Horror Isn't Fun

1. The New House

Met alle kleding die ze nog had, met alle spullen die ze nog had, stapte ze uit de auto voor het  grote huis.

Het huis had een grote oprit, met grind. Een tuin vol met herfst bladeren, met een grote boom, wat een raam van het huis bedekt. De laatste takken van de boom zaten aan de zijkant van het huis geklemd.

Het huis had een grote deur, de voordeur. Hij had twee grote ringen die in het midden hingen, om de deur open te maken.

Het huis zag er oud uit met de treurige begroeien eromheen.

Addy stond treurig voor het huis te wachten tot haar ouders ook wat spullen en de sleutel hadden om de grote houten deuren open te maken.

‘Vind je het niet mooi?’ Vraagt haar moeder en kijkt verblijd naar het grote huis.

‘Groot is niet meteen mooi,’ mompelt Addy en stapt het huis binnen.

Haar moeder zucht heel diep en ziet haar dochter beteuterd kijken.

Ze laat haar schouders hangen en loopt naar Addy en slaat haar arm om haar heen.

‘Je moet niet meteen denken dat het niet leuk is, alles je doet alsof je het leuk vind, vind je dat ook vaak zo,’ zegt ze en geeft haar dochter een kus op haar wang.

Addy loopt naar binnen en kijkt naar de trap. Het is een ronde trap naar boven.

Ze loopt met haar spullen langs een kastje en haalt haar vingen over de rand. Vervolgens staat er een streep van haar vinger en ziet ze hoe dik de laag stof is die er boven op ligt.

‘Hoe lang is hier niemand geweest,’ mompelt ze in zichzelf.

Haar vader komt naast haar staan en geeft haar een kus op haar wang.

‘En liefje, wat vind je ervan?’ Vraagt hij.

‘Alles is goed,’ zegt ze en zucht. Ze zal er echt het beste van moeten maken.

Addy is bezig met een kop thee te zetten als er een vrouw de keuken in komt lopen. De vrouw glimlacht en loop om het kookeiland heen om Addy een hand te geven.

‘Jij moet Addy zijn,’ zegt ze.’

Een beetje verward geeft Addy de vrouw een hand en kijk wantrouwend naar haar.

Meteen kijkt de vrouw serieus. ‘O sorry, ik ben de makelaar, Lissy,’ zegt de vrouw en glimlacht weer haar fel witte tanden blond. Lissy gooide steeds heel vrouwelijk haar haar over haar schouder.

Haar ouders komen de kamer binnen en begroeten de iets te vriendelijke Lissy.

‘Jullie hoeven alleen nog maar jullie handtekening te zetten,’ zegt Lissy en gooit haar haar naar achteren.

Addy haar moeder kijkt naar haar man.

Wat was hij toch knap… Hij kijkt haar aan met een glimlach en geeft nadat hij zijn handtekening had gezet de pen aan haar.

‘Hier Vivian, nu is het jou beurt,’ zegt hij en schuift ook het papiertje naar haar toe.

Ze zucht en zet haar handtekening.

Langzaam haalt ze de pen van het papier en nog voor ze iets kon zeggen grist de Lissy de pen en het papiertje onder haar vandaan en rent de gang in.

‘Doeg! Heb een fijn leven!’ Roept die vrouw uit en gooit de deur dicht.

Vivian en Chris kijken elkaar verbaast aan maar dan slaat Chris zijn hand om de middel van Vivian.

Met een zucht laat Addy zich zakken op de stoel.