Dear diary

~Κεφάλαιο πρώτο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα η μέρα μου ήταν πολύ κουραστική και βαρετή. Αρχικά... Πρώτα απ' όλα είχαμε γυμναστική την δεύτερη ώρα και είδα που ο Τζον παρατηρούσε την Κέισι. Απορώ γιατί δεν μου είχε πει κάτι (ότι του αρέσει ας πούμε) γιατί είμαστε κολλητοί από πολύ μικρή ηλικία και νόμιζα ότι εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον. Εκνευρίστηκα είναι η αλήθεια γιατί τελευταία με έχει παραμελήσει, κάνει πλέον παρέα με τα αγόρια της τάξης και δεν μου λέει όσα του συμβαίνουν.
Εμένα κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι, τρέχω κατευθείαν σε αυτόν και δεν ξεχνάω να του πω ούτε τη παραμικρή λεπτομέρεια. Και αυτός τι κάνει τώρα; Ξεπουλάει τη φιλία μας με τον χειρότερο τρόπο. Ελπίζω αυτό το πράγμα να μην συνεχιστεί για πολύ καιρό. Είναι πολύ σπαστικό ρε γαμώτο. Να νομίζεις ότι χάνεις τον αδερφό σου.

Σήμερα ο Τζέιμς με κοιτούσε συνέχεια και μου χαμογελούσε. Ένιωθα πεταλούδες παντού. Ειναι τόσο όμορφος! Από την πρώτη στιγμή που τον είδα μου άρεσε πολύ... Η Μαίρη λέει ότι δεν είναι ωραίος, αλλά εγώ του βρήκα κάτι που δεν βλέπουν οι υπόλοιποι. Έτσι όπως καθόμουν στο παγκάκι και περίμενα την Μαίρη να κατέβει, έρχεται και κάθεται δίπλα μου. "Ωχ αμάν" σκέφτηκα "τι κάνω τώρα;"

-Γειά σου Κρίστι.
-Γειά σου Τζέιμς τι κάνεις;
-Καλά εσύ;
-Μιά χαρά.
-Τι έχετε τώρα;
-Μαθηματικά (του λέω) εσύ;
-Γυμναστική.

Περιμένω μήπως και ρίξει καμία σποντίτσα ή πει κάτι έξυπνο αλλά για μερικά δευτερόλεπτα κοιτούσαμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Λες και μιλούσαμε με τα μάτια. Αποφάσισα να πάρω πρώτη το λόγο ρωτώντας τον "τι νέα;" Αντιλήφθηκα μετά ότι η ερώτηση ήταν λίγο άκυρη αλλά δεν το μετάνιωσα. Μου απάντησε "είσαι πολύ γλυκιά". Εκείνη τη στιγμή μάλλον κοκκίνισα, όπως κάνω συνήθως... "Ευχαριστώ" του απαντώ "και εσύ είσαι πολύ γλυκός". Μου χαμογελάει με αυτό το υπέροχο χαμόγελο του και με κοιτάει με ένα απίστευτα σαγηνευτικό βλέμμα και πλησιάζει πιο κοντά... "Μα που είναι η Μαίρη;" σκέφτηκα. Άρχισα να νιώθω ότι ιδρώνω, να κοκκινίζω πάλι και παντού πεταλούδες. Αγχώθηκα λίγο για να πω την αλήθεια, να μην ρεζιλευτώ αλλά δεν πρόλαβε να γίνει κάτι γιατί εκείνη τη στιγμή βρήκε να εμφανιστεί η Μαίρη. "Καλά είναι δυνατόν;" σκέφτηκα. Πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές βρίσκει να εμφανίζεται αυτό το κορίτσι.

"Που είσαι ρε ηλίθια και σε έψαχνα παντού" μου λέει χωρίς να παρατηρήσει τον Τζέιμς. Τον βλέπει. "Ωπ γεια Τζέιμς τι κάνεις;" Εκείνη τη στιγμή άρχισα να αναρωτιέμαι "γιατί θεέ μου είναι κολλητή μου;". "Γεια σου Μαίρη" της απαντά. "Μπα πως και με θυμήθηκες;" της λέω. "Έλα τώρα, δεν νομίζω να σε πείραξε και πολύ που άργησα..." Για να σώσω την κατάσταση και να μην γίνω παραπάνω ρεζίλι της λέω "σωστά πρέπει να το συνηθίζω ότι πάντα αργείς".
Δεν με πείραξε τόσο αυτό που είπε, με πείραξε όμως που το είπε μπροστά στον Τζέιμς. Εγώ ποτέ δεν θα την ντρόπιαζα έτσι.

