Liefde & Verraad III

38.

Al bij binnenkomst was Vince zijn zogezegde pijn vergeten. Net als Fleur en Melle rende hij in het rond en klauterde er op los. Ze hadden het altijd zo naar hun zin met z'n drieën.
'Wil je er over praten' keek ik vragend naar de persoon die aan de andere kant van de tafel zat. Hij was de hele tijd al erg stil, zo niet zichzelf.
'Ik weet niet' haalde hij zijn schouders op. Waarschijnlijk wilde hij mij er niet mee lastig vallen.
'Doe nou maar' moedigde ik hem toch aan het te doen. Schijnbaar zit hij er nogal mee, anders was hij nu niet zo stil geweest.
'Ik wilde scheiden' begon hij zuchtend toch te vertellen. 'Zij was het er niet mee eens. We zouden co-ouderschap krijgen maar ook daar was ze het niet mee eens. Ik verliet mijn gezin en dus had ik minder recht op Fleur zei ze. En met mijn werk was de zorg voor mijn dochter niet te doen waren haar argumenten' sprak hij rustig verder terwijl ik af en toe knikte dat ik het begreep.
'We kregen toch co-ouderschap maar ze lapte alle regels aan haar laars. Ze bracht Fleur te laat, ze kwam haar soms eerder ophalen. Allemaal van dat soort dingen. Toen ik er wat van zei, schoof ze het wederom af op mijn werk. Ja het was lastig en ik had een oppas nodig maar ik deed er echt alles voor om het zo goed mogelijk te regelen als ze bij mij was. De rechter gaf haar, haar zin, zij kreeg de voogdij en ik een omgangsregeling' zuchtte hij opnieuw. Het was een duidelijke opluchting om erover te praten voor hem. Wederom knikte ik begrijpend zodat hij verder kon vertellen.
'Ook aan de omgangsregeling hield ze zich niet. Ik zag Fleur nog amper, ze hield haar bij me weg en bracht en haalde haar als het haar uit kwam. Toen ben ik naar rechter gestapt want ik had immers ook rechten. Deze rechter was een stuk minder op haar hand. Ik kreeg de voogdij en zij een omgangsregeling. Maar natuurlijk hield ze zich ook daar niet aan. Ze bracht Fleur keer op keer te laat terug terwijl ik elke keer maar zat te wachten en hoopte dat ze weer terug zou komen. Ik trok dat niet meer' schudde hij afkeurend zijn hoofd. 'Na de zoveelste keer dat ik weer een dag in onzekerheid had gezeten of ze nog wel thuis zou komen was de maat vol. Ik heb een contactverbod geeist en gekregen. Ik wilde rust voor Fleur. Niet meer dat getouw trek, en daarom ben ik ook hier naar Maastricht gekomen. De rust en mijn ouders die me kunnen helpen met de opvang' slikte hij een brok uit zijn keel vandaan. 'Ze maakt Fleur helemaal kapot' schudde hij wederom met zijn hoofd. Bemoedigend pakte ik zijn hand die op de tafel tussen ons in lag. Waarom ik het deed weet ik ook niet. Maar het had iets, hij had zo gevochten voor zijn dochter. Alles had hij voor haar over, dat was wel duidelijk.
'Ik had nooit met haar moeten trouwen' verafschuwde hij zichzelf. Alsof ik iets aan die informatie had, als hij niet met haar was getrouwd, dan was alles nu sowieso anders geweest.
'Ze had vast ook wel goeie punten' antwoordde ik daarom ook maar. Er moest toch een reden zijn waarom hij juist met haar getrouwd was geweest. Als antwoord haalde hij zijn schouders op. Alsof het er niet meer toe deed.
'Ik ga mezelf maar eens uitsloven' stond hij op.
'Ja papa kom' riep Fleur hem enthousiast.
'Ja' vielen de jongens hem bij. Hij had er in elk geval een mooie dochter, en mijn ventjes een vriendinnetje aan overgehouden. Misschien was dat dan haar goeie punt geweest. Overmand door gevoelens bleef ik alleen achter, als ik meer mijn best had gedaan, dan had het nooit zover hoeven komen. Het was allemaal mijn schuld geweest.