Liefde & Verraad III

04.

Iets gekalmeerd liep ik met Marion weer terug mee naar binnen. Niet omdat ik dat wilde, maar ik had in dit geval weinig te willen.
'Eva' wenkte mevrouw Mechels me meteen.
'Moet ik met je mee' bood Marion me aan.
'Nee bedankt' schudde ik mijn hoofd. Ik moest dit maar alleen doen. Ik kon niet altijd en eeuwig andere het werk laten opknappen als het lastig werd.
'Ga even zitten' werd me opgedragen terwijl ze zelf de deur van het kantoor achter ons sloot.
'Ik heb met Floris gesproken, maar hij wil er niet veel over kwijt' keek ze me aan terwijl ze tegen me sprak. Wilde ze nou dat ik het dan maar zou vertellen.
'Ik ook niet' vouwde ik mijn handen samen in mijn schoot.
'Maar je wilt ook niet met hem hier op één bureau werken. Hij heeft er geen problemen mee en jij bent zijn partner niet' legde ze de vraag wederom bij mij neer.
'Nee hij is zelf het probleem' zuchtte ik diep. Ze begreep er echt helemaal niks van.
'Jullie waren collega's toch in Amsterdam' begon ze zelf maar te vissen. Een klein knikje van mijn kant bevestigde haar vraag.
'Volgens meneer Verbeek waren jullie een goed team' vervolgde ze haar verhaal.
'Wat weet u daar allemaal van' was ik nu degene die een vraag stelde. Voor hetzelfde geldt wist ze veel meer dan ze al die tijd had laten blijken.
'Dat jullie een goed team waren en dat Verbeek heel blij met jou was. En dat hij baalde dat je zo plots terug hierheen vertrok' bleef Mechels er een beetje vaag over.
'En nog meer' nam ik er geen genoegen mee.
'Wat jij mij verteld hebt. Dat je daar iets had met een getrouwde man die je puntje bij paaltje liet zitten' schudde ze haar hoofd dat ze meer niet wist.
'Of ga je me nou vertellen dat Floris die man is' keek ze me wantrouwend aan. Even was ik stil. Moest ik nu gewoon eerlijk zijn, of was het beter om toch te ontkennen.
'Eva' wachtte ze op een antwoord.
'Nee natuurlijk niet' besloot ik te ontkennen. 'Dat mag toch helemaal niet' voegde ik er overtuigend aan toe.
'Nee. Maar ik weet natuurlijk niet hoe andere daar mee om gaan. Of die de regels wel nauwlettend opvolgen' legde ze het nu bij Verbeek neer.
'Dat weet ik ook niet. Maar het was niet hem' weigerde ik zijn naam uit te spreken.
'Dan moet je of met een goede reden komen en anders neem ik aan dat er hier gewoon samen gewerkt kan worden binnen dit bureau' gaf ze me eigenlijk geen keus meer. Of ik moest alsnog eerlijk zijn, maar dan zou ik helemaal de wind van voren krijgen dat ik ook nog eens gelogen had.
'Dus wat word het' drong ze aan op een antwoord.
'Ik werk wel samen' zuchtte ik nogmaals. Eigenlijk was ik het er nog altijd niet mee eens maar ja.
'En waag het niet om alsnog ontslag te nemen of om overplaatsing aan te vragen' waarschuwde ze me.
'Ik moet ook ergens mijn huur van betalen hoor' sneerde ik dat ik echt niet zomaar weg kon gaan. Al had ik dat nog zo graag gewild.
'Aan het werk dan' wuifde ze me het kantoor uit. Nu zou de ellende pas echt gaan beginnen.