Horror Isn't Fun

6. Brian Wood

Laat in de ochtend word Addy wakker door de zon die op haar gezicht schijnt.

Ze glimlacht als ze het dagboek in haar armen voelt en denkt aan de kus van gisteren avond.

Wat zou Sam nu aan het doen zijn?

“Ik ga zo Sam oproepen. Kijken of het helpt. Vragen of hij mij het stadje wilt laten zien. Hopelijk komt er ook nog een tweede zoen!”

 

Ze stapt uit bed en maakt zich zo mooi mogelijk en gaat weer in bed liggen, klaar om Sam op te roepen.

SAM! Schreeuwt Addy keihard in haar hoofd.

In minder dan een seconden staat Sam voor haar kast, alsof hij daar altijd al gestaan heeft.

Hij glimlacht als hij Addy zo in bed ziet liggen.

‘Wat is er lieveling? Mis je me zo?’ Vraagt hij uitdagend en lacht. Zijn witte tanden zien eruit alsof ze glimmen.

‘Ja,’ zegt Addy giechelend. ‘Ik vroeg me af of je me vandaag de stad wilt laten zien, in het daglicht.’

Sam zet een paar stappen in haar richting en komt naast haar op het bed zitten. Hij laat zijn vinger langs haar wang glijden en kijkt haar lief aan.

‘Maar natuurlijk wil ik dat. Ik kom over een half uurtje wel terug via de voordeur, dan heb je nog tijd om je aan te kleden.’

Ze knikt en stapt uit bed. Ze wilt nog wat zeggen, maar Sam is al verdwenen.

Ze trekt haar nieuwe broek aan, haar mooiste shirt, en loopt op haar All Stars naar beneden. Net voor ze beneden is, hoort Addy haar ouders praten. Maar het klinkt niet heel gezellig.

‘Hoe kan ik je nou vertrouwen?’ Vraagt Josh.

‘We hier gekomen om Brian Wood te vergeten, weet je nog?.’

‘Je moet het Addy vertellen!’ Roept Josh nog harder.

Addy loopt de laatste paar treden naar beneden en komt de keuken binnenlopen.

‘Wat moet je mij vertellen?’ Vraagt Addy en kijkt haar moeder strak aan.

Josh en Vivian kijken geschrokken op. Vivian weet niet wat ze moet zeggen.

‘En waarom zijn we hier heen verhuisd, ook al weer?’

‘Lieverd..’

‘Niks lieverd. Ik dacht dat we vanaf nu eerlijk zouden zijn. Wat moet ik weten?’ Vraagt Addy en staat gespannen op de grond.

‘Ik denk niet dat je het nu al moet weten…’

‘Zeg het haar nou maar,’ fluistert Josh naar Vivian.

‘Nee, ik denk dat we nog even moeten wachten…’

‘Weet je wat, zoek het lekker uit. Ik kom vanavond laat wel weer terug. Ik ga naar Sam. Ik hoor het wel wanneer je niet meer wilt “wachten”.’

Op het moment dat Addy zich omdraait, gaat de deurbel.

Alsof Sam het precies wist.

Vivian loopt Addy achterna en Addy opent de deur.

Voor haar staat Sam.

‘Kom,’ gromt Addy en loopt langs Sam heen, het pad af.

Als Addy naar links gaat, ziet ze dat Sam nog bij de deuropening staat.

Hij praat met haar moeder.

Addy ziet Sam knikken en Vivian sluit de deur.

Als ze Sam naar haar toe ziet lopen, verdwijnt haar boosheid meteen. Alsof hij wat uitstraalt.