Horror Isn't Fun

7. Big news

Addy stormt het restaurant uit en rent naar huis.

Ze voelt haar hart tegen haar borstkas bonzen.

Ze voelt zich vervelend over hoe ze tegen haar moeder had gedaan. Anders wist ze nu al wat er aan de hand is.

Als ze buiten adem aankomt ziet ze een politieauto voor de deur staan.

In plaats van dat haar hart rustig word, maakt het nog een sprongetje.

Ze rukt de deuren open en ziet aan de keukentafel twee agenten zitten.

Alle ogen zijn op een dossier gericht.

‘Wat is er?’ Vraagt Addy.

‘Laat ons maar even alleen,’ zegt Vivian en de agenten knikken.

‘Kom maar zitten, lieverd,’ zegt Josh.

Langzaam zet ze een aantal stappen, vastberaden voor wat ze gaat horen.

Josh knikt naar de stoel maar Addy schud haar hoofd.

‘Ik blijf liever staan.’

Vivian zucht.

‘Josh is niet jouw echte vader.’

Een paar seconden kijkt Addy Vivian geschokt aan.

Maar als het tot Addy doordringt voelt ze de woede tot haar door dringen.

‘Wat?’ Fluistert ze door de lucht.

‘Je vader is gestorven voor je bent geboren,’ zegt Josh.

Nog meer lange secondes vergaan.

‘Dus jij bent niet mijn vader?’ Vraagt Addy. Ze fluistert nog altijd.

Josh staat op en loopt richting Addy.

‘Nee, maar je bent en blijft voor altijd mijn kin…’

‘Raak me niet aan.’ Zegt Addy witheet.

Ze steekt haar arm uit om Josh tegen te houden die met zijn armen open staat.

‘Raak. Me. Niet. AAN!’

Josh kijkt verdrietig en zet een aantal stappen terug.

‘Hoe heet mijn echte vader?’ Addy staat nog altijd in dezelfde boze houding.

‘Brain Wood.’

Addy’s brein maakt overuren.

‘Addy Hill. Addy Wood. Addy Hill. Addy Wood.’

Haar hoofd kan niet verwerken wat nou beter klinkt. Haar naar van Josh, haar naam van haar vader.

Addy staat nog altijd met haar arm omhoog met een rood hoofd na te denken.

‘Laat me de aankomende uren met rust. Laat me met rust. Alleen.’

Addy laat langzaam haar arm zakken.

Alsof alle botten in haar lichaam de afgelopen 400 jaar vast hebben gestaan, voelt ze alle boten kraken in haar lichaam.

Ze draait zich beheerst om en loopt de trap op.

‘Vivian Wood. Addy Wood. Addy Wood.’

Ze opent haar deur en ziet Sam op haar bed zitten.

Die is de laatste die ze op dit moment wilt zien.

‘Ga weg.’

Hij staat snel op.

‘Maar..’

‘Ga…’

Addy loopt rechtdoor en laat zich op haar bed vallen.

Addy voelt een windvlaag. Sam is weg.

Ze hoort een aantal voetstappen naar boven komen.

Er word op de deur geklopt maar Addy draait zich alleen maar om, om naar het plafond te kijken.

Ze voelt de eerste tranen over haar wangen glijden.

Ze zijn warm, maar voelen koud aan op haar heette wangen.

‘Wij gaan even naar het politiebureau. Bel als er wat is,’ zegt Vivian.

Het duurde een aantal secondes voor Addy  de voetstappen hoort verdwijnen.

Ze pakt een kussen en legt hem op haar gezicht. Ze gilt er keihard in.

Als Addy voelt dat haar lichaam de woede onder controle heeft, loopt ze naar het kantoor van Josh.

Ze heeft zich voorgenomen hem nooit meer papa te noemen.

Ze trekt alle lades open en kijkt door alle documenten. Allemaal namen van mensen die Josh ooit geholpen heeft een baant vinden.

Maar helemaal achterin in de lade, ziet ze de naam die haar hart harder laat kloppen.

“BRAIN WOOD”

Ze legt hem op het bureau en ziet er allemaal krantenstukjes uitkomen.

Met een zucht opent ze de map. Aan de zijkanten ziet ze er allemaal stukjes uitsteken.

Bovenop ligt het nieuwste stukje die Addy in het restaurant zag liggen.

“WOOD PLEEGT ZELFMOORD?”

“MOORD IN ACTIE GEZET?”

“DADER WOOD ONBEKEND”

Als Addy denkt dat ze het niet meer heeft, slaat ze de map dicht.

Haar vader is vermoord.

En de politie gaat haar vertellen door wie.