Χτυπάει το κουδούνι για μέσα. "Λοιπόν κορίτσια εγώ σας αφήνω εδώ γιατί έχω γυμναστική τώρα. Καλό μάθημα" μου λέει και του ανταποδίδω. Πριν καν προλάβω να του γυρίσω την πλάτη με τραβάει από το χέρι και μου λέει "εμείς θα τα ξαναπούμε" και με κοιτάει με το γνωστό δικό του βλέμμα. "Να είσαι σίγουρος" του λέω και φεύγω. Δεν ξέρω πως πήρα εκείνη τη στιγμή το θάρρος και του το είπα γιατί σε κάτι τέτοιες καταστάσεις πάντα κοκκινίζω, ρίχνω ένα χαμόγελο και φεύγω.

Στα μαθηματικά ήταν τόσο βαρετά.. Περίμενα πως και πως να χτυπήσει το κουδούνι. Παρόλο που καταλάβαινα τι έλεγε η Μαθηματικός, κοιτούσα τον πίνακα με ένα άδειο βλέμμα. Σκεφτόμουν τον Τζέιμς. Προφανώς. Γιατί τι άλλο μπορεί να σκέφτεσαι κοιτώντας τον πίνακα με το βλέμμα της αγελάδας σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο της ζωής σου, την εφηβεία; Η Κέισι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μου αποσπάσει την προσοχή κάνοντας περίεργους ήχους και φωνές για να γυρίσω απορημένη και να την ρωτήσω τι παθαίνει κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Αλλά τίποτα. "Εε αμάν πια, την πίστη μου έβγαλες" μου λέει "τι στο καλό σού συμβαίνει;" Γυρνάω και την κοιτάω με απορία και της λέω "τι;". "Αα καλά κατάλαβα... Να φανταστώ.. Τζέιμς" μου λέει και μου ζητάει να της πω με λεπτομέρειες τι έγινε. Ακόμα και αυτό που έκανε η Μαίρη. Καθώς της εξηγούσα τι συνέβη ακούγεται η κ. Ντόρι:
-κορίτσια, εδώ θα τα συζητήσετε όλα; Το σημερινό μάθημα είναι από τα πιο σημαντικά για φέτος.
-Συγνώμη κ. Ντόρι, δεν θα επαναληφθεί.
-Το καλό που σας θέλω. Δεν μπορώ να βλέπω τις καλύτερες μαθήτριες μου να χαζομερούν.

Πήγε να πεταχτεί η Κέισι και να πει το γνωστό "μα κ. Ντόρι, δεν κάναμε και κάτι το κακό" αλλά πρόλαβα να το σώσω λέγοντας "Ναι κ. Ντόρι, έχετε δίκιο" και συνεχίστηκε το μάθημα. Γράφω στο βιβλίο της Κέισι *θα σου πω μετά* Μετά από λίγα λεπτά άρχισα να νιώθω ότι κάτι με πνίγει. Ίσως να ήταν το ζιβάγκο, δεν ξέρω. Ζήτησα την άδεια από τη κ. Ντόρι να βγω για λίγο έξω μήπως νιώσω καλύτερα. Δεν το έκανα επίτηδες για να δω τον Τζέιμς, αλήθεια δεν ένιωθα καλά.
Βγήκα έξω στην αυλή και πήγα στις βρύσες να πιω νερό. Άρχισα να ανακατεύομαι και ένιωσα ότι αν κάτσω λίγο ακόμα στο σχολείο, θα κάνω μπαμ. Με βλέπει εκείνη την ώρα ο Τζέιμς έτσι όπως ήμουν και έρχεται κατευθείαν προς το μέρος μου.
-Είσαι καλά; έχεις χλωμιάσει και ανησύχησα, μου είπε.
-Θα φύγω. Συγνώμη.
-Καλά και γιατί ζητάς συγνώμη;
-Σου υποσχέθηκα πριν ότι θα μιλήσουμε αργότερα αλλά πρέπει να φύγω τώρα, του λέω.
-Πάνε στο σπίτι σου να ξεκουραστείς τώρα και τα λέμε μία άλλη φορά, δεν χάθηκε και ο κόσμος.
-Εντάξει αλλά να ξέρεις εγώ τηρώ τις υποσχέσεις μου, γι'αυτό νιώθω τύψεις τώρα.
Έρχεται από μπροστά μου, μου χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά και μου λέει "αυτό να το θυμάσαι πάντα" και μου δίνει ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Τι το ήθελε και αυτός τώρα το φιλί... Πυρετό ανέβασα...