda. Twoja aura, jest zielona. Jesteś pełen nadziei, ale na co?

- Na wydostanie się stąd. Powiedz mi, jak się tu dostałaś? Widzisz aury ludzi? - bombardował ją pytaniami.

- Przyleciałam. Widzisz, zaledwie wczoraj zostałam animagiem, i tak, widzę aury.

- Przyjmujesz formę smoka, taką samą jak twój patronus?- przerwał jej mężczyzna

- Tak- odpowiedziała krótko.

- Chwała Paracelsusowi! Czy będę mógł liczyć na twoją pomoc w przetransportowaniu się w bezpieczne miejsce kiedy już uda mi się wydostać z tej zatęchłej celi?- zapytał z nadzieją.

- T-tak, nie ma sprawy. Wytłumacz mi tylko jedną rzecz. Czemu niesłusznie cię osądzono?

Syriusz opowiedział jej całą historię ze szczegółami.

~*~

- A więc jesteś w Hufflepuffie, Charlotte?- zapytał z uśmiechem Syriusz.

- Ah, nie, jestem w Gryffindorze, to szalik mojego przyjaciela.

- Pewnie masz ich tam wielu...

- Czy ja wiem? Przyjaźnię się tylko z bliźniakami Weasley, Fredm i Georgem i Cedrikiem Diggorym, to właśnie on dał mi ten szalik.

- Opowiedz mi coś jeszcze o tym co się z tobą działo przez te lata. Jak tam się miewa mój chrześniak?

Charlotte posmutniała słysząc te słowa.

- Nie wiem wujku, nie mam kontaktu z Harrym. Kiedy nasi rodzice odeszli zamieszkał z siostrą mamy i jej rodziną. Oni, nie pozwolili mi na ani jedno spotkanie z nim przez te dziewięć lat. Ale, już w przyszłym roku Harry pójdzie do Hogwartu. Bardzo się tym stresuję. Wyobrażasz sobie wujku żyć jedenaście lat nie wiedząc o tym że ma się siostrę, a potem poznać ją tak znienacka?

- James mówił mi że ta Pelargonia-

- Petunia- poprawiła go Charlotte.

- Jeremy pies. James mówił mi że okropna z niej osoba, ale nie myślałem że jest aż tak źle. Chwila, w takim razie z kim ty się wychowywałaś?

- Wychował mnie profesor Snape.

- SEVERUS SNAPE?!- wydarł się Syriusz.

W odpowiedzi Charlotte jedynie pokiwała głową.

- Biedne dziecko. A ten popapraniec Lupin nie był łaskaw się tobą zająć? O porozmawiam z nim sobie kiedy już wyjdę na wolność.

- To nie tak wujku, wujek Severus jest na prawdę dobrym człowiekiem, niezrozumiałym, ale dobrym. Jest wspaniałym opiekunem. A co do wujka Remusa, to od dnia śmierci mamy i taty chciał się mną zająć, ale według profesora Dumbledora nie dałby sobie rady.

- Remus nie dałby sobie rady z wychowaniem dziecka?! Przecież on zawsze był taki dojrzały i, um, dorosły- wypowiedział to ostatnie słowo z obrzydzeniem.

- Nie o to chodzi, problem tkwił i praktycznie nadal tkwi w moich mocach. Potrzebowałam kogoś kto nauczyłby mnie je kontrolować i w pełni odkryć.

- Mocach?

Charlotte zdała sobie sprawę że Syriusz o niczym nie wiedział.

- Tamtej nocy w Dolinie Godryka zostałam przeszyta przez silne zaklęcie uśmiercające, i to dwukrotnie. Według Dumbledora, aktywowało to we mnie bardzo duże moce magiczne. Telekizneza, czytanie w myślach, podobno nawet ich kontrolowanie i wiele innych- powiedziała obojętnie.

- Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego ile rzeczy mnie ominęło przez te lata- westchnął- Odwiedzisz mnie jeszcze kiedyś?- zmienił temat.

- Tak, oczywiście. Może nie jutro, ale wrócę. Może coś ci przynieść wujku? Ubrania, jedzenie?

- Absolutnie nie! Charlotte, nikt nie może wiedzieć że tu byłaś. Wpadłabyś w okropne kłopoty. Zauważą że coś jest nie tak jeśli nagle zmienię ubrania i będe najedzony. Twoja obecność mi wystarczy- powiedział z uśmiechem.

- To prawda- przyznała mu racje niezadowolona- W takim razie już uciekam, zaraz wzejdzie słońce.

- Leć- zaśmiał się Syriusz.

Gdy to powiedział dziewczyna podbiegła do jednych z "drzwi" wychodzących na morze i rzuciła się w przestrzeń.

- Charlotte!- krzyknął mężczyzna.

Jego przerażenie nie trwało jednak długo, gdyż kilka sekund później na niebie pojawił się perłowy smok, który zaryczał głośno na pożegnanie.

~*~

- Nie wiem jak mu to powiem profesorze- powiedziała zatroskana Charlotte głaszcząc delikatnie feniksa śpiącego w gabinecie Dumbledora.

- Radziłbym ci poczekać kilka tygodni z powiedzeniem mu. Przypuszczam że będzie to dla niego duży szok. Harry nie wie nawet o istnieniu naszego świata.

Dziewczyna w odpowiedzi jedynie mruknęła ciche yhym.

- Twój brat wychował się bez rodziny i uwierz mi kiedy tylko się dowie, nic nie będzie w stanie sprawić że się od ciebie odwróci.

- Wiem profesorze, ale to nie zmienia faktu że bardzo się stresuję. Zostało już tylko sześć miesięcy.

- Aż sześć moja droga, AŻ sześć. Przed tobą egzaminy końcowe, z tego co wiem jakiś ważny projekt z zielarstwa, wakacje... Nie ma powodu do zmartwień moja droga.

- Może ma pan rację panie profesorze. Po prostu czekałam na ten moment tak długo i sama myśl o tym że on zaraz nadejdzie...

- Rozumiem Charlotte. Pamiętaj że szkoła pełna jest osob które chcą ci w tym pomóc.

- Cała szkoła wie że jesteśmy rodzeństwem profesorze- zmieniła temat dziewczyna- co jeśli nie dowie się tego ode mnie? Praktycznie kazdy może mu powiedzieć.

- O to bym sie nie martwił wszyscy uczniowie oprócz twoich przyjaciół są przekonani że Harry jest świadomy tego że jeteś jego siostrą, nie powiedzą mu tego, bo wydaje im się to oczywiste.