Dear diary

~κεφάλαιο δωδέκατο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ο καθένας πλέον έχει διαλέξει το δικό του δρόμο για τη ζωή. Ο Ζαν ας πούμε έχει φύγει στο Παρίσι, η Μαίρη είναι κλεισμένη όλη τη μέρα σπίτι της και κλαίει, η Κέισι και εγώ προσπαθούμε να την ηρεμήσουμε και να της δώσουμε κουράγιο... Και ας μην μιλήσουμε για τα αγόρια γιατί ο καθένας βρίσκεται στον κόσμο του.

-Έλα βρε Μαίρη μου, αφού σου είπε ότι θα επικοινωνείτε και όταν μπορεί θα έρχεται να μας (κυρίως σε) βλέπει... *Κέισι*
-Ναι αλλά άμα τα είπε αυτά για να με καθησυχάσει και τελικά δεν γίνει τίποτα εγώ τι θα κάνω;
-Εε πολύ απλά θα βρεις κάποιον άλλο. Ε δεν θα καθόμαστε τώρα να παρακαλάμε και τον Ζαν και να ζούμε μέσα στο άγχος με το αν τελικά θα έρθει ή όχι. Στο κάτω κάτω έτσι ταλαιπωρείσαι και εσύ η ίδια... Βρες κάποιον που να μένει πιο κοντά. *Λέει η Κέισι και εγώ συμφωνώ μαζί της*
-Μα μου είπε πως με αγαπάει...
-Αχχ Μαίρη μου, σε αυτή τη ηλικία δεν υπάρχει αγάπη με την ολοκληρωτική της έννοια. Αγάπη σημαίνει να θες να ζήσεις με τον άλλον μέχρι τέλους, να μοιράζεσαι μαζί του, να τσακώνεστε άγρια αλλά μετά να καταλαβαίνετε ότι δεν μπορείτε να ζήσετε μαλωμένοι και να τα ξαναβρείτε, να γνωρίζεις το κάθε πλεονεκτήματα και κάθε ελάττωμα του, να μην υπάρχει ζήλια και εγωισμός, να είναι ο ένας στήριγμα για τον άλλον...Και εξάλλου αν τον αγαπούσες δεν θα αμφέβαλλες για τον αν θα γυρίσει ή όχι γιατί θα το ένιωθες. Γιατί στην αγάπη νιώθεις. Για πες μου την αλήθεια τώρα. Τα έχεις ζήσει όλα αυτά με τον Ζαν; *της λέω*
-Η αλήθεια είναι πως όχι, αλλά αν δεν έφευγε θα μπορούσαμε να τα είχαμε ζήσει...
-Μαίρη... Αν σ' αγαπούσε πραγματικά, δεν θα έφευγε... *Κέισι*
-Εσείς δεν ξέρετε τι θα πει αληθινή αγάπη *μας λέει μες τα κλάματα και πηγαίνει στο μπάνιο και κλειδώνεται*.

-Τι θα την κάνουμε; Πως θα αλλάξει μυαλά; *μου λέει η Κέισι με ένα ύφος που δείχνει ανησυχία*
-Δεν ξέρω... Μα κι' αυτή είναι πολύ ευαίσθητη... Κατευθείαν να λέει πως τον αγαπάει και ότι αυτό είναι "αληθινή αγάπη"... Δεν βγάζει νόημα...
"Τα λέτε αυτά επειδή ζηλεύετε" ακούγεται η φωνή της Μαίρης μέσα από το μπάνιο η οποία έχει πλαντάξει στο κλάμα.
-Ναι εντάξει τώρα, όρεξη είχαμε να ζηλέψουμε *μου ψιθυρίζει η Κέισι*
-Για μισό. Το βρήκα! Θα βγούμε βράδυ έξω.
-Αυτό που κολλάει;
-Ρε είσαι χαζή, άμα βγούμε σε κανένα κλαμπάκι μπορεί να δει κάποιον άλλο και τελικά να της αρέσει... Σκέψου το λίγο.
-Ισχύει... Και μάλιστα δεν πρέπει να το αργήσουμε καθόλου... Σήμερα λοιπόν. Σήμερα το βράδυ θα το γιορτάσουμε. Θα πάρουμε εμείς οι δυο τα αγόρια μας και την Μαίρη, και θα πάμε να κλαμπάρουμε γιουχουυ
-Εσύ, ηρέμησε λίγο. Για την Μαίρη βγαίνουμε, αλλιώς δεν θα πηγαίναμε καν...
-Ναι δεν λέω, αλλά είναι ένας τρόπος για να περάσουμε και εμείς καλά. Τον τελευταίο καιρό έχουμε αφοσιωθεί στα βιβλία και στα μαθήματα του σχολείου και δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρόνο για διασκέδαση...
  Ξαφνικά βγαίνει η Μαίρη απότομα από το μπάνιο με κόκκινα πρισμένα μάτια και χτυπάει με δύναμη τη πόρτα πίσω της.
-Τι σχεδιάζετε ή μάλλον τι σκαρώνετε πίσω από την πλάτη μου;
-Δεν σκαρώνουμε κάτι απλά ήσουν κλεισμένη μέσα στο μπάνιο και δεν άκουσες τα σχέδια μας. Θα βγούμε σήμερα το βράδυ όλες μαζί. *της λέω*
-Δεν πρόκειται. Δεν βγαίνω εγώ το βραδ--
-Κάτσε κάτω τώρα. Μα δεν καταλαβαίνεις πως ό,τι κάνουμε εγώ και η Κρίστι έχει σκοπό να σε βοηθήσει; Σταμάτα να σκέφτεσαι συνέχεια αρνητικά και δες τη ζωή με άλλο μάτι. Βαρέθηκα να σε βλέπω να κλαίς. Φτάνει πια. Που είναι εκείνη η Μαίρη που η ζωή της ήταν μέσα στο γέλιο; Που είναι εκείνη η Μαίρη που όταν εμείς στενοχωριόμασταν μας έλεγε "με ένα χαμόγελο σου περνούν όλα, χαμογέλα η ζωή είναι ωραία"; *της φωνάζει η Κέισι για να τη συμμορφώσει*
  Η Μαίρη με κοιτάζει αλλά από το βλέμμα μου καταλαβαίνει ότι συμφωνώ με την Κέισι...
-Ωραία λοιπόν και να βγούμε, δεν έχω τι να βάλω...
-Εε σιγά, πολύ απλά σου δίνουμε κάτι από τα δικά μας τα ρούχα *της λέω*

"Μαμά" φωνάζω μέσα στο σπίτι αφού αφήνω τα κλειδιά στον πάγκο της κουζίνας. "Μαμά που είσαι;". Αφού δεν την ακούω, μάλλον δεν θα έχει γυρίσει από τη δουλειά. Οπότε πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να αποφασίσω τι θα βάλω το βράδυ, μιας που έχω 4 ώρες ακόμα.
-Τι έγινε παιδί μου γιατί φωνάζεις;
-Αα γεια σου Λάνα, η μαμά δεν γύρισε ακόμα;
-Όχι.. εσύ τι έγινε όλα καλά;
-Ναι μωρέ όλα εντάξει απλά ήθελα να της πω ότι κανονίσαμε σήμερα με τα κορίτσια να βγούμε το βράδυ και να πούμε και τα αγόρια. Αυτό.
-Εντάξει, να βγείτε, λυκειόπαιδα είστε ήμαρτον. Μπορώ να κάτσω;
-Ναι φυσικά κάτσε *της λέω και κάνω χώρο για να κάτσει στο κρεβάτι μου*
-Εγώ σε εμπιστεύομαι αλλά θα σου πω να μην καπνίζεις, και να μην πιεις πολύ.
-Έλα τώρα βρε Λάνα αν είναι δυνατόν ούτε καν--
-Εγώ απλά σε προειδοποιώ για το καλό σου. *μου λέει αλλά φαίνεται πως κάτι σκέφτεται*
-Κάποτε στην ηλικία σου είχα βγει έξω με κάτι συμμαθητές μου και το αγόρι μου και είχα παραμεθύσει... Α, η μέρα της αποφοίτησης ήταν. Θυμάμαι που δεν μπορούσα σχεδόν να περπατήσω, είχα πάει έξι φορές στην τουαλέτα για να κάνω εμετό και κοιμήθηκα στο σπίτι του αγοριού μου για να μην με δουν η μαμά και ο μπαμπάς σε αυτά τα χάλια... Πω πω *λέει και φαίνεται να ξανασκέφτεται*
-Τι; *της λέω γεμάτη περιέργεια*
-Εκείνη την νύχτα ολοκλήρωσα για πρώτη φορά. Κατάλαβες τι εννοώ... Παρόλο που ήμουν τέρμα μεθυσμένη και δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν πιο πριν, τη πρώτη μου φορά τη θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Ένιωθα τόσο ωραία γιατί πρώτον το έκανα με το αγόρι που αγαπούσα και δεύτερον με πρόσεχε πάρα πολύ. Ήταν πολύ όμορφα--
-Εντάξει τώρα, δεν θέλω να μάθω και πολλές λεπτομέρειες... Εσύ τι κάνεις με την εφημερίδα;
-Α ψάχνω για κανένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο που θα το έχω ως γραφείο μου. Μιας που πήρα το πτυχίο μου, πρέπει τώρα να πιάσω και δουλειά.
-Κατάλαβα... Να σου πω. Μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις με τα ρούχα για το βράδυ; Δεν ξέρω τι να βάλω...
-Ναι βρε εννοείται. Για άνοιξε τη ντουλάπα...

Και δοκίμασα όλα τα ρούχα μου μέχρι να καταλήξουμε στη δερμάτινη φούστα μου,με μια μαύρη μπλούζα με χαμηλούς ώμους.
-Θα σε βάψω εγώ. Είδα στο instagram ένα μακιγιάζ που θα ταιριάζει απίστευτα με το λουκ σου! *μου λέει η Λάνα γεμάτη χαρά*

Μ'αρέσει που είμαστε τόσο κοντά. Ακούω ας πούμε άλλα κορίτσια που λένε ότι δεν τα πάνε καλά με τις αδερφές τους και έχουν ανταγωνιστικές και μόνο σχέσεις. Με εμάς δεν είναι έτσι. Η μία νοιάζεται για την άλλη και αγαπιόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τις στιγμές που είμαστε μαζί και μου δίνει συμβουλές ή όταν μου αφηγείται δικές της εμπειρίες. Αυτό είναι το καλύτερο, γιατί και εγώ μαθαίνω από εκείνη.