Horror Isn't Fun

2. Who is he?

‘Jezus, zet je muziek eens zachter,’ roept haar moeder en loopt naar de muziekknop. Ze draait hem terug.

Verbaast kijkt Addy naar de plek waar de jongen zojuist nog had gestaan. Maar hij was weg.

Haar moeder zucht.

‘Wat voor een pizza wil je?’ Vraagt ze met een telefoon in haar hand.

‘Mozzarella..’ Zegt Addy. Haar moeder kijkt haar raar aan.

‘Wat is er nou aan de hand? Heb je een geest gezien ofzo?’ Vraagt ze.

Haar moeder was duidelijk geïrriteerd dus Addy herstelde haar houding.

‘Nee,’ zegt ze met een neppe glimlach. ‘Ik was iets kwijt, maar ik weet al waar het is.’

Haar moeder schud haar hoofd en neemt de telefoon weer aan d’r hoofd en loopt haar de kamer uit.

Ze kijkt weer in de spiegel om te kijken of de jongen er nog stond, maar hij was weg.

Ze pakte haar laatste spullen uit en hing lampjes op in de hoeken om haar kamer gezellig te maken.

Ze liep langs de trap naar beneden.

De bel ging. Haar ouders stonden dozen uit te pakken bij de voordeur en ze deden de deur open.

‘Pizza!’ Roept Addy en loopt naar de voordeur.

Maar het was niet de pizzacoureur.

Voor de deur stonden een man een vrouw, netjes gekleed en keken hun aan.

‘Hallo, wij zijn jullie buren,’ zegt de vrouw met een lach.

De vrouw stelt zich voor als Lydia en de man als Kit.

‘Kom binnen,’ zegt Vivian en stapt achteruit.

‘Nee, wij moeten weer verder, maar lief van jullie,’ zegt Lydia en geeft Josh een fles champagne.

‘Deze is voor jullie,’ zegt ze.

‘Wij hopen dat onze zoon jullie niet heeft lastig gevallen?’ Vraagt Kit.

‘Zoon?’ Vraagt Vivian en kijkt Josh aan.

‘Sam, hij is onze zoon. Hij speelde vroeger met het meisje in dit huis en hij is erg verward dus misschien zal hij jullie huis nog binnen lopen,’ zegt Kit.

Hij heet dus Sam… Vivian en Josh kijken Addy aan.

‘Is hij nog bij jou langs geweest?’ Vraagt Vivian.

Addy schud zo verbaasd mogelijk als ze kan acteren haar hoofd.

‘Niet gezien.’

Kit zucht opgelucht.

‘Wij nodigen jullie uit voor een diner bij ons huis, morgen zeven uur,’ zegt Lydia.

‘Oh, dat zouden we erg leuk vinden,’ zegt Josh en ze nemen afscheid. Meteen kom de pizzacoureur aanlopen en geeft hun de pizza’s.

Addy was in de war. Ze snapte er helemaal niks van.

Josh en Vivian lagen in bed.

‘Wat is er?’ Vraagt Josh als Vivian naar het plafond kijkt.

‘Ik weet het niet,’ mompelt ze. ‘Addy doe zo raar sinds dat skelet op haar is gevallen. Zal ze bang zijn?’

‘Nee, Addy is een taaie. Er zal niks aan de hand zijn. Laat haar maar, ze draait vanzelf wel bij. Over een weekje mag ze weer naar school. Op deze school zal ze niemand slaan.’

Maar daar was Vivian nog niet zo gerust op.

Addy deed haar pyjamabroek aan trok haar shirt en bh uit. Ze draaide zich om, om haar hemptje te pakken.

Maar daar, voor haar neus stond Sam.

Ze maakte een gilletje van schrik en trok een kleedje van haar bed om haar naakte bovenlijf te bedekken.

Sam had grote ogen van schrik en draaide zich om.

‘S-s-sorry,’ begint hij. ‘I-i-ik was niet dat je n-naakt w-was,’ stottert hij.

Snel pakt ze haar hemptje en trekt hem aan.

‘Maakt niet uit,’ begint ze om de jongen te kalmeren. Sam loopt door de kamer met zijn ogen dicht en stoot van alles om.

Hij stopt met lopen.

‘Mag ik al kijken?’ Vraagt hij.

‘Ja,’ zegt ze en propt haar haar in een knot.

‘S-sorry,’ zegt hij nogmaals.

‘Het is al goed,’ zegt ze en gaat op haar bed zitten.

‘Kom maar zitten,’ zegt ze en Sam gaat naast haar zitten.

Addy bied hem haar kop thee aan die hij maar al te graag aanneemt.

‘Dus Sam, vertel me eens, hoe zit het?’ Vraagt Addy en kijkt hem doordringend aan.

 ‘Hoe weet je hoe ik heet?’ Vraagt hij geschokt.

‘Je ouders,’ zegt Addy en kijkt hem nog doordringender aan. ‘Ze hebben gezegd dat je hier vroeger met een meisje speelde.

Dat bleek hem te raken.

‘Dat klopt,’ zegt hij en de tranen kom opwellen. Hij voelt ze prikkelen.

Maar ineens veranderd zijn houding.

‘Maar ze is dood,’ zegt hij en kijkt weer met zijn ijskoude blik voor zich uit.

Addy schrikt ervan.

‘Het spijt me,’ zegt ze en kijkt naar hou gevouwen handen die in haar schoot liggen.

Ze moest lachen.

‘Maar wat doe je zomaar in mijn huis, terwijl je weet dat ik hier nu woon?’ Vraagt ze om te kunnen weten wanneer hij weggaat.

‘Gewoon,’ zegt hij grijzend.

‘Ik wilde je ontmoeten,’ zegt hij.

‘Okee,’ zegt ze onbegrijpelijk. ‘Mag ik nu gaan slapen?

‘Nog niet,’ zegt hij.

‘Wat wil je nog van me?’ Vraagt ze zuchtend.

‘Niks, laat maar,’ zegt hij hoofdschuddend en wilt de deur uitlopen.

‘Wacht!’ Roept ze. Hij draait zich om. ‘Ja?’

‘Zie ik je morgen?’ Vraagt ze.

‘Misschien,’ zegt hij en knipoogt.