GERÇEK ACI

Sekiz yaşındayken hayatın ne olduğunu anlamaya başlamıştım. Her Çocuk gibi ben de gülmeyi istiyordum, ama ben de farklı olan sey herkes gibi değildim. Fakir olmak suç muydu bu dünyada? Evet suçmuş.

Babam askerlikte bir mayına basmış ve iki kolunu kaybetmişti, annem ise erkek kardeşimin doğumu sırasında vefat etmişti. Bu acıyla dayanabilir mi insan. Evet insan dayanıyor. Çünkü: Geride kalanlar için dayanmak zorundasın.

Ben de dayandım babam ve kardeşim için dayandım. Sekiz yaşındayken inşaatta çalıştım. Sabah yedide kalkıyordum, akşam yedide eve geliyordum. Bir gün inşaattaydım iki tane çocuk geçti sekiz dokuz yaşlarında vardı. İki arkadaş mutlulardı, oyun oynuyorlar ben ise gözyaşlarına boğularak sadece onları seyrediyordum. Ustam çağırdı beni gel buraya nerede kaldın, Seni gerizekalı. Boşuna mı sana para veriyorum diye azarladı beni sonra dövdü bir şey diyemedim. çünkü: mecburdum çalışmaya.

Bizim Sülalemiz baya geniş bir sülale dir 7 tane amcam 4 tane halam 8 tane dayım 4 tane de teyzem var. Dedelerim o kadar zenginler ki anlatamam. Hiçbir zaman Dede sevgisi, nene sevgisi nedir bilmem. Ali dedem babamı evlatlıktan reddetmiş gibiydi. Sanki babam dedemin oğlu değildi. Annem desem güzel annem onu da babası reddetmişti gerçekten. çünkü annem ve babam birbirlerini o kadar çok seviyorlarmış ki, Dedem annemi babama vermemiş. Babam da kaçırmış annemi.

Üç yaşında olan kardeşim evde babamın yanında kalıyordu. Babam benim için çok büyük bir adam, o vatanını savunmak için bu haldey di. Onlar için başaracağım. Babam bir gün bana dedi ki: ogul dedi keşke Allah bu canımı alsa da bu günleri görmesem, senin çalıştığını görmek bana o kadar acı veriyor ki. Babam dedim niye böyle diyorsun kaderimizde bu varmış dedim. Başımızı sokacak bir yerimiz vardı. Babam her zaman der oğul şükretmeyi bilirsen Yüce Rabbim sana her türlü kapıyı açacaktır elbet bir gün derdi